Niepamięć (5)

Robert nie mógł zasnąć. Telefon od jeszcze żony całkowicie wytracił go z równowagi. Ledwie odzyskał jako taki spokój, a tu znowu to samo. Przewracał się z boku na bok. Wszystko było nie takie; poduszka za twarda, kołdra za krótka, kaloryfery za zimne, a woda w szklance obok łóżka za ciepła. A tak naprawdę to chodziło o to, że znowu nie wiedział co robić.  Powiedziała, że  nie może zabrać dzieci do siebie. Tak po prostu. To znaczy, zabierze, ale później. Jak się urządzi. Plotła też o jakiś paragrafach, że niby obowiązek szkolny, że musimy to załatwić inaczej i że się odezwie. Ciekawe jakich "my miała na myśli?  A jaka cwana!  Nie chciała podać adresu. Przez to sprawa rozwodu nadal w zawieszeniu. Najgorsze, że i  alimentów nie można ściągnąć. Poza tym zepsuła mu cała zabawę. Chciał z nią walczyć, odebrać dzieci, pokazać jaka z niej zimna i wyrachowana suka. Chciał żeby było jak na filmach, że nakazem sądu nie może się do nich zbliżać na odległość 100 metrów, albo nawet 200! A co...


***
Po pięciu z małą górką  latach "urządzania się" Jolka uznała że już pora. Sięgnąć po swoje. Zadzwoniła i głosem nieznoszącym sprzeciwu zażądała widzenia się z dziećmi.
- Proszę bardzo - powiedział do słuchawki - Kiedy tylko sobie życzysz.
Czas nieco zaleczył rany. Robert już nie czuł nienawiści, nie chciał się mścić. Jedyne na czym mu zależało to delegalizacja małżeństwa. Nowej kobiety, która już dwa lata temu zajęła wolna półkę w łazience i miejsce obok w sypialni. Dogadywali się. Również dzieci ja zaakceptowała. A raczej łaskawie tolerowały jej obecność. Podobnie jak ona ich.  To jednak miało znaczenie marginalne, bo dzieciaki i tak wolały przebywać u babci. Robert absolutnie nie sprawdzał się jako ojciec. Wiecznie zapominał, że trzeba kupić chleb, zrobić pranie i iść z dzieciakami na szczepienie. U babci  zawsze był obiad. I pachniało domem.
Matka Roberta była kobietą "starej daty". Nie uważała, że Jolka postąpiła dobrze, nie broniła jej,  ale też i nie zwalała całej winy na nią.
- Gdyby w domu miała wszystko co kobiecie do szczęścia potrzebne to nie szukałaby wrażeń po świecie.Tak to jest jak się dwoje nieodpowiedzialnych ludzi za żeniaczkę bierze.
Takie przemówienie  wygłosiła raz. I nigdy więcej nie wracała do tego tematu. Bo i po co? Przecież nie była w stanie niczego zmienić gadaniem. Jedyne co mogła to zadbać, żeby dzieciaki miały jako takie dzieciństwo. To ona zabierała je na lody, do kina i na wakacje. Chodziła na wywiadówki, wycierała nosy, uczyła ułamków i Ojcze Nasz. A wszystko z poczucia winy. Nie to, żeby nie kochał tych dzieci, ale tak sobie myślała, że jest im to winno. Skoro źle wychowała syna, to może chociaż z wnukami pójdzie jej lepiej.

***
- Musimy? - perspektywa spotkania z matką nie wywołała entuzjazmu.
- Owszem, musicie - babcia potrafiła być kategoryczna - To wasza mama. I tak trzeba.
Więzi krwi to nie to samo co rodzinne. Krew zawsze pozostanie ta sama. Nie można jej zmienić. Za to  więzi nie pielęgnowane po prostu przestają istnieć. Jeśli nawet uda się je w jakiś sposób odnowić to blizna przypominająca o tym co było pozostaje na zawsze. Tu nie pomoże cepan, ani drogie pachnące wielkim światem prezenty.
Rozmowa nie kleiła się. Marta, wyrosła już z lalek. Nic dziwnego, że Barbie z akcesoriami i cała stertą ubranek na zmianę nie wzbudziła jej zainteresowania.
- Dziękuję pa... to znaczy mamo - dygnęła grzecznie lekko muskając upudrowany policzek. Jeśli już matka chciała jej kupić zabawkę to znacznie bardziej sprawdził by się zdalnie sterowany samochód. Patryk też wolałby coś innego. Na przykład książkę. Albo takie duże szachy, które widział na wystawie nowego sklepu. Marzył o nich od dawna. Tylko skąd ona mogła o tym wiedzieć?

***
Podobno są gdzieś babki co na dwoje wróżą. Że albo będzie dobrze albo źle. Taka wróżba nie może się nie spełnić. Bo właściwie to z każdej sytuacji jest jakieś wyjście. Wszystko jest tylko i wyłącznie kwestią pomysłowości, a czego jak czego, ale pomysłowości to Jolce nie brakowało.  Wychowawczyni w liceum przepowiadała jej przyszłość w roli bajkopisarki.  To właśnie dzięki tym zdolnościom i  najnowszym zdobyczom technologii znalazła dla siebie wyjście doskonałe. I proste. Kiedy tylko za Tomkiem zamykały się drzwi, zmieniała się w kobietę doskonałą. Wystarczyło, że włączyła komputer. Jego ciche brzęczenie uruchamiało pokłady wyobraźni. Jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki zmieniała się w Ewę - kobietę sukcesu, idealną żonę, matkę i kochankę. Za pośrednictwem bloga, z całym światem dzieliła się wymyślonymi sukcesami, wrażeniami z nieodbytych dalekich podróży, nieistniejącą miłością dzieci, swoją przebojowością. Budując wokół siebie sieć wirtualnych przyjaciół chowała się w pancerzu wymyślonego świata. A jak chciała od nich odpocząć to wystarczyło że wystukała na klawiaturze:
- Kochani, wyjeżdżam. Moja opalenizna od ostatniego pobytu na prywatnej wyspie należącej do  przyjaciela  znacznie zbladła. I jestem zmęczona. Wyjeżdżam więc. Do przeczytania się po powrocie. Paaaaaaaaa...
Tydzień  odpoczynku dobrze robił. Wracała z nieistniejącej wyspy pełna nowych pomysłów. I tylko czasami chciała żeby zdarzył się cud niepamięci. Wtedy na poprawę humoru wymyślała łzawą historyjkę i karmiła się współczuciem blogosfery.

*)  zbieżność imion i sytuacji przypadkowa.

K O N  I  E C
Źródło zdjęcia: Robię zdjęcia

PeeS. Sorry, że takie długie. Wybaczycie?