Wiem, że nie wiem...

Wyjątkowo zimny maj ma się dobrze. Ja takoż. Gorzej z taką jedną mieszkaną Cybulina, poczta Kurowo. Wielkie!

Niespodziewajka pod tytułem Zofia wpadła w czasie, kiedy każdy szanujący się człowiek pracy zasila organizm śniadaniem drugim. Albo pierwszym - rzecz gustu. Suchy chlebek dietetyczny z serkiem topionym, oraz pomidorek , szczytem marzeń może nie jest, ale mnie wystarcza. Bo musi.
- Co jesz? - zapytała i bez skrępowania nijakiego zajrzała mi w kanapkę.
- Co zając? - odpowiedziała chowając przydziałową porcję żywnościową za siebie. Znając Zofię i jej niczym nieposkromiony apetyt nie tylko na życie i Nadwornego ale i na jadło wszelakie lepiej ukryć co moje.
- Czy ty nie umiesz być poważna? Chyba nie myślisz, że się na suchy chleb rzucę? - cylupowa córka naburmuszyła się i w takim stanie kłapnęła na twarde krzesełko.
- Auuuuuuuć - zawyłam za nią z poświęceniem.
- Co auć? – oczywiście nie załapała.
- W intencji klapnięcia z siłą ośrodkową , wprost proporcjonalną do masy, na krzesło szkolne,
niewyściełane. A w temacie poważna to ja jestem, jak… - zanim zdołałam wymyślić błyskotliwe porównanie, Zocha zakpiła. Sobie ze mnie.
- Co? zabrakło argumentu? No niemożliwe! Aż się w tej intencji napiję! O ile oczywiście łaskawie zaproponujesz mi coś do picia - powiedziała wyniośle ucierając tym samym nosa mnie i moim manierom nieobecnym.
- To kawa czy herbata? - zapytałam nieco zbita z pantałyku.
- Kompot! - Zocha zemściła się okrutnie. Tak jej się przynajmniej wydawało.
- No wiesz! Używki wysokooktanowe w placówce oświatowej?!- odpłaciłam pięknym za nadobne i kroczkiem baletnicy z podrzędnego teatru udałam się na zaplecze.
- Proszzzzzzz – powiedziałam stawiając przed nią mocno niegustowną szklaneczkę z truskaweczką.
- Co to? – mruknęła z oczami wbitymi w szklankę.
- Naczynie. Na wypadek wątpliwości dodam, że szklane. Że tak powiem dwa w jednym. czyli mówisz i masz - kawę w szklance na kompot – wyjaśniłam.
- Aha – Zochę nieco przytkało.
- Przyszłaś sama ? Czy w towarzystwie?
- Sama – odpowiedziała szybko, ale dla pewności rozejrzała się dookoła.
- Uff. To kamień z serca. Już myślałam że jakiś problem ze sobą przywlokłaś.
Niepewna mina Zochy świadczyła o tym, że jednak przyniosła. Może nie tyle problem co pytanie, które natychmiast, niby od niechcenia zadała.
- Nie wiesz co tam u Nadwornego? Przypadkiem?
Szach i mat! Zbiła mnie. Bo tak, jak powiem że nie wiem, a wiem to oszukam, ewentualnie zataję prawdę.
Z drugiej strony to ja też nie wiem. Na przykład tego dlaczego ona nie wie. Czyżby została odcięta od bezpośredniego źródła informacji? Wiem natomiast, że między wódkę a zakąskę lepiej się nie wpirniczać… Żeby przypadkiem nie oberwać po uszach.
A z Nadwornym to ja sobie porozmawiam! Meilowo, póki co, oczywiście…

Źródło zdjęcia w sieci