Dwoistość

...a wszystko przez Margo i jej "Dwoistość"

Tłum powoli się przerzedzał. Ostatni maruderzy niespiesznie przeglądali zawartość sklepowych półek. Kaśka mówiła, że tu na pewno znajdę kogoś, kto zechce odpowiedzieć na parę pytań.
- Chłopie, nie ma lepszego miejsca niż galeria handlowa! Przekrój społeczeństwa - trajkotała. Wszystko po to żebym się zgodził odwalić za nią czarną robotę - Od gosposi domowej do ministra. Zakupy robi każdy. Na pewno kogoś znajdziesz.
Tyle zaczepionych osób, w tym niby raju dla reporterów, a on nadal nie miał materiału na artykuł. Jakiś dupek z redakcji, wymyślił sobie, że trzeba z prasą wejść pod strzechy. Bo niby ludzie najchętniej czytają o samych sobie. Taki historie z życia wzięte. Krzysztof zaproponował, że wymyśli cycuś historyjkę, ale nie! Ma być autentyczna.
Ostatnia szansa siedziała samotnie przy kawiarnianym stoliku, przekładała bezmyślnie paczkę papierosów z ręki do ręki i gapiła się w szklankę po soku.
Szansa była brunetką. Na oko trzydziestokilkuletnią.
- Albo rybka albo akwarium - mruknął pod nosem i podszedł. Ostatecznie tyle razy już dzisiaj słyszał wyrażenie "spadaj palancie" w rożnych, mniej lub bardziej grzecznych wariantach, że jeszcze jedna odmowa nie zrobi na nim wrażenia. W końcu jutro też jest dzień, a w centrum kolejni spragnieni zakupów szwendacze.
- Przepraszam - zaczął grzecznie - Mogę zadać pani kilka pytań?
Szansa powoli przeniosła bezmyślny wzrok ze szklanki na Krzysztofa i prawie nie otwierając ust wycedziła;
- Nie. Nie jestem zainteresowana.
- Czym nie jest pani zainteresowana? - zapytał z wyraźną irytacją.
- Tym, co ma pan do zaoferowania. Cokolwiek by to nie było. Nie wiem, czym pan handluje i nie chce wiedzieć.
- Nie jestem akwizytorem - powiedział. Usiadł wbrew woli rozmówczyni - Niemniej jednak handluję.
- Tak? Wyśmienicie. Jednak udało się panu mnie zaintrygować. Czym? To znaczy, czym pan handluje? – wypowiedziała od niechcenia z ironią.
- Informacjami - odpowiedział krótko.
- Dziennikarz - stwierdziła sucho odkładając paczkę ze starannością.
- Zgadza się. Od rana szukam ciekawej historii.
- I co?
- I nic. Wygląda na to, że ciekawe historie rodzą się tylko w postrzelonych umysłach bajkopisarzy. Napije się pani ze mną kawy?
- Napiję. Herbaty. A historię każdy jakąś w sobie nosi.
Z zamyślenia wyrwał ich zmęczony całodzienną harówką głos kelnerki.
- Co podać? - zapytała siląc się na uprzejmość.
Po chwili zamówiona herbata z cichym brzękiem filiżanek pojawiła się na stoliku. Senna kelnerka odpłynęła tanecznym krokiem w stronę zaplecza.
- że, też ona ma jeszcze siłę tak kręcić biodrami. Wiem, co mówię. Byłam kiedyś kelnerką. Jeszcze na studiach. Pod koniec dnia powłóczyłam nogami - kobieta wyrzucała z siebie słowa z nienaturalnym ożywieniem. Może ta paplaniną chciała sobie dodać odwagi? - Zdecydowałam się.
- Na co? - Krzysztof precyzyjnie odmierzał ilość wsypywanego cukru. Zupełnie jakby od tego ile kryształków wpadnie do filiżanki zależał nie smak herbaty, ale jego przyszłość. A kto wie, może i całego świata.
- Mam na imię Joanna. I opowiem panu moja historię - zamilkła na chwilę - Pod jednym warunkiem.
- Tak?
- Nikt się nie dowie, że ja to ja.

- Władowałam się w coś, w co nigdy nie powinnam. Po prostu z niewinnej zabawy zabrnęłam w ślepy zaułek. Wychodzę powoli na prostą, ale ciągle mam w pamięci to, co było.
Joanna wyciągnęła z paczki długiego papierosa. Nieumiejętnie, bez wprawy odpaliła, wciągając przesadnie dym.
- Przepraszam. Będzie dużo dymu. Nie umiem się zaciągać - uśmiechnęła się przepraszająco.
Opowiadała o romansie. O mężczyźnie, który wywrócił jej życie, sposób myślenia i wartości na drugą stronę. Jak skarpetki. A potem, jak się znudził to zostawił. Też jak skarpetki.
- Człowiek proszę pana, to się niewiele różni od ćmy. Też goni do światła. Wie, że się poparzy, a mimo to ciągnie. Znałam scenariusz od początku. A jednak...
Z jednej strony dom, dzieci i mąż, a z drugiej absolutna i jak oceniam to z perspektywy czasu bezpodstawna fascynacja. Mało brakowało, a zostałabym z niczym. Jeszcze się nie wydało - powiedziała krzywiąc się nad zupełnie już zimną herbatą.
- Jeszcze?
- A tak. Jeszcze. Bo podwójne życie jest jak gra w ciuciubabkę. Z jednej strony jest tu i teraz, a z drugiej wspomnienia czegoś, co nie powinno się zdarzyć. Mimo, że było piękne. Rozumie pan?
- A muszę? Rozumieć? - Krzysztof zirytował się - To nie konfesjonał proszę pani. A ja nie jestem od rozumienia. Ja tylko zapisuję. I nikogo nie oceniam.

Źródło zdjęcia w sieci