Symulacja

Cudowność cieplutkiego wczesnego wieczoru przerwała nagle Osobista wpadając w towarzystwie michy młodych, ugotowanych ziemniaczków. Malutkich jak orzeszki.
- Co to? - zapytałam głupawo.
- Kolacja - rzuciła lakonicznie. Zaszeleściła letnią, leciutką jak mgiełka, entuzjastycznie różową spódnicą w wesolutkie stokrotki, rozsiadła się obok i z dumą dodała - Sama obierałam.
- Jestem pod wrażeniem - mruknęłam
- No ja myślę! Że jesteś! Godzinę starczałam przy tym obieraniu! - Osobista najwyraźniej domagała się hołdów za odwagę i poświecenie. Ostatecznie cała godzina cennego życia poświęcona na coś tak przyziemnego jak nomen omen ziemniaki to nie w kij dmuchał.
- A kto ci kazał? Mogłaś usiąść - odpowiedziałam wzruszając ramionami.
Wątpliwej jakości ozdoba pod tytułem "jestem obrażona" tylko na chwilę zagościła na twarzy Osobistej. Chyba zrozumiała, że takie poświecenie to nic wobec wieczności i głodu w Etiopii.
- Zrobisz coś z tym? - zapytała wskazując ufryzowaną modnie główką na michę.
- No właśnie miałam zapytać czy takie soute będziemy wcinać czy czymś mnie zaskoczysz. Ale nie zaskoczysz?
Zamiast odpowiedzi Osobista skromie spuściła oczęta. No tak. Obranie i ugotowanie to wszystko na co ją stać. Cudem by było gdyby nie zapomniała zapamiętać o posoleniu. Osobisty małżonek Osobistej, który właśnie stanął w drzwiach uśmiechnął się promiennie, radośnie wrzasnął słowa powitania i czekał. Na kolację.
- Rozpal grilla - powiedziałam do niego i wstałam. Tak trzeba, bez względu na to czy miałam czy nie miałam ochoty. Zgarnęłam efekt trudów Osobistej ze stołu i poczłapałam do kuchni. Idąc pomyślałam jak to miło ze strony niektórych gości, że się sami zapraszają. Dobrze, że przynajmniej przynoszą wałówę, w postaci półproduktu co prawda, ale jednak.
Osobisty Osobistej i Książę Małżonek zajęli się doprowadzaniem grilla do stanu używalności prowadząc przy tym żywą dyskusję nad wyższością naturalnej rozpałki od syntetycznej w płynie. Nie wiem do jakich wniosków doszli, o ile w ogóle, bo ich słowa zniknęły we wrzasku osobistej, która strudzona godzinną harówką nad przygotowaniem półproduktu zajrzała do mojego komputera. Pewna, że coś się stało, jakaś mysz, pająk albo inne zwierzątko mało przyjazne przypełzło, wpadłam uzbrojona w nóż kuchenny i tłuczek do mięsa.
- Czego się drzesz? - zapytałam oschle. Osobista siedziała z rozdziawioną paszczą i paluchem wskazującym celowała w monitor. W oczach miała przestrach zmieszany ze zdziwieniem.
- Co to? - zapytała cicho.
- Nie co tylko kto - powiedziałam spokojnie, odkładając niebezpieczne narzędzia - To ja. Dwadzieścia lat później.
- No ale jak ...? - Osobista najwyraźniej nie łapała.
- Normalnie. Taka symulacja komputerowa - wyjaśniłam - Sobie zrobiłam. I też się trochę przeraziłam.
- A czemu masz taką rozdziawioną gębę? - Osobista z uwagą przyjrzała się zdjęciu.
- Też się nad tym zastanawiałam. Widocznie z wiekiem szczeka się luzuje. Albo coś - odebrałam Osobistej myszkę i kilkoma kliknięciami zmieniłam obraz na monitorze - A to ty. Za dwadzieścia lat.
- O rany... - Osobista jęknęła cichutko. Szczeka opadła jej od razu. Aż strach pomyśleć co będzie za dwadzieścia lat...;)

Źródło zdjęcia w sieci