Uwaga baba!

Posiadanie psa, niesie za sobą ogromną odpowiedzialność. Takiego futrzaka albowiem trzeba bardzo często pocieszać. A posiadanie Nadwornego łączy się z tym, że nigdy nie wiadomo kiedy i z czym zadzwoni...

Telefon zadzwonił po pierwszym piwie. Książę małżonek właśnie dostojnie wyciągnął nogi i udawał, że bardzo pochłania go ... reklama w telewizji. Nie przeczuwając niczego złego odebrałam. Tym bardziej, że dzwonił Nadworny.
- Czego? - zapytałam jak zwykle uprzejmie.
- Nie z tobą chciałem gadać. Czemu odbierasz nie swój telefon? - Nadworny zaczął od wyrzutów - Dawaj Żandarmerię.
Bez słowa podałam znudzonemu kolejną reklamą mężowi telefon.
- Zgłupłeś? - odpowiedział leniwie - Nie da rady piłem... Co? ... No dobra, sam tego chciałeś...
- Do ciebie. Jednak - Książątko przekazało mi słuchawkę i ponownie zaległo z błogą miną na sofie.
Zanim zdążyłam ponowić zapytanie, Nadworny zarzucił mnie gradem słów zbędnych. A wystarczyło powiedzieć; przyjeżdżaj, jestem w potrzebie. Ewentualnie podać miejsce zbiórki.
Uprzedzając spekulacje, dodam, że oczywiście pojechałam. zrzędząc i klnąc na czym świat stoi. A stał na biedronkach,  stokrotkach jasnych i tulipanach porąbanych. Podjęłam albowiem postanowienie, że wyrazów powszechnie uznawanych za wulgarne nie używam. I nie używam! No chyba, że mnie sytuacja przyciśnie do muru. To wtedy żeby sobie ulżyć nieco, rzucam biedronkami.

- Wskakuj! Przystojniaku! - zażartowałam ze stojącego pod latarnią Nadwornego. Nie to żeby mu przystojności brakło, ale głupszego miejsca nie mógł sobie znaleźć.
- Czy ty nie masz bliższej rodziny? - zrzędziłam biorąc zakręt z piskiem opon.
- Mam, ale nie zmotoryzowana. A Ula jeszcze nie jest moją rodziną. I ma dyżur - odpowiedział z przestrachem w oczach - Zwolnij!
- Spoko, gościu. Wiem co robię. To gdzie jedziemy? - uspokoiłam silnie przestraszonego Nadwornego. no dobra, usiłowałam uspokoić. Ze skutkiem mizernym. Siedział w pozycji gotowej do natychmiastowej ewakuacji.
- No jak gdzie? - odpowiedział niemrawo - Do domu!
- Mojego czy Twojego? Bo nie wiem jaki azymut obrać?
- Mojego. Nie lubię trójkątów - mruknął wpatrując się intensywnie w auto jadące przed nami.
- Cóż za ulga. Tak się składa, że ja też nie przepadam - odpowiedziałam uprzejmie i wzięłam kurs na chatę Nadwornego.
Jadące przed nami auto ciągle przykuwało uwagę mojego pasażera.
- Widzisz? Jak zarzyna silnik? Cały czas na dwójce sunie. I ma zaciągnięty ręczny! Baba! -  Nadworny postawił diagnozę, która mnie w pewnym sensie dotknęła.
- Skąd wiesz, że baba? Co?- zaatakowałam. Z furią, która odbiła się na prędkościomierzu.
- Bo facet by tak nie jechał! - odpowiedział - I zwolnij.
- Jak mi się zechce. To zwolnię - warknęłam, ale z racji, że mi życie miłe zdjęłam nogę z gazu.
- O widzisz! Widzisz! - Nadworny zaperzył się - Jak jedzie! Od pięciu minut ma włączony kierunek! Że też jej to nie przeszkadza! Baba to baba!
- Po pierwsze nie możesz być pewien, że to baba. Faceci też czasami cierpią na zanik słuchu! - stanęłam w obronie kierowcy pojazdu.
- A po drugie? - z przekąsem zapytał Nadworny.
- A po drugie... - musiałam sobie dać czas na zmyślenie po drugiego - Może ma włączone radio? I nie słyszy. Albo mu żona gada nad uchem!
- Babie to najwyżej chłop nad uchem może gadać. Albo przyjaciółeczka świergotać o pierdołach - Nadworny i tak wiedział swoje i nie miał zamiaru dać się przekonać.
- Zakładamy się? - zapytałam, bo właśnie nadarzyła się okazja żeby sprawdzić. Autko zjechała na lewy pas z zamiarem udania się w kierunku odmiennym od naszego celu - O przekonanie?
Nadworny, łaskawie skinął głową na znak, że przyjmuje wyzwanie. Podjechałam do auta. Za kierownicą siedziała rudowłosa piękność. Jego Nadworna Mość miał na tyle przyzwoitości żeby triumfalnego błysku w oczach nie poprzeć zwyczajowym "wiedziałem".
- Trafiło się. Ślepej kurze ziarnko - mruknęłam niechętnie dodając gazu.

Źródło zdjęcia; http://www.zielonylistek.com/