O opalaniu...

Wiatr zmienił kierunek. Przywiał deszczowe chmury, które zasłoniły słońce, rozpędził smażących się na plaży turystów do okolicznych pubów i przywiał nabzdyczoną, nie wiedzieć czemu Osobistą.
Stanęła w progu i nic. Nie przechodzi dalej, nie trajkocze wesoło swoim zwyczajem i nie rozgląda się ciekawie po kątach w poszukiwaniu sensacyjnej pajęczyny albo ekscytującego kurzu. Jedyne co robi to stoi, gapi się i myśli, chociaż za to ostatnie głowy bym nie dała.
- Ależ nie krepuj się. Właź – zachęcałam gościa przyjaznym słowem i gestem.
Jedyną reakcją było to, że ni to ze zdziwieniem ni z dezaprobatą spojrzała na własne, muśnięte lekką brązowo złocistą opalenizną nogi, przyozdobione gustownymi japonkami i lakierem do paznokci w kolorze malinowym z perłową poświatą.
- Spokojnie, możesz w butach. Mieszkanie to nie meczet, żeby hasać po nim boso – kontynuowałam zachęcanie do ruchu jakiegokolwiek. Bezskutecznie. Najwyraźniej za punkt honoru postawiła sobie stanie i tarasowanie wejścia własna osobistą osobą. Jedyną reakcją było przeniesienie wzroku z nóg swoich na moje.
- Czego? - zapytałam grzecznie – Się gapisz?
- Bo on mówi, że jestem blada – w końcu i nareszcie przemówiła. Nie do końca logicznie, ale liczą się intencje.
- Jaki on? – zapytałam zupełnie bez sensu, bo jedyny on jaki mógł wchodzić w rachubę to Osobisty małżonek.
- No mąż. Mój. Ciągle mi gdera, że to wstyd, mieszkać nad morzem i wyglądać jak ostatnia zmiana turnusu.
- Ja tam się nie opalam – powiedziałam dumnie zadzierając nos.
- Co widać na dołączonym obrazku – Osobista najwyraźniej odzyskała język w gębie – Ty to dopiero antyreklama jesteś!
- Opalenizna jest niemodna – odpowiedziałam i uznawszy, że mam prawo strzelić focha, zrobiłam obrażoną minę numer 3 (lekko kąśliwą z domieszka tumiwisizmu).
- A kto by tam za modą nadążył – Osobista zignorowała mojego focha machając łapką. Nie czekając, aż spełnię się w roli gosposi doskonałej wybrała się do kuchni w celu wyszperania czegoś do picia.
- Gdzie masz otwieracz? – wrzasnęła ile bozia decybeli w gardle dała.
- W dupie, na półce, po prawej stronie – mruknęłam zwlekając się z fotela. Tłumaczenie mijało się z celem. Po pierwsze dlatego, że ona i tak nie znajdzie, a po drugie to jak wytłumaczyć jak się samemu zapomniało zapamiętać miejsce spoczynku poszukiwanego? O wiele prościej i szybciej, będzie wstać, iść i odnaleźć.
Osobista krzątała się po kuchni. W oczekiwaniu na otwieracz wyciagnełą z szafki dwa kieliszki i ustawiła na stole, zaraz przy butelce zmrożonego szampana. Ściślej udającego go wina musującego.
- Coś świętujemy? – zapytałam ze zdziwieniem podwójnym. Pierwsze dotyczyło intencji pijaństwa. Drugie miało podłoże pragmatyczne.
- Nie – odpowiedziała i skupiła się na dobieraniu do zawartości butelki przy pomocy cudem odnalezionego otwieracza – Nic innego nie znalazłam.
- Woda jest w dzbanku, a herbata w pojemniku – odpowiedziałam odbierając jej butelkę z zamiarem przeprowadzenia lekcji poglądowej – To się robi tak…
Z wprawą barmana z długoletnim stażem, otworzyłam butelkę bez utraty cennej zawartości.
- Herbata wysusza – powiedziała Osobista unosząc kieliszek do ust. Zatrzymała się w bezruchu i po chwili dodała – A jak potrzebujesz rozgrzeszenia to nawet intencję wymyśliłam!
- Cała jestem uchem.
- Wypijemy za twój brak opalenizny, i za to, że ja bardziej. Droga panno, Bladonoga!
- Pani jeśli już. Od kilku ładnych lat – mruknęłam patrząc niechętnie na bladość kończyn dolnych.
- No. Co nie zmienia faktu, że Bladonoga…