Wykład

Słowo się rzekło, Nadworny u stołu. Siedzi sobie i odnóżem macha.Jest kawa, jest zagrycha. W roli kawy, oczywiście świeżo mielona, za zagrychę robią ciasteczka domowego przemysłu. W deszczowe wieczory naprodukowałam tego z potomstwem ilości hurtowe, a że żal wyrzucić to pasę Nadwornego kaloriami.
Siedzimy na tarasie, bo pogoda ku temu sprzyjająca. I sobie obserwujemy, dzieci hasające po bratkowych rabatkach, Księcia Małżonka latającego za kosiarką, żuczki majowe (w czerwcu!)i inne takie cuda przyrody rodzimej.
- Ładne co nie? - zaczęłam rozmowę w obawie, że mi narząd nieużywany zaniknie.
- Noooo - odpowiedział Nadworny z miną świadcząca o tym, że jedyne co ładne i co mu się teraz podoba to to że absolutnie odpłynął i nie ma najmniejszego pojęcia o czym ja do niego rozmawiam - Ale co? Takie ładne? - zreflektował się
- No te chrząszcze, glisty , bratki i to że mi jabłonka w końcu zakwitła.
- A! No tak, oczywiście! Bezwzględnie wszystko to piękne - każdemu wykrzyknikowi towarzyszyło sugestywne potakiwanie głowa. Pan Tik-Tak, choroba jasna. Czekaj ty orzeszku jeden!
- A jakie śliczne kupki robią prawda? Chcesz kilka? Zasuszonych?
- O tak, bezwzględnie, chcę! - Nadworny znowu udawał, że mnie słucha i że doskonale orientuje się w treści rozmowy.
- Na miejscu czy na wynos? - zapytałam perfidnie.
- Oczywiście, bezwzględnie - kontynuował struganie durnia.
- No dobra. Mówisz i masz.
- Tak? - zdziwił się. Chyba do niego dotarło, że nie wie co mówił. I nie ma pojęcia co w związku z tym ma. Może paskudę jaką, a może księżniczkę na białym koniu.
- Tak. Zgadzam się - powiedziałam łaskawie i założyłam nogę na nogę - Nie wiem tylko co na to Książę Małżonek, ale zostawiam to Tobie. Załatw sprawę po męsku.
Liczę na ciebie.
Zdurniał Nadworny. Wzrok mu błądził za rozumem, kawę wypił duszkiem w nadziei że to mu umysł rozjaśni. Nie rozjaśniło...
- Ale że co? - zapytał w końcu. Ryzyk - fizyk. Albo się wygadam albo będzie cierpiał dalej. Z niewiedzy. Wcześniej jednak go trochę podręczę.
- Ale...- powiedziałam i zamilkłam wymownie - obiecaj, że załatwisz to szybko i w miarę czytelnie. Dobrze? I że się dobrze przygotujesz!
- Obiecuję, że obiecam, tylko powiedz mi co! Bo ...- zawstydził się, zamrugał zalotnie rzęsami i zamilkł.
- Bo odpłynąłeś? - zapytałam z niezwykła wyrozumiałością
- No trochę - Nadworny z zakłopotaniem podrapał się w czółko zmarszczone problematycznie.
- Och nic takiego, tyle, że koniecznie chciałeś, a ja się łaskawie zgodziłam, żebyś przeprowadził wykład oparty na ostatnich badaniach jakie poczyniłeś. No to wykładaj, bo to, że ty chcesz idzie akurat w parze z zapotrzebowaniem społecznym. Jak jesteś gotowy to możesz nawet teraz - trajkotałam, podczas gdy Nadworny miał coraz większe oczy. Jeszcze chwila to Scorupko Izabella przy nim nie będzie miała szans.
- Wykład? Naukowy? Ja? - facet był jednym wielkim pytaniem. Nawet na leżaczku się tak jakoś w pytajnik skręcił - I zapotrzebowanie jest? Społeczne? Czy ty mnie z kimś nie pomyliłaś?
- Ależ skąd! - oburzyłam się - Jakżeżbym mogła! Pomylić z kimś wybitnego znawcę anatomii meduz adriatyckich. To zaczynaj. Ja będę robić notatki.
Podczas gdy przygotowywałam się do notowania wiadomości z sekretnego życia meduz, Nadworny patrzył na mnie jak na wariatkę. I myślał intensywnie...

W poszukiwaniu pomocy naukowej, Nadworny zaprezentował musztrę; powstań, marsz, czołgaj się. Znalazł patyka i wyrysował na piachu coś co jego zadaniem miało przypominać kształtem meduzę.
- Dobra. Gotowa? To notuj.
Jego Nadworna Profesorska Mość, wyprostował się dumnie i w ramach wykładu poleciał parafrazowanym tekstem z encyklopedii staropolskiej:
- Meduza jaka jest każdy widzi! Koniec wykładu - Nadworny ukłonił się dwornie, machnął nóżką i rozsiadł się wygodnie. A w ramach regeneracji sił nadwątlonych intelektualną bądź co bądź pracą, schrupał ciasteczko.
Z orzeszkiem;)