Wielkanocna tradycja:)

- Baby upieczone,
- Szynki uwędzone
- Mazurki udekorowane,
- Pisanki wymalowane,
- Lodówka się nie domyka,
- Durnostojki wyeksponowane,
- W całym domu śmierdzi bukszpanem...
Skoro wszystko zrobione to - Święta ogłaszam za rozpoczęte.
A jeśli nawet nie zrobione to i tak sama siebie nie przeskoczę.
W związku z tym, że wszystko i że fajrant i że Wielkanoc, przypomniała mi się taka oto rodzinna anegdotka....

Dawno, dawno temu, kiedy byłam dziewczęciem i nosiłam mysie ogonki za uszami, mieszkaliśmy w pewnej wsi, mój ojciec wybrał się na rezurekcję (dla niezorientowanych, to to taka msza jest odprawiana o nieludzko wczesnej godzinie). Rowerem pojechał. Wrócił radosny jak wielkanocny kurczaczek, szczęśliwy po czubek włóczkowego berecika z antenką.
- Byłem pierwszy! - wrzasnął od progu i z lubością pociągnął nosem.
- Pierwszy gdzie? - zapytałam.
- No jak gdzie? We wsi oczywiście! - odpowiedział i uznawszy, że udzielił wystarczająco konkretnej odpowiedzi poszedł za zapachem. Tyle, że ja nadal nie rozumiałam powodu szalonej euforii.
- No i co z tego? - drążyłam temat. Popatrzył na mnie wzrokiem, że oto pokarało go dzieckiem nie tyle dociekliwym co nic a nic nie znającym się na rzeczy.
Na moich oczach rozgrywała się walka; apetytu na świąteczne żarełko i rodzicielskiego obowiązku.
- To taka tradycja, a właściwie to wróżba. Że jak ktoś pierwszy ze wsi wróci z rezurekcji temu wyjątkowo ziemia obrodzi. Urodzaj będzie. Rozumiesz?
- Acha - kiwnęłam głową bez przekonania. Bo niby rozumieć rozumiałam, ale coś mi nadal nie grało.
- No kartofelki, żytko, pszenica i inne takie. Najlepiej obrodzą - tłumaczył
- Tato, ale my nie mamy ziemi. To gdzie będzie ten urodzaj?
Tu nastąpiła chwila zadumy. Konsternacja.
- Jak to nie mamy? A w doniczkach? Mama tak te swoje kwiatki lubi. Niech jej rosną.
Zadowolony, że wybrnął z sytuacji poszedł sobie nareszcie tam skąd smakowicie pachniała biała kiełbasa i żurek.
Tradycji stało się za dość. Ojciec odebrawszy wielkanocną palemkę pierwszeństwa, jakiemuś potrzebującemu rolnikowi postępowemu, oddał ją mamie. Widocznie coś w tym jest, bo kwiaty tego roku rosły jak szalone...

Niestety moje doniczkowe uprawy coś słabiutkie. Rachityczne do tego stopnia, że trudno podjąć domniemanie o ich estetycznych wartościach. Znakiem tego, trzeba nieprzeczuwającego nic Księcia Małżonka wysłać bladym świtem na modły... I niech mi drugi nie wraca!

PeeS...
WSZYSTKIEGO WESOŁEGO... WSZYSTKIM:))))


Źródło zdjęcia w sieci