Mistrz i Grafomanka (3)

-

Grafomanki z Mistrzem korespondencji część kolejna...

Subject:     Fwd: No to pojechałeś! Mistrzuniu Bardzo Drogi!
Date:         Fri, 16 Jul 2010 20:20:42 +0200
From:        Grafomanka
   To:            Mistrz

No to pojechałeś!
Mistrzuniu Bardzo Drogi!
Pisząc „drogi” miałam na myśli sensy (jeśli nie ma takiego słowa w żadnym słowniku, to niniejszym je tworzę) przymiotnikowo przenajróżniejsze, tylko nie finansowe. Myliłam się, a skutki tej pomyłki będą widoczne gołym okiem. Wielkie albowiem, uczyniłeś pustki w portfelu mojem tem rachunkiem. Mistrzu! Mimo wszystko Drogi. Mi.

                                                                                                      więcej TUTAJ na stronach ALLARTE :)

Zdjęcie z  prywatnego albumu.

Komentarze

  1. Beata17 lipca 2010 09:57

    mam się martwić, cz jak?

    OdpowiedzUsuń
  2. Nivejka17 lipca 2010 11:14

    Beata...
    Martwić? Z powodu, że...?

    OdpowiedzUsuń
  3. madame17 lipca 2010 16:15

    W ramach luźnych letnich skojarzeń związanych z artystami prawdziwymi, to ja muszę powiedzieć, iż mam doświadczenia. Pozytywne. I oni to, artyści prawdziwi, są skromni i zupełnie zwyczajni na tzw. "na co dzień"...Klasa sama w sobie. Nie?

    OdpowiedzUsuń
  4. Nivejka17 lipca 2010 16:45

    Madame...
    Tak! Klasa pierwsza, ze znakiem jakości Q :)

    OdpowiedzUsuń
  5. tkaitka17 lipca 2010 18:13

    No i napisz coś sensownego, jak widzisz oczami duszy wielkiego aktora w jego niezapomnianych rolach...O matko - w jakich rolach? Tak szybko zapominamy...

    OdpowiedzUsuń
  6. Beatta18 lipca 2010 11:29

    Spotkanie na szczycie, nawet otoczenie warzywne traci znaczenie :)

    OdpowiedzUsuń
  7. Nivejka18 lipca 2010 11:44

    Tkaitka...
    Ten WIELKI aktor miał ludzką twarz:)

    OdpowiedzUsuń
  8. Nivejka18 lipca 2010 11:45

    Beatta...
    Racja. Bo nie okoliczności, a człowiek się liczy :)

    OdpowiedzUsuń
  9. Unknown18 lipca 2010 19:02

    Prawdziwy artysta jest nim wszędzie i do końca...

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Sprawa się rypła

-
Obraz
Z Nadwornym jest jak z ciotką. Tą przysłowiową. Bo gdyby ona miała wąsy to by była wujkiem, a gdyby Nadworny nie pierdutnął z rozmachem drzwiami przy wchodzeniu to by nie był sobą. Czasami mam wrażenie, owo pierdutnięcie euforyczne jest kwintesencją jego nadworności. Na szczęście wrażenie jest chwilowe i zdarza się niezwykle rzadko. Szyby w oknach wyglądały na zadowolone. Z rozmachem zamknięte drzwi strząchnęły z nich resztki porannych łez. A skoro one, to i ja nie mam nic przeciwko. Wszak przyzwyczajona jestem. I do huku nawykła. - Ty chyba masz jakiś problem - powiedziałam jak już dopełniliśmy rytuału powitania. Nadworny wytarł resztki szminki z policzka i w sposób wielce znaczący uniósł prawą brew ku górze. W tłumaczeniu na język ludzki miało to oznaczać ni mniej ni więcej tylko; - Czego się czepiasz kobieto? - Ja? Ależ ja się nie czepiam - odpowiedziałam na niezadane pytanie i sobie poszłam. Kawy wszak gościowi wypadało zaparzyć. Bo nie dość że zziębnięty to jeszcze z całą pe
Czytaj więcej

O złamanej nodze

-
Obraz
... dzisiaj będzie. Nadworny wpadł. Jak zwykle, bez zapowiedzi. I nie było by w tym absolutnie nic dziwnego gdyby nie fakt, że zegar wskazywał ledwie siódmą z minutami. Barbarzyńska godzina. - Wpadłeś na śniadanie? - I na kawę. Oczywiście - wysapał bez ceregieli sięgając po moją. Kawę. - Oczywiście... - warknęłam niemal wściekle. Niemal bo na Nadwornego gniewać się jakoś dziwnym zbiegiem okoliczności nie umiem, a i niczemu nie jest winny, że dzisiaj wyjątkowo nie miałam ochoty iść do pracy. No po prostu niechciej mnie dopadł.
Czytaj więcej

Bluszcz

-
Obraz
- W herbaciarni na rynku, za piętnaście minut? - Dobrze - rzuciłam w słuchawkę. Bratu się nie odmawia. Zwłaszcza jak ma głos ocierający się o rozpacz. Kiedy weszłam już tam był. Siedział pochylony nad stołem, obracając w ręku kieliszek koniaku. - Dla ciebie zamówiłem herbatę - powiedział wstając - Taką jak lubisz. Jaśminową. Mój brat. Porządny , zaradny i łebski facet. Mama zawsze powtarzała, że tej co go w końcu upoluje na męża, nawet ptasiego mleka nie zabraknie. Skończył porządne studia, porządnie zarabiał i w ogóle to porządny facet z niego. Jedno co mu w życiu nie bardzo wyszło to ona. Renata. Ale on się nie skarżył. Robił swoje. Zarabiał, budował, urządzał i kochał ją mimo wszystko. Była kobietą, która wybrał i matką jego synów. - Mam dość - powiedział i jeszcze bardziej się pochylił - Takie życie pół na pół, na dwa domy, jest nie dla mnie. Jeszcze rok temu pracował w Polsce, na miejscu. Od poniedziałku do soboty. Od siódmej rano do dwudziestej. Jak w kieracie. Do domu wracał zmę
Czytaj więcej