Przystanek Alaska

Lepszy wróbel w garści niż skrzypek na dachu. Nie to żebym coś przeciwko skrzypkom nadachowym miała... Jeśli jednak mogę wybierać, to wolę szarlotkę...

Radosny jak wróbelek Nadworny, przyczłapał w porze okołobiadowej. I nie był sam. Przybył w towarzystwie pudełeczka przewiązanego czerwonym sznureczkiem...
- Co tak pachnie? - zapytał od progu i natychmiast sam sobie udzielił odpowiedzi - Mielone? Z buraczkami?
- Ty się chyba Nadworny z powołaniem minąłeś. Kontrwywiad miałby z ciebie pociechę - powiedziałam i uprzejmie zaprosiłam gościa do stołu. Gość, co było do przewidzenia, skwapliwie z zaproszenia skorzystał. Ani się obejrzałam, a już się samoobsługiwał.
- Nie krępuj się Nadworny - zakpiłam - Czym chata bogata.
- Dzięki. Dobra kobieto - odpowiedział niezrażony, wpychając sobie do ust pół kotleta.
- Ten to ma apetycik - Książę Małżonek z podziwem pokręcił głową.
- Pychaaaaa! - Nadworny zapiał hymn pochwalny na cześć mielonego kotleta. I buraczków.
Pakuneczek ze sznureczkiem bardzo mnie intrygował...
- Co tam masz? - zapytałam prosto z mostu.
- Gzieee? - Nadworny zaseplenił uroczo. Teoria, jakoby pełna paszcza miała zasadniczy wpływ na dykcję, znalazła potwierdzenie - A tu! Serniczek. Na poprawę humoru.
- Czyś ty zdurniał Nadworny? Czyjego humoru? Ty jak widzę promieniejesz, a i mnie nic do szczęścia oprócz zgubienia dwóch kilogramów nie potrzeba - pozrzędziłam. Bardziej dla zasady, żeby się nie odzwyczaił, niż z faktycznej potrzeby.
- Nie mów hop, póki nie przeskoczysz - odpowiedział. Tajemnicza mina świadczyła o tym, że jeszcze się ten sernik może przydać...
- No dobra! To ja parzę kawę, a wy doprowadzacie jadalnię do stanu używalności - zarządziłam.

- Wyjeżdżam - obwieścił Nadworny. I zamilkł w oczekiwaniu na reakcję.
- Aha - mruknęłam miedzy jednym, a drugim łykiem kawy.
- Gdzie? - Książę Małżonek wykazał się zdecydowanie większym zainteresowaniem.
Nadworny popatrzył na nas z miną zwycięscy rajdu Paryż - Dakar i oświadczył ;
- Służbowo.
- Świetnie - mruknęłam. Widocznie nie wykazałam należnego zainteresowania, bo gość się z lekka naburmuszył. I zaraz odburmuszył, nie doczekawszy się żadnej reakcji.
- Nie zapytacie gdzie jadę?
- Skoro nalegasz... To dokąd się wybierasz?
- Phi! - phiknał sobie na znak dezaprobaty. Pokusa podzielenia się radosną nowiną była jednak silniejsza - Na Alaskę! Zobaczę sekwoje. I łosia!
Książę małżonek zaniemówił, ale jako osobnik wyjątkowo ciepłolubny wzruszył tylko ramionami i władował sobie do ust kolejny kęs mającego właściwości terapeutyczne sernika.
- No i co ty na to? Zazdrościsz? - Nadworny zwrócił się bezpośrednio do mnie.
- Troszkę - oparłam z całym spokojem na jaki mnie było w tamtej chwili stać. Sięgając po serniczek dodałam - Mam małą prośbę. Jeśli można naturalnie.
- Pewnie, że można. Wal!
- No to ja cię proszę, drogi Nadworny, żebyś, jak ci jeszcze kiedyś przyjdzie do głowy informować nas o takich sprawach, raczył przynosić szarlotkę. Albo makowiec.
- Bo?
- Bo sernik nie jest w stanie mnie rozweselić! Ani złagodzić stersa!

Źródło zdjęcia w sieci