Wariat cz.2

Elwira swoim zwyczajem grała rolę pogniewanej na cały świat księżniczki. Na szczęście miała na tyle rozumu, żeby nie kłapać językiem. Doskonale wiedziała, że to i tak niczego nie zmieni, że te dziesięć dni są jego i tylko jego i że on pod żadnym pozorem nie zmieni zdania. Guzik go obchodził cieknący kran w kuchni i to że płytki w łazience należało wymienić. Przecież gdyby chciał to by został i przypilnował robotników. Ale nie! On musi jechać na tę śmierdzącą wieś i mrozić tyłek nad rzeką.
- Ryby, sryby – mruknęła wściekle pod nosem - Ryby to sobie można w sklepie kupić. Nawet lepsze bo od razu wypatroszone i bez ości.
Elwira wychodziła z założenia, że wszystko co można mieć za pieniądze powinno się tak zdobywać. Ryby były na szczycie. Po pierwsze ze względu na to że śmierdzą. Ryby jadali wyłącznie w restauracjach. pani Jadzia, dochodząca pomoc domowa, miała absolutny zakaz przygotowywania w domu potraw mogących zasmrodzić elegancką kuchnię.
- Coś mówiłaś kochanie? – Wiktor przytulił żonę pożegnalnie, nieco pośpiesznie ale nie na odczepnego. Tak, żeby potem nie wypominała mu przy byle niewyniesionych w porę śmieciach, że się nie pożegnał albo że zrobił to niezbyt przekonująco.
- Tak, zastanawiałam się czy wziąłeś polar. Może być zimno.
- Wziąłem. I kalesony też – musnął przelotnie upudrowany policzek i raźnie skierował się do drzwi – Lecę. Chciałbym dojechać przed nocą.
Wsiadając do lśniącej terenówki pomachał do stojącej w oknie nadąsanej Elwiry i zrobił gest symbolizujący rozmowę telefoniczną
- Taaaaaa. Trzy razy w rynnę, raz w parapet – mruknęła – Na tym zadupiu nawet nie ma zasięgu.

- Niech żyje wolność! – Wiktor przekrzykiwał odtwarzacz odkręcony na pełną moc. Głośniki dudniły obciachem. To określenie Elwiry.  Zawsze tak mówiła ilekroć słyszała gdzieś discopolowe rytmy. Dlatego nawet jej nie pokazywał takich płyt. Sam też słuchał tylko wtedy kiedy był sam. Trudno, pozycja zobowiązuje. Pan prezes nie może hańbić ucha bazarowo-biesiadnym badziewiem. Powinien być wielbicielem Chopina albo innego pitolenia. 

Droga do „wolności” nie była długa. Kilkadziesiąt kilometrów krajową dwójką, a potem jeszcze kilkanaście lokalnymi dróżkami. Znał te trasę. Od ośmiu lat jeździł w to samo, sprawdzone miejsce. Gospodarze; mrukliwy Roman i jego równie małomówna żona Hanka, bardzo mu odpowiadali. Nie marudzili jak wracał po nocy. Nie patrzyli wilkiem kiedy bladym świtem wymykał się chyłkiem z wędką i maszerował po skrzypiącym śniegu nad rzekę. Nawet przeklinanie przy oglądaniu wiadomości nie robiło na nich wrażenia. A może robiło? Tylko nic nie mówili. Ostatecznie Wiktor był dobrym klientem. I jedynym jaki się o tej porze roku trafiał. Po pierwsze dlatego że płacił; dobrze, od razu i bez marudzenia. A po drugie nie narzekał; jadł co mu Hanka podała i zawsze chwalił. I upierdliwy nie był jak inne miastowe.
Miał oczywiście swoje dziwactwa, ale kto ich nie ma?

Ostatnie przygotowania na powitanie miastowego gościa zostały ukończone. Roman, jeszcze raz sprawdził, czy aby wszystko jest tak jak sobie życzył.
- Kiedy ten dziwak przyjeżdża?- Hanka wychyliła głowę z ekskluzywnej łazienki.
- Cicho bądź kobieto! Płaci i wymaga - gospodarz skarcił żonę i wyszedł na ganek.
Ubłocona terenówka z piskiem opon zahamowała na podwórku...

cedeen...

Źródło zdjęcia:http://nicalbonic.blox.pl