Trawka

- Jak wyglądam? - wrzasko-pytaniem powitała mnie urocza koleżanka z pracy, wybitna specjalistka od fikołków.
- Jak przez okno - pozwoliłam sobie na żarcik. Mogłam, bo na zdesperowaną nie wyglądała. Wręcz przeciwnie. Promienna cera, włos prosto od fryzjera, a i ciuch nie najgorszy.
Pani wuefistka klapnęła z wrodzonym wdziękiem na twarde szkolne krzesełko.
- Ech...- westchnęła uroczo i zamilkła.
- Randka stulecia? - zapytałam. I wcale nie od niechcenia, tylko z prawdziwym zainteresowaniem. Ostatecznie nie zawsze widzi się fikającą koziołki w eleganckim gajerku damskim.
- Stulecia tak, ale nie randka - odrzekła i zrobiła tajemniczą minę.
Ciekawość może i jest pierwszym stopniem do piekła, ale że tak się kolokwialnie wyrażę, guzik mnie to. Wolę się tam, w tym że piekle za ciekawość znaleźć niż za inne przewinienia.
- Czyli? - drążyłam temat.
- No rozmowę mam. Bardzo ważną...
- Ja rozumiem, że chcesz być tajemnicza , ale na litość bobrzą! Jak zaczęłaś to dokończ! - zawyłam dramatycznie. Jeszcze chwila, a zaczęłabym szaty drzeć.
- Bo co?
- A to, że mnie ciekawość zeżre żywcem w tak młodym wieku!
- Ojej - zakpiła - No do tego nie mogę dopuścić! Toż to by był niepowetowana strata!
- Właśnie - powiedziałam i na wszelki wypadek przezornie zamilkłam. Żeby nie przedobrzyć.
- Na rozmowę w sprawie pracy idę - wyjaśniła spokojnie i zajęła się grzebaniem w torebce.
- Przestało ci się u nas podobać? - zapytałam niewinnie.
- Nie mi, tylko ja. Się przestałam podobać - wymruczała znad torby. Znalazła w końcu to czego z takim uporem szukała i popatrzyła na mnie z wyraźnym zainteresowaniem.
- A ty? - zapytała
- Co ja?
- No co ty będziesz robić?
- To samo - odpowiedziałam i widocznie musiałam mieć minę głąba.
- Ty udajesz? Czy olewasz? Cztery etaty lecą na zieloną trawkę! W tym twój! Najprawdopodobniej...
No tak. Właśnie przypomniała mi o czymś o czym usilnie starałam się nie pamiętać.

A tak przy okazji... Szukam pracy. Jakieś propozycje?