Kleszcz

Wygląda na to, że klawe życie to ma tylko cysorz. Bo tak; cesarzowo ma fajno i musi nic. Cała reszta ma przechlapane. Taki Nadworny na ten przykład...

- Choryś? - zapytałam troskliwie widząc zielony deseń na twarzy stojącego w drzwiach Nadwornego. Przy czym stojącego to chyba za dużo jednak powiedziane-napisane. Powinno być "słaniającego się na ostatnich nogach". Spojrzał na mnie karcąco. W wolnym tłumaczeniu miało to oznaczać ni mniej ni więcej, tylko tyle, że pytania, na które odpowiedź jest widoczna gołym okiem są zbędne i świadczą o kompletnym braku inteligencji. Miał absolutną rację. Moja inteligencja w sobotę, w pierwszy dzień wakacji śpi sobie w najlepsze i ma w nosie to co o niej myśli Nadworny i reszta świata z cysorzem włącznie.
- To co się szwendasz po porządnych ludziach? I zarazę siejesz!- zaatakowałam sposobem pieska pokojowego. Kwoka domowa wzięła górę nad miłością bliźniego zbłąkanego wcale nie przypadkowo w progi domostwa. Pisklęta należy chronić!
- Gupia! - chciał krzyknąć ale wyszło mu to raczej żałośnie - Kleszcz mnie dziabnął. I mi go usuwali.
Zważywszy na nietwarzową zieleń oraz smętek w oczach nieskrywany, Nadworny wykonał morderczą robotę przemawiając tak długo. Klapnął przeto z ulgą na wyścielanym dzierganymi na szydełku poduszkami foteliku i zażądał czegoś na wzmocnienie. Najlepiej mięty. Domowej i mocnej.
Proszę bardzo, panie Nadworny. Mięty ci u mnie dostatek, żeby nie powiedzieć nadmiar.
- To gdzie Cię ten kleszcz dziabnął? - zapytałam niosąc dwa aromatycznie pachnące kubki. Sobie też miętkę zaaplikowałam, nie tyle dla towarzystwa czy w ramach solidarności co w obawie o dywan świeżutko wyprany. Nadworny to co prawda mocne chłopisko, w gębie i na siłowni i jak trzeba worek ziemniaków do piwnicy zatachać, ale na widok byle otartego kolana blednie, a nawet zielenieje, a co dopiero taki kleszcz na własnym organizmie krwią opity! Strach, że wszystko co zagościło w żołądku, natychmiast ma ochotę wydostać się na światło dzienne, był więc uzasadniony.
- W plecy - powiedział ze zbolała miną.
- A przyszedłeś w celu? - zapytałam bez ogródek.
- Przeszkadzam ci? - błyskawicznie zamienił minę zbolałą na obrażoną - Mogę sobie iść - i dla lepszego efektu zaczął nawet czynić przygotowanie do udania się w kierunku domu, albo bliżej nieokreślonym.
- No dobra to zapytam inaczej. Przyszedłeś się napić czy w sprawie?
- I jedno i drugie - odpowiedział bezczelnie - W sprawie napicia się.
- Aha - powiedziałam i niemając zamiaru dopytywać o co jaśnie zzieleniałemu chodzi.
- Aha - spapugował jeszcze bezczelniej.
Trzy minuty bezwzględnie absolutnej ciszy ciągnęły się jak gumka w majtkach.
- Jasne... - westchnęłam ugodowo, bo język mnie swędział niemiłosiernie, a ciekawość zżerała - To powiedz mi z łaski swojej, o ile to nie będzie zbyt trudne, jak siła zmusiła cię do wyjścia z domu w takim stanie. Wyglądasz jak zdechłe.
Ups! To zdechłe wyrwało mi się zupełnie niechcący. Na szczęście Nadworny miał świadomość tego jaki widok sobą prezentuje. Zwiesił smętnie łepek i wymruczał;
- A myślisz, że to tak przyjemnie samemu chorować?
No tak. Syty głodnego nie zrozumie. Ja nie wiem co to samotne chorowanie, a Nadworny nie ma bladego pojęcia jak to jest jak się marzy o chwili tylko dla siebie bez ciągłego ;
- Mamo a on się na mnie patrzy!
Przyniosłam kocyk i podusię.
- Kładź się. I choruj na zdrowie - rozkazałam. Obłożnie chory na nieobecnego kleszcza nadworny dziwnie szybko i bez protestów wykonał polecenie. Klepnął podusię, naciągnął kocyk po czubek nosa i łypnął na mnie jednym okiem.
- Tylko nie oczekuj, że ci dotrzymam towarzystwa! - powiedziałam i poszłam sobie.
Nie odpowiedział. Bezczelnie zasnął jak niemowlę olewając mnie, miętę pachnącą orzeźwiająco i konwenanse. To ostatnie mogę mu darować, ale za resztę się zemszczę. Chociaż... ostatecznie to tylko mięta. Bez rumianku:)