Mikołaj

Mdlałam  w swoim życiu wielokrotnie. Najczęściej na matematyce, kiedy okazywało się, że moja obecność przy tablicy jest niezbędna. Co bardziej podejrzliwi twierdzili nawet, że na zawołanie. Pyk i  traciłam przytomność, po czym jak tylko zagrożenie mijało, cudownie powracałam do świata żywych. Pierwsze i póki co ostatnie, prawdziwe omdlenie zaliczyłam w czasie sekcji zwłok. Żaby.
I stąd wiem, że medycyna nie dla mnie. Trudno się więc dziwić, że na dźwięk przeraźliwego "Ratunkuuuuuuuu!" - usłyszanego w słuchawce spanikowałam. Bahapowiec byłby zemnie wielce niedumny. W stresie nie zdołałam sobie nawet przypomnieć numeru na pogotowie. Inna sprawa, że pierwszej pomocy mogłam udzielić jedynie w przypadku skaleczenia. A i to pod warunkiem, że nie było zbyt rozległe.
Gdyby autorem tak dramatycznego wołania nie był Nadworny, pewnie bym się wymówiła brakiem czasu. Zawsze można powiedzieć, że ma się pilną wizytę w osiedlowym samie, albo jeszcze pilniejszy autobus do następnego przystanku.
- Co się stało? - zapytałam głosem drżącym i pełnym obaw. Drastyczne sceny przewinęły mi się przed oczyma w zawrotnym tempie.
- E tam... Nic takiego. Zaraz u ciebie będę - Nadworny odpowiedział jakby od niechcenia i odłożył słuchawkę. Uważnemu obserwatorowi nie umknęła jednak ledwie słyszalna nuta zrezygnowania. Ja jednak Nadwornego znam. Jak nikt inny!  I wiem kiedy sprawa jest błaha, a kiedy wymaga natychmiastowej interwencji. W tym przypadku mojej. Dyżurny chirurg mógł odetchnąć z ulgą.
Sprawa wydawała się na tyle poważna, że oprócz zwyczajowej kawy niezbędne było podanie jakiegoś ciastka. Albo chociaż batonika. Z wybebeszonej w powyższej intencji szafki wydobyłam smętne resztki pokruszonych herbatników.
- Z braku laku i z herbatnika torcik - mruknęłam pod nosem i powzięłam mocne postanowienie udawania, że tak właśnie jest.
Nadworny zjawił się niebawem. Minę miał smętna. Adekwatną do owego"ratunkuuuuuuuu" które był łaskaw ryknąć w słuchawkę. Nawet mu się drzwiami pierdutnąć nie chciało.
- Co jest? - zapytałam troskliwie.
- Mikołaj - odpowiedział i westchnął. Ciężko.
- Gdzie? - zapytałam, a oczy mi się zaokrągliły. Wszystko ze zdziwienia.
- No właśnie chodzi o to że nigdzie. Albo jak wolisz w lesie - Nadworny mówił tak enigmatycznie, że zwątpiłam.
- Szuka rózgi? - zapytałam żeby go trochę rozładować napięcie. I zostałam ukarana.
- Jeśli już to dla ciebie - odpowiedział zadzierając nosa - Ja byłem grzeczny. Ula też.
Gość zignorował moje prychnięcie i  na serio zajął się robieniem dziury w kubku za pomocą łyżeczki. Przy okazji krytycznie przyjrzał się ciastkom i poczęstował się. Największym okruchem.
- Więc? - zapytałam olewając jak przystało na niesubordynowanego nauczyciela, zasady gramatyczne.
- Więc nie mam prezentu... - odpowiedział powoli, starannie dozując napięcie - Dla Uli.
- Aha - powiedziałam niby że zrozumiałam i natychmiast udzieliłam porady - To idź i kup.
Nadworny popatrzył na mnie z politowaniem. Z wyższością nawet.
- Gdyby to było takie proste to nie kazałbym ci pomagać.
- Kazać Nadworny, to ty możesz oddać buty do...- zaczęłam ale mnie przystopował władczym ruchem ręki.
- Dobra wiem. Prosić o pomoc. Tak może być? - załagodził.
- Może. To w czym rzecz?
- Że nie wiem co. Nie mam pomysłu, a  i czas nagli. Byłem wszędzie. I naprawdę nie wiem czego ona może potrzebować.
- Ty się lepiej zastanów Nadworny czego ona nie potrzebuje - powiedziałam spokojnie i obgryzłam paznokieć który wziął się i złamał. jak zwykle w najmniej pożądanym momencie.
- A po co jej coś czego nie potrzebuje? - mina świadczyła o tym, że facet jak zwykle nie nadąża.
- A po to, że jak jej kupisz żelazko, albo garnek do gotowania makaronu to masz przechlapane na całe święta. A kto wie czy nawet nie do Nowego Roku.
- Nie rozumiem.... - mruknął.
- Kobieta woli dostać spinkę do włosów niż tak zwany praktyczny prezent. Rozumiesz?
- Nie - odpowiedział. I nie kłamał. To że nie rozumie widoczne było na twarzy bardzo wyraźnie - Po pierwsze to myślałam o kuchence mikrofalowej, a po drugie to żelazko jest droższe od spinki. Że już o kuchence nie wspomnę.
Płetwy mi opadły do samych kolan. Typ niereformowalny czy jak? Nawet Książę Małżonek zrozumiał, że mikser nie jest szczytem moich marzeń. Nawet ten najbardziej wypasiony.
- Słuchaj no, Nadworny - zaczęłam mentorskim tonem. Dla lepszego efektu, wzorem krakowskich przekupek,  wstałam i wzięłam się pod boczki.  - Jak już koniecznie musi być drogo i z przepychem, to kup jej wycieczkę na Karaiby. Tylko nie zapomnij napisać na karteczce: "Od Świętego Mikołaja dla Uli, której oczy wabią lazurem ciepłych mórz ".