Wariat

"Może wariat to po prostu członek jednoosobowej mniejszości"

- George Orwell

Bardziej od szpinaku Wiktor nie lubił tylko ciepłej wódki, spoconych kobiet i dobrych manier.
Awersja do szpinaku sięgała czasów przedszkolnych. Komunistyczna propaganda sukcesu głosiła, że masło jest be, a margaryna i szpinak cacy. Iza, długonoga przedszkolanka, święcie wierzyła we wszystko co przeczytała, usłyszała czy zobaczyła. Wykazywała się więc wyjątkową nadgorliwością. Zwłaszcza w temacie szpinaku. Rewelacyjne działanie bawarki na rozwój intelektu u młodzieży w wieku przedszkolnym znacznie mnie przemawiało do wyobraźni pani, o przepraszam, panny Izabeli.
Na samo wspomnienie zielonej brei podawanej w towarzystwie sadzonego jajka i rozpaćkanych ziemniaków, Wiktorowi śniadanie buntowało się w żołądku i niebezpiecznie zbliżało do przełyku. Obraz przeszłości w krótkich spodenkach łagodziło wspomnienie panny Izy – pierwszego obiektu westchnień. Kto wie czy dziś, z perspektywy czasu i bogatych doświadczeń nauczycielka byłaby równie atrakcyjna. We wspomnieniach z najmłodszych lat edukacji nadal jednak brylowała; podskakiwała na zgrabnych nogach i zarzucała płomiennorudym końskim ogonem.
Sprawę wódki i spoconych kobiet załatwił w sposób prosty i jedynie pewny. Nie można przecież wierzyć reklamom, że dezodoranty działają. Lodówka też może zacząć grymasić w najmniej odpowiednim momencie. W końcu to baba. Może nie dokładnie, ale jak coś występuje w rodzaju żeńskim, z miejsca budzi podejrzenia. Dlatego też, na wszelki wypadek brał urlop w styczniu, kiedy to trudno się spocić, a jeszcze trudniej spaprać sobie życiorys i podniebienie ciepłą gorzałą.
Początek roku idealnie nadawał się też do załatwienia sprawy dobrych manier. Elwira, pierwsza i póki co jedyna żona, zimą absolutnie nie mogła się wyrwać z roboty. Gwoli ścisłości to może by i mogła, gdyby chciała. Jednak na szczęście dla Wiktora nad mrożenie tyłka przy łowieniu ryb w przeręblu, gdzieś na zapomnianej przez cywilizację wsi, przedkładała jego wygrzewanie. Najlepiej na egipskiej plaży.
- Fuj – Wiktor skrzywił się. Nie to żeby nie lubił, jak mu ciepło bo przecież nie był jakąś genetyczną pomyłką. Kuso ubrane, długonogie laski też mu nie przeszkadzały. Jedno czego w takich eskapadach tak naprawdę nie znosił to tego ciągłego dziękuję, proszę, przepraszam. Nawet sobie zakląć porządnie i od serca nie mógł, bo małżonka, zaraz brała wszystko do siebie.
- Jeszcze tylko 2 godziny – mruknął podnosząc słuchawkę telefonu. Sekretarka zgłosiła się natychmiast.
- Słucham? Panie… - powiedziała i zamilkła, wsłuchując się w głos po drugiej stronie drutu. Po chwili rzuciła krótkie – Oczywiście, zaraz przyniosę.
Nie czekając na odpowiedź odłożyła słuchawkę.
Weszła bez pukania. Taką mięli umowę, że jak wzywa i prosi to wchodzi bez zbędnych ceregieli. Bez słowa położyła żądane dokumenty na biurku i wyszła kołysząc lekko biodrami. Stukot wysokich na co najmniej dziesięć centymetrów obcasów ucichł wraz z zamykanymi drzwiami. Patrząc na wychodzącą sekretarkę, Wiktor pomyślał, że to był strzał w dychę. Dziewczyna była niebrzydka, dość reprezentacyjna i przede wszystkim kompetentna. Była jego prawą ręką i pamięcią podręczną. Zawsze wiedziała co, gdzie i kiedy. I nie dąsała się jak wrzasnął, albo rzucił mięsem. Tylko na kochankę się nie nadawała. Wiało od niej chłodem. Zyta, począwszy od imienia, wszystko miała sztywne. Sztywne garniturki w stonowanych kolorach. Sztywne bluzki ze sztywnymi kołnierzykami zapięte na ostatni guzik. Nawet włosy ulizane w służbowy koczek wydawały się być sztywne.
To jednak sprawa jej faceta. Wiktorowi nic do tego, bo historie desperackie i romanse w pracy miał już za sobą. Jedna zrzędliwa baba w domu wystarczy. W pracy trzeba mieć spokój żeby się móc skupić na robocie, a nie na fochach rozkapryszonej panienki.
- To tak jak się umawialiśmy pani Zyto, telefon tylko jakby się waliło albo paliło, co nie daj Boże. Wszystko od teraz na pani głowie – Wiktor mówił niecierpliwie. Ostatnie chwile w pracy wprawiały go w stan nerwowego podniecenia. Już za chwilę poczuje smak wolności. Sekretarka profesjonalnie skinęła głową i bez wdawania się w szczegóły, jak zwykle chłodno, pożegnała się z opuszczającym ją na całe dziesięć dni szefem.
- Miłego wypoczynku, panie prezesie – powiedziała, jak zwykle sztywno i nachyliła się nad klawiaturą służbowego laptopa.

CeDeeN...

Źródło zdjęcia: www.zwariowani.story.pl