Powtarzalność

Za oknem jesień. Wszyscy mają, a ja ni mom! Jakieś smuty i melancholie z nią związane. Chyba jestem za mało uduchowiona, bo żadne takie się mnie nie imają. Albo zwyczajnie; nie mam czasu. Jak ktoś ma tyle obowiązków to nie może sobie pozwolić na depresję;)

Jasień przyszła jak zwykle, powoli zwiastując się nieśmiało wonią i barwami. Jedni powiedzą niestety, inni się ucieszą.
Tylu kolorów nie ma żadna pora roku. W barwach i w zapachu jesieni jest wspomnienie lata. Cudownych dni spędzonych na słodkim wakacyjnym leniuchowaniu, na wygrzewaniu się na słońcu. Na podglądaniu przyrody. Jej cudów.
W moim ogrodzie jest jabłonka. Posadziłam ją dwa lata temu. Jak dziecko cieszyłam się kiedy zakwitła wiosną. Gotowa byłam naganiać pszczoły, żeby właśnie tam zbierały nektar... Właśnie przyniosłam do domu trzy małe jabłuszka. Pierwsze owoce z mojego"sadu". Że żal je jeść? E... Nie! Za rok będą następne i następne.... I to właśnie jest najwspanialsze w porach roku; POWTARZALNOŚĆ.
To właśnie w niej jest nadzieja, że nic nie mija bezpowrotnie. Stare niespełnione nadzieje odżyją, a może będą nowe?
Życie, jakkolwiek trudne, jest piękne. Tak po prostu...
Zamknięte w słoikach lato przypomni w zimowe zawieruchy jego zapach.
Niespełniona miłość? Rozstanie? Kłopoty? Będzie lepiej! Nadzieja umiera ostatnia...