O wiośnie i proletariuszach

A może by tak przerwa na wiosnę? Kalendarz wrzeszczy, że czas. I pora najwyższa. Na porządki i inne takie okołowiosenne przyjemności. W radio już dawno obwieścili radosną nowinę, że oto bociany nas znowu nawiedziły. Że jakieś żurawie lecą, jakimiś kluczami. I że przebiśniegi, zawilce, a może i nawet fiołki się właśnie łaskawie pojawiły. Niedowiarkom to telewizja nawet pokazała te wiosenne cuda, żeby na własne zmęczone zimą oczy zobaczyli owe bociany, żurawie i pośniegowe kwiatki.

Nie dalej jak w niedzielę, osobiście obserwowałam zmiany zachodzące w okolicznym świecie przyrodniczym. Zabrałam dzieci płci obojga, sztuk dwa, oraz męża, sztuk raz, na wyprawę poszukiwawczą. Celem było znalezienie wiosny, odetchnięcie od telewizyjnej szmiry i zaczerpnięcie w płuca powietrza. Świeżego, nadmorskiego, przesiąkniętego jodem. Zamierzenia zostały osiągnięte i fotograficznie udokumentowane.

Najbardziej lubię ten moment kiedy wszystko dopiero zaczyna się budzić. Takie nieśmiałe wyłażenie z ziemi, pierwsze pączki na gałązkach... Postępy jakie czyni wiosna widać codziennie, tylko trzeba uważnie patrzeć.
Lubię na to patrzeć, ale że tak powiem nienachalnie. Nachalność budzi moją odrazę, również w tym przypadku. Wystarczy że widzę ptaszki w gniazdku. To co było przed faktem pojawienia się ich w rodzinnym grajdołku nie specjalnie budzi mój entuzjazm.

Zauważyliście, że wiosenna empatia udziela się wszystkim. Od robaczków co to zaspane wyłażą z norki po zimowej drzemce, żółte kaczuszki i kurczaczki, zakochanych na ławce w parku po gosposie domowe rządne trzepania dywanów i mycia okien. A wszystko po to aby się wiosennie zrealizować. Pokazać światu, sąsiadom - u mnie już! Jestem zrealizowany(ny) i nie oglądam świata przez pryzmat brudnych okien.

Ponieważ koszmarnie nie lubię mycia okien… zwykle odkładam to na czas przyszły bliżej nieokreślony. Znakiem wiosny w moim domu są żonkile w każdym możliwym wazonie oraz generalne porządki w garderobie. Palta, kurtki i futra (jedno i to sztuczne posiadam) wędrują na zasłużony odpoczynek…Ich miejsce zajmują spódniczki, żakieciki, pantofelki. W tym roku to nawet sukienki na ramiączkach mierzyłam...

Dziecię sąsiadki, płci żeńskiej, które się akurat napatoczyło w trakcie tej garderobianej rewolucji, żądne pożyczenia na czas przyszły raczej niedokonany kilograma mąki pszennej tortowej, rzekło;

– No, no, z panią to jak z Indianami. Pogodę można przepowiadać. I wygląda na to że się szybciutko ciepło zrobi, bo już szafę pani wybebeszyłaś.
- A wybebeszyłaś - odpowiedziałam usiłując. Dopiąć się w sukience sprzed trzech sezonów.

Kochani, porządki porządkami... ale nie dajmy się zwariować. Chyba nie chcecie żeby wiosna przeleciała wam koło nosa? Na spacer! Ale już!
Przypomniał mi się wierszyk. Typowo wiosenny. I niechże ten wierszyk będzie puentą

Ptaszki się łączą,
Pieski się łączą,
Kotki się łączą…
A Wy? Proletariusze?!

Wobec tego… Proletariusze wszystkich krajów łączmy się w wiosennej euforii!

Z wiosennym pozdrowieniem
Proletariuszka Zołza Zołzowata.

Koniec i bomba kto czytał ten trąba ;)