Amator?

Nie jest prawdą, że wszyscy fachowcy pojechali zarabiać w Euro za nic sobie mając poczciwą złotówkę. Niektórzy zostali i teraz są rozerwani. Na pana stolarza, co mi miał zrobić szafę czekałam długo. Zjawił się po kilkunastu telefonach i interwencji sił sprzymierzonych w postaci znajomej mojej znajomej, która jest znajomą dobrego znajomego pana stolarza. Zdarzyło się dawno. Bo jak już raz mi się szafa co ma wszystkie szafy pod sobą zamarzyła to nie popuściłam łatwo.
Fachowiec przybył w glorii brzęczącego w kieszeni telefonu. Denerwująca muzyczka ustawiona jako dzwonek, wdzierała się w uszy i nie pozwalała myśleć racjonalnie. Panu najwyraźniej też, bo bezceremonialnie odrzuciło połączenie. Wyciągnął z kieszeni profesjonalną miarkę, otworzył wielki kajet który przytaszczył ze sobą i popatrzył na mnie uważnie zza oprawionych w czarne oprawki szkieł grubych jak denka od butelek
- To gdzie ta szafa? Ma być? – zapytał rozglądając się czujnie po domu. Rzeczowy facet, nie ma co. Nawet dzień dobry nie ma czasu powiedzieć.
- W garderobie - odpowiedziałam równie rzeczowo. Na szczegóły miał przyjść czas jak pan majster przedstawi kosztorys.
- No to idziemy - zarządził.
Ależ proszę. Możemy iść. Wskazałam kierunek, ale nie kwapił się wiec ruszyłam przodem.
- O! Duża ta garderoba – fachowiec wyraźnie się ucieszył. Wyczuł  pismo nosem. Rozumowanie proste i logiczne. Duża garderoba równa się duża szafa. A to z kolei oznacza porządną robotę i niebagatelny zarobek.
- To ja bym dał tak ; strzelimy szafkę na tej ściance - wskazał oczywiście najdłuższą. Bo jakże by inaczej? - Zrobię pani wieszaki, półki, szuflady, stojaki na buty…. Ile pani ma butów?
- W sensie par?
- Może pani podać w sztukach – powiedział niby żartem i zażądał pomocy. Miałam trzymać miarkę i się nie ruszać.
- Nie wiem, nie liczyłam. Ale … - szczerze to nawet nie usiłowałam liczyć. O niektórych przypominam sobie dopiero jak je zobaczę.
- Dobra, wiem. Dużo. Zrobimy na dużo - mruknął zapisując coś w zeszycie -  I pewnie ciągle przybywa co? – niby zapytał, ale odpowiedzi nie oczekiwał. On wiedział swoje.
- A płaszcze? - porzucił temat butów i zajął się innymi częściami garderoby.
- Ale co płaszcze?
- Czy pani nosi płaszcze? Bo muszę wiedzieć czy na "długie" też wieszaki robić.
- A! Noszę. Oczywiście - zapewniłam pana skwapliwie.
- A ile tych płaszczy? Ze cztery? - zapytał trzymając w pogotowiu długopis.
Zaczęłam przeliczać. Przy piątym się pomyliłam i od nowa… wyszło mi sześć, bo tego jednego to już chyba sobie daruję.
- Sześć - mówię uradowana z sukcesu odniesionego na polu jak by nie patrzeć matematycznym.
- Czyli siedem – pan zamruczał pod nosem i  zanotował w kapowniku.
- Sześć - poprawiłam go uprzejmie - Powiedziałam sześć.
- Słyszałem. Plus jeden męża, to razem siedem – odpowiedział ze stoickim spokojem.
Wróżka? Czy stolarz? Zaczynałam tracić orientację.
 - A… skąd pan wie ile płaszczy ma mój mąż?
 - A co to ja? Pierwszy rok szafy robię? Pani, ja takich szaf to setki jak nie tysiące już zrobiłem. No i sam jestem żonaty od 20 lat, to mi tu pani kitu nie wciśnie – monologował po czym dla uwiarygodnienia dodał – I mam trzy córki proszę szanownej pani.
- Nie mam zamiaru panu wciskać, ani kitu, ani niczego innego - naburmuszyłam się ale tylko trochę. Dobrego fachury ze świecą szukać, więc lepiej nie przeginać.
- To tylko tak, z tym kitem powiedziałem. Się pani nie gniewa - majster nieco spuścił z mentorskiego tonu i płynnie przeszedł do dalszych ustaleń - Powie mi jeszcze pani czy na torebki wieszaki sobie życzy.
- Życzy - odpowiedziałam jeszcze nieco urażona.
Pan popatrzył na mnie jakbym miała przylepioną karteczkę z ilością toreb posiadanych.
- Na 20. Wystarczy?
- Wystarczy… - skapitulowałam. Najwyżej połowy się pozbędę.

 Nie ma to jak wszechwiedzący stolarz – psycholog – amator.

PeeS. Zdarzyło się rok z okładem temu, a szafa nadal stoi, ma się dobrze i tylko grać skubana nie chce.


Źródło zdjęcia: http://brukowiec.grzenda.pl/moda/artykul.php?id=51