Niepamięć (3)

Siedziała w cuchnącym autobusie. Długo walczyła ze sobą. Nieprzespana noc dawała jednak o sobie znać. I w końcu zmęczenie zwyciężyło. Z obrzydzeniem przytuliła twarz do białego niegdyś zagłówka.
Spała czujnie. Byle szelest czy podskakiwanie na nierównościach drogi działało jak kuksaniec od Anioła Stróża. Mocniej ściskała trzymaną na kolanach torebkę, a nogą macała podłogę, żeby sprawdzić czy walizka nadal tam jest.  Priorytetem w tej chwili było dotarcie na miejsce. Tomasz już czekał. Zaplanowali to  dawno. Ze szczegółami. Od miesiąca miała bilet. Leżał w plastikowej okładce, ukryty na dnie szuflady z letnimi rzeczami. I wreszcie dziś jest ten dzień.
- Za dwie godziny będę w Warszawie. A stamtąd tylko kilkadziesiąt godzin w znacznie bardziej cywilizowanym autokarze i... - zamknęła oczy i zobaczyła siebie w ramionach Tomasza. Dopiero chrapliwy głos cwaniaczka kiwającego się na sąsiednim fotelu uzmysłowił jej, że mówiła do siebie;
- Co mówiłaś lala?
- Nic - mruknęła i odpłynęła w kierunku marzeń.

Tomasz. Z nim na pewno wszystko będzie inaczej. On jest taki różny od Roberta. Potrafi rozmawiać. I ma wprost niesamowite poczucie humoru. Poza tym jest przystojny. Dokładnie w typie Joli; wysoki, barczysty brunet, lekko łysiejący. I ma takie śmieszne dołeczki ; było to doskonale widać na zdjęciu z jakiejś imprezy. Stał przy odświętnie nakrytym stole. Uśmiechał się. Mówił, że specjalnie dla niej. 
Poza tym Tomasz pracował i zarabiał całkiem nieźle. tak przynajmniej mówił. A przecież nie miał powodów żeby kłamać. Co by mu z tego przyszło? A Jola miała dość ciągłego odmawiania sobie wszystkiego. ile razy przechodząc ulica odwracała wzrok od sklepowych witryn które kusiły rozmaitością towarów. Reklam w telewizji tez wolała nie oglądać. Niby Robert nie zabraniał, ale zawsze powtarzał, że im wcześniej płaca kredyt tym szybciej wyjdą na prostą. A tym czasem Tomasz kusił;
- Kupiłem dla nas wczasy w Maroko. Byłaś w Maroko? Nie? Od teraz wszystko się zmieni, Maleńka, zobaczysz...

Paryż przywitał ją deszczem. Przesiąknięte wilgocią powietrze pachniało spalinami. Tłum kolorowych parasolek przesuwał się we wszystkie strony. Obco brzmiący język, z jednej strony elegancki, a z drugiej nieco bełkotliwy  przerażał. Zmęczeni pasażerowie po kolei wysypywali się z autokaru i w pospiechu umykali do swoich spraw. Inni wpadali w prost w stęsknione ramiona krewnych. Tylko na nią nikt nie czekał.
Przez chwilę poczuła się oszukana, a potem zaczęła się zastanawiać co dalej. Musiała wyglądać na zagubioną,  mocno niepewną siebie i sytuacji w której się znalazła.
- Wszystko w porządku? - zapytał kierowca.
- Tak - odpowiedziała  mimo odczuwanej niepewności. Z drugiej strony wolność wczoraj odzyskana dodawała jej skrzydeł. Wierzyła, że decyzja którą podjęła jest słuszna i że tylko wyjdzie jej na zdrowie. Ktoś jej kiedyś powiedział, że życie jest za krótkie na huśtawki i trzeba je przeżyć tak żeby niczego nie żałować. Uwierzyła. I nie miała zamiaru żałować.

Kiedy na plac wbiegł mężczyzna i zaczął się nerwowo rozglądać, wiedziała że to on. Tomasz też ją poznał.
- Złapałem gumę - powiedział ze złością - Ale już wszystko dobrze. Jedziemy?
Nie czekając na odpowiedź  złapał walizkę i ciągnąc za sobą oszołomiona nieco Jolę pognał w stronę zaparkowanego nieopodal auta.
- Jutro pojedziemy po choinkę. Cieszysz się?- zapytał i swoim zwyczajem nie czekał na odpowiedź. Auto wypełniły głośne, rytmiczne dźwięki francuskiego disco, które razem z mijanymi świątecznymi wystawami i pędzącym kolorowym tłumem tworzyły coś w rodzaju teledysku.
Ciekawe jak tu się na to mówi - pomyślała zamykając oczy - U nas jest discopolo, we Włoszech Italo disco, a tu, jakkolwiek głupio by to nie brzmiało pewnie  franco disco.

CeDeeN...

Źródło zdjęcia: Robię zdjęcia