Niewidzialna

Kobiety są różne. Wysokie, niskie, grube, chude, głupie, mądre, bardzo mądre, przemądrzałe, nadęte, łatwowierne, niewierne, niewidzialne. Joanna była niewidzialna. Ale tylko czasami. Bywało, że widzieli ją wszyscy. Głownie wtedy kiedy myła podłogę, przyszywała guzik, rozcierała bolące kolano, podawała mielone albo pomidorową, szorował kibelek, prasowała koszule. W innych sytuacjach była niewidoczna. Taki paradoks bycia i niebycia niewiele mający wspólnego z hamletowskim "Być albo nie być?"

Kto ma pilota ten ma władzę!
Joanna bywała. Głownie w kuchni. Dostała nawet od męża prezent w postaci tabliczki z napisem "Tu rządzi Joanna". Tablica została komisyjnie przygwożdżona do kuchennej ściany. Żeby nie było wątpliwości dokąd sięga i czego dotyczy jej władza.
Rządy w salonie sprawował On. Z pilotem niczym z berłem w ręku. Można nawet było czasami dostać kawałek serialu albo bajki. Ale... trzeba było zasłużyć. Odpowiednim zachowaniem. Dzieci powinny być grzeczne. Mówić dzień dobry i dziękuję tatusiu. Nie hałasować - wrzaski w domu człowieka ciężko na tenże zarabiającego zabronione! Uczyć się (wtedy jest cisza). A najlepiej to schodzić z drogi. I pokazywać się na wezwanie. Jak trzeba przed ciocią, albo kolegą z pracy zaprezentować umiejętność odśpiewania wyuczonej w szkole piosenki.
Co innego żona. To znaczy też ma być cicho (bo co też ktoś kto całymi dniami siedzi w domu i nic, absolutnie nic nie robi może mieć do powiedzenia?). Żona takiego Kowalskiego, kumpla z pracy, to co innego. Aż przyjemnie posłuchać. Kobieta światowa, oczytana, pracuje...
Poza tym, do żoninych obowiązków, oprócz prania, sprzątania, prasowania, gotowania, dbania, dogadzania i innych takich mających na celu uprzyjemnienie pobytu w domu, jest wyglądanie dobrze. Żeby się nie musiał wstydzić jak ktoś przyjdzie. Stać go na to żeby żonie kieckę kupić.

Ciemna baba!
Pani ekspedientka, ze spożywczaka na rogu, pani woźna, sąsiadka, księgowa z pracy, dawna znajoma, koleżanki z Naszej Klasy, nauczycielka ze szkoły, pielęgniarka, lekarka, siostra, bratowa, teściowa nawet... To są kobiety. Żona kobietą nie jest.
A jeśli nawet to drugiej kategorii. Podrzędnej.

Zakupy to jedyna chwila kiedy można odetchnąć. I poczuć się widzialną.
Telefon brzęczący cichutko na dnie torebki wyrwał Joannę z błogostanu bycia.
- Słucham - powiedziała potulnie.
- No słuchaj, słucha! - mąż przez chwilę opowiadał jak to ona nie potrafi wychować dzieci, że hałasują, kruszą i domagają się picia - Aha, i jeszcze wiertła udarowe mi kup. Cały zestaw.
- Wiertła? Jakie? - zapytała zdziwiona nagłą zmianą w monologu płynącym ze słuchawki.
- Jak to jakie? Udarowe!!! Drukowanymi trzeba mówić do ciebie. Co za baba ciemna. No nic nie umiesz załatwić. Wszystko na mojej głowie. Ty byś zginęła be ze mnie wiesz? No! To cześć - rzucił wściekle i za chwilę dodał - Aaaaa! Poczekaj. Kup sobie tam jakiegoś kwiatka, w prezencie od męża...
Tym samym przypomniał jej, że pamiętał. O urodzinach, które dziś miała.

Jaka szkoda...
- Kawę i największe lody jakie pani ma - powiedziała z uśmiechem do kelnerki w przytulnej kafejce. Czekając na zamówienie z satysfakcją spojrzała na zegarek - Właśnie zamykają sklep z wiertłami. Jaka szkoda! A za godzinę zamkną drugi. Jaka szkoda! Że lody będą przeogromne.
Będzie się wściekał? No to co? Przynajmniej nie bez powodu...

Źródło zdjęcia w sieci