Cukier

Dla Arka. Bo jest słodki...:)

Nadworny nie koń, wody nie pije. On ma mechanizm bardziej skomplikowany i działa na kawę. Wystarczy zaparzyć i podać z uprzejmym;
- Proszzzzzz
- Dzięki - mruknął i zajął się precyzyjnym odmierzaniem cukru. Robił to z iście aptekarska dokładnością. Krytycznie przyglądał się każdemu kryształkowi i jak mu któryś podpadł nieregularnością kształtów to go sru - z łyżeczki. Słusznie! Co mu się będzie jakiś nieestetyczny kryształek w kawie rozpuszczał!
Obserwowanie poczynań siedzącego nieopodal Nadwornego było być może i zajmujące, ale na krótką metę. Ile można patrzeć jak ktoś robi z siebie detalistę. Bo ja to hurtem! Hurtem mości kryształki do filiżanki.
- Odchudzasz się? - zapytałam w końcu i nareszcie.
Spojrzał na mnie wzrokiem wyrażającym nie tyle zdziwienie co zdziwienie do kwadratu i odpowiedział pytaniem na pytanie;
- A powinienem?
- Teoretycznie nie. Wizualnie też nie najgorzej się prezentujesz. Nie wiem tylko co na to twój cholesterol i wątroba. Oraz aorta.
- Nie najgorzej? Powiedziałaś nie najgorzej? - zapytał. Na wszelki wypadek dwa razy.
- Tak. Tak właśnie powiedziałam. Coś nie tak?
- Nie no tak. Jak najbardziej. Oczywiście. Się wie - Nadworny pienił się i nerwowo kręcił na krzesełku - Tylko jakbyś jeszcze była na tyle uprzejma i mi powiedziała co jest gorzej? Byłbym wdzięczny.
- Ujeju! Nadworny! Tak się mówi. Po prostu - powiedziałam od niechcenia i założyłam nogę na nóżkę. Prawą na lewą.
- Nie ma po prostu. Nie ma tak się mówi! - pieklił się - Jak masz mi coś do zarzucenia to prosto w oczy poproszę, a nie za plecami mi tu ploteczki uprawiać!
- Drogi Nadworny, nie mam ci nic do zarzucenia, kocyk został w domu, a sweterka z siebie nie zdejmę! Poza tym szkoda takie ciacho przykrywać. I coś ty taki nerwowy? Co?
- A bo się czepiasz - mruknął i zaprzestał. Wyginania się jak modelka na wybiegu.
Usiadł na tyłku (zgrabnym!)i z pełną premedytacją, patrząc mi bezczelnie w oczy dosłodził kawę. Żeby bardziej bolało podsunął mi pod nos cukiernicę.
- Nie. Dziękuję - dzielnie odparłam atak na uśpione komórki tłuszczowe.
- Nie bo nie? Czy nie bo coś? - Nadworny wyraźnie szukał zaczepki.
- Coś. Oczywiście, że coś - odpowiedziałam
- Czyli?
- Czyli dwie minuty w ustach całe życie w biodrach.
- Aha. I cały czas mowa o cukrze? - upewnił się
- Też...