Zapracowana zupa

Oczywiście kuchnia to miejsce , które jak sama nazwa wskazuje służy do grania w pingponga. A ja się czepiam...

- Co robisz? - Książę Małżonek zadał pytanie z gruntu zbędne.
- Szydełkuję - mruknęłam wyżywając się na niewinnej natce pietruszki ogródkowej własnego chowu.
- Ja pytam poważnie, a ty się wygłupiasz. Jak zwykle! - obraził się i omal nie wyszedł zostawiając mnie pogrążona w żalu. Ciekawość jednak zwyciężyła.
- Zapomniałeś dodać, że się czepiam. jak zwykle.
- No dobra - udobruchał się nieco - To co tam pichcisz?
- Obiad. Pichcę - powieszałam zgodnie z prawdą najszczerszą i zamachnęłam się w celu przemieszczenia zawartości patelni do bulgocącej w olbrzymim garze zupy.
- Chyba raczej kolację - poprawił mnie wciągając jednocześnie nosem apetytogenny aromat.
- Jak mówię, że obiad to obiad. Kolacja była godzinę temu i nie mam zamiaru robić powtórki z rozrywki. Bo mnie to o tej porze jakoś Nie Ba-Wi - wygłosiłam przemowę wymachując drewnianą chochlą na znak protestu, oraz dla zasygnalizowania, że nie żartuję. I że jak mu życie, Książątku znaczy miłe to powinien udać się na pozycje z góry upatrzone.
- Aha - odpowiedziało książątko udając, że załapało o co chodzi i ewakuowało się w okopy. Instynkt samozachowawczy znaczy się sprawny.

Zupa spokojnie pyrkotała na kuchni, a ja doprowadzałam miejsce kaźni nad warzywkami do stanu używalności.
- Aaaaaaaaaa! - okrzyk tryumfu myśli nad materią rozległ się w skali niemierzalnej decybelami. Oznaczał to, że załapał. I że sobie przypomniał - Znaczy się że się zaczęło?!
- No zaczęło się - dobrodusznie potwierdziłam przypuszczenia - Jakieś dobre dwa tygodnie temu...

... się zaczęło. Ganianie z językiem na brodzie. Zwłaszcza we wtorek. A co za tym idzie w poniedziałek też, kiedy to muszę przygotować obiad na następny dzień, bo z pracy wracam głęboką nocą.
Gotuję zupkę, którą mój teść określa, zupełnie nie wiedzieć czemu jako męską.
Córcia mówi mięsna. Synio - "ta z selkiem". Mąż nazywa ją ulubioną. A, ja po prostu, porówką.

Jak zwał tak zwał. Grunt, że wszystkim smakuje. Oraz, że pożywna jest jak nie wiem co. I drugie danie nie jest konieczne, a wręcz zbędne.

Jako, że szczególnie zapracowana jestem we wtorki to już w poniedziałek muszę przemyśleć czym zapchać brzuchy rodzinie. Następnie myślenie wprowadzić w czyn. A ten, jak już stanie się dokonanym, wystudzić i wstawić do lodówy. Następnego dnia kilka razy zadzwonić z zapytaniem uprzejmym:

- Odgrzałaś sobie?

Przepis?
Proszszszszsz...........

Do sporządzenia zupki kilku nazw porowo-zapracowanej potrzebujemy
- pory (sztuk 2)
- marchewka (w/g uznania)
- pietruszka
- ziemniaczki

- mięsko mielone (ok 1/2 kg)
- serek topiony śmietankowy szt. 2
- no i oczywiście przyprawy... w/g indywidualnych upodobań

Pory trzeba pokroić. Drobniutko. I ugotować na rosołku.
Marchewkę i pietruchę na tareczce i do gara. Ziemniaczki też drobniutko i .... sruuuuu do gara.Tego samego.
Mięsko na patelnię , podsmażyć , doprawić w/g smaku i ... wiadomo. Do gara. Na koniec wrzucamy serki. Oczywiście oddarte z folii. Jak się rozpuszczą, zupka gotowa.
Pyszności;)))))
A jak rozgrzewa!!!