Zaderka

- A tego Ibisza pani znasz? -starszy pan, kolejkowy wyjadacz, z tych co to przed niejednym gabinetem swoje odsiedział zagaił kulturalnie. Powiało wielkim światem.
- Z widzenia - odpowiedziałam równie kulturalnie (żeby nie było że nie potrafię;) - Chociaż w zasadzie to z telewizji.
- A! Ja też, proszem paniom z telewizji. Bo niby skąd? - pan puścił zalotne oczko i uśmiechnął się szeroko ukazując pełen garnitur państwowych zębów - Ale widziałaś go pani po operacji? Wygląda jakby go zmumifikowali przy okazji.
- Może promocja była - zażartowałam sobie niewinnie - Płacił za zmarszczki a mumifikacja była w gratisie.
- Czyli, że bezpłatnie? - upewnił się.
- No tak jakby.
- To tak czy nie? - zdezorientowany kolejkowicz spojrzał podejrzliwie.
- Teoretycznie. Gratis wliczony w cenę zabiegu zapłaconego.
- Aha - przytaknął, ale na przekonanego nie wyglądał. Trudno. Z powodu wakacji, lenistwa oraz braku w zasięgu wzroku kredy i tablicy nie bardzo mam ochotę na prowadzenie wykładów z marketingu stosowanego. Powszechnie.
Kolejka tempem żółwia wyścigowego zbliżała się do upragnionej mety. Powoli wszyscy mieli dość kłapania szczeka, wymieniania chorób posiadanych i licytacji na wyimaginowane, czytania ulotek ostrzegających, przypominających, zakazujących, zachęcających. Oraz wszystkich innych dostępnych w przychodni przyjemności.

- A ty tu czego? - doktor z którym miałam przyjemność w jednej piaskownicy lepić babki z piachu i pic wino na ławce w parku po zdanej maturze, powitał mnie z wrodzoną uprzejmością.
- Chora jestem - odpowiedziałam niezrażona i rozsiadłam się na białym zydelku.
- Akurat - mruknął grzebiąc w kartach pacjentów - Żeby teraz chorować, to trzeba mieć końskie zdrowie.
- I psychikę ameby - dodałam usłużnie.
- A żebyś wiedziała!- w tej samej chwili zaswieciłamu się w głowie  żaróweczka ostrzegawcza - a właściwie dlaczego ameby?
- Bo mało skomplikowana. jednokomórkowa. Jak wolisz, może być pantofelka albo eugleny zielonej - pochwaliłam się pozostałościami wiedzy licealnej. Dla wzmocnienia efektu posłałam uśmiech numer 3. Jeszcze niewinny ale już ocierający się o flirt.
- Przyszłaś zabawić się w doktora? - zapytał podejrzliwie zerkając spod okularów.
- Powinieneś mieć dwie pary. Okularów znaczy. Takie jedne nad drugimi. Ja wiem, ze to śmiesznie wygląda, ale czego się nie robi dla...
- Mam dwie! - prawie ryknął. W każdym razie pozę przyjął lwią, gotową do ataku. Omal-omal. Się przestraszyłam.
- Jeszcze raz pytam czego!? I zapewniam, że ostatni raz po dobroci!
- Jak już wspomniałam, jestem chora. Bol....
- Rozbieraj się - przerwał mi brutalnie sięgając po stetoskop.
- To jednak się zabawimy?
- Kurde! Bo cię trzepnę! - wyglądał na wnerwionego. I raczej mi się nie wydawało.
- Serdeńko. Zapomniałeś dodać "serdeńko". A tak dokładnie to tam było "idź serdeńko, bo cię trzepnę".
Doktor, policzył w celach terapeutycznych do dziesięciu i łypnął prawym okiem. Nadal siedziałam na zydelku w stanie nienaruszonym (czyt. nierozebranym).
- Widziałaś kolejkę na korytarzu? Moja cierpliwość ma swoje granice - wysyczał - Rozbieraj się! Ale już!
- Twoja  szansa, kochanieńki, na zabawę w tatę-mamę, przeterminowała się o jakieś 15 lat. A te wrzaski nie robią na mnie wrażenia - powiedziałam spokojnie i wystawiłam paluszek wskazujący lewy - Tu jestem chora!
Pan doktor złagodniał w trybie nagłym i z wprawą oglądał miejsce boleści.
- Co to? - zapytał nieco bez sensu.
- Zaderka. Najprawdopodobniej dębowa, chociaż nie wykluczam opcji, że może być pochodzenia bukowego.
- Aha. A gdzie manikiur? - odpłacił pięknym za nadobne sięgając po telefon. Uprzejmie zażądał od siostry recepcjonistki zestawu i odłożył słuchawkę.
Po chwili w drzwiach stanęła zadyszana pielęgniarka, Jola objuczona dwoma zestawami.
- Nie wiedziałam który i na żmije też wzięłam.
- Słusznie. Oba się przydadzą, ale najpierw ten do amputacji poproszę - mruknął zakładając rękawiczki. Siostra medyczna nie bardzo zorientowana w relacjach miedzy nami stała zdezorientowana w progu nie wiedząc czy mnie ratować czy pozwolić sile fachowej czynić swoją powinność. Widocznie zdecydowała, że z szefem lepiej nie zadzierać bo wycofała się grzecznie i zamknęła za sobą drzwi, zostawiając mnie na pastwę doktora - sadysty.
- Do czego ten zestaw? - zapytałam niepewnie. Zapas  bohaterstwa gdzieś zniknął.
- Zamknij oczy - powiedział ignorując  pytanie i dobrał się do mojego biednego paluszka - A się cholera wbiła... Bladź...jedna...
Udało się. Już za trzecim podejściem, siły fachowej, ciało obce zostało usunięte. Fakt, że operacja się udała, a pacjentka przeżyła, doktor uczcił westchnieniem ulgi.
- Naprawdę nie musiałaś jej dobijać młotkiem, żeby tak głęboko wlazła - mruczał bazgrząc uzasadnienie dla użycia zestawu - Mogłaś, jak się już tak stęskniłaś, symulować migrenę. Na przykład.
- Nie sadzisz że przydałby się to jeszcze raz  zdezynfekować? - zapytałam ignorując te podłe insynuacje - Tak od środka?
- Nie zaszkodzi - odpowiedział puszczając oko.
- No to do wieczora - powiedziałam i pomachawszy zgrabną kukiełką na paluszku wskazującym lewym, udałam się do domu w celu poczynienie przygotowań. Nie można wszak ignorować zaleceń lekarskich;)

Źródło zdjęcia w sieci