Mistrz i Grafomanka (10)

-
Z powodów różnych, łącznie z galopującą sklerozą, z którą prawdopodobnie nawet bilobil sobie nie poradzi, dopiero dziś podaję (jak na tacy) kolejny list z cyklu korespondencji ściśle jawnej. Mistrz się odezwał, a Grafomanka dopiero  szykuje odpowiedź.
A tym czasem, (nie)borem, (nie)lasem, tylko prościutka internetową ścieżką zapraszam do poczytania co tam Miszczu nabredziło o ataku niebieskiego poniedziałku ...?


Komentarze

  1. Danka M.25 stycznia 2011 11:43

    Przeczytałam, komentarz napisałam ale mi go ,,nie przyjęto,,:) więc napiszę tutaj ...
    A dupa! 17 stycznia był moim najszczęśliwszym dniem (licznik włączony 1 stycznia ... co było przedtem się nie liczy) ... wypadam więc poza statystykę:)

    OdpowiedzUsuń
  2. Danka M.25 stycznia 2011 12:09

    Ps. Przepraszam za użyte wyrażenie ,,niegodne kobiety,, ... nie mogłam się powstrzymać albo inaczej - zapomniałam się:)
    Dla wrażliwych bukiet róż przesyłam:)
    No co, mnie śmieszą te wszystkie statystyki .....

    OdpowiedzUsuń
  3. Nivejka25 stycznia 2011 12:48

    Sopko:D
    Wyraz jak wyraz:)
    PeeS. Twój komentarz na Allarte już się odnalazł:)

    OdpowiedzUsuń
  4. matylda_ab25 stycznia 2011 14:11

    Zastanawiałam się, gdzie ostatnio przeczytałam o zażywaniu bilobilu. Hm... I wiem, przypmniałam sobie. Teraz zastawiam się, czy użyłaś go w swojej wypowiedzi celowo, czy też przypadkowo...

    OdpowiedzUsuń
  5. Nivejka25 stycznia 2011 14:22

    Matylda...
    Oczywiście, że celowo! Innych specyfików udrażniających pamięc nie znam:)

    OdpowiedzUsuń
  6. butterfly25 stycznia 2011 15:16

    Dziwne. To ja to odczułam z opóxnieniem. Chyba wczoraj ;) Ale dziś już jest ok.

    OdpowiedzUsuń
  7. zielinskabeata25 stycznia 2011 20:34

    bo niebieski to taki zimny kolor może dlatego jego nadmiar bywa smutny..

    OdpowiedzUsuń
  8. Beata25 stycznia 2011 21:42

    cholera, z powodu wyjechania ...urwał mi się film:( i co teraz?

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Sprawa się rypła

-
Obraz
Z Nadwornym jest jak z ciotką. Tą przysłowiową. Bo gdyby ona miała wąsy to by była wujkiem, a gdyby Nadworny nie pierdutnął z rozmachem drzwiami przy wchodzeniu to by nie był sobą. Czasami mam wrażenie, owo pierdutnięcie euforyczne jest kwintesencją jego nadworności. Na szczęście wrażenie jest chwilowe i zdarza się niezwykle rzadko. Szyby w oknach wyglądały na zadowolone. Z rozmachem zamknięte drzwi strząchnęły z nich resztki porannych łez. A skoro one, to i ja nie mam nic przeciwko. Wszak przyzwyczajona jestem. I do huku nawykła. - Ty chyba masz jakiś problem - powiedziałam jak już dopełniliśmy rytuału powitania. Nadworny wytarł resztki szminki z policzka i w sposób wielce znaczący uniósł prawą brew ku górze. W tłumaczeniu na język ludzki miało to oznaczać ni mniej ni więcej tylko; - Czego się czepiasz kobieto? - Ja? Ależ ja się nie czepiam - odpowiedziałam na niezadane pytanie i sobie poszłam. Kawy wszak gościowi wypadało zaparzyć. Bo nie dość że zziębnięty to jeszcze z całą pe
Czytaj więcej

O złamanej nodze

-
Obraz
... dzisiaj będzie. Nadworny wpadł. Jak zwykle, bez zapowiedzi. I nie było by w tym absolutnie nic dziwnego gdyby nie fakt, że zegar wskazywał ledwie siódmą z minutami. Barbarzyńska godzina. - Wpadłeś na śniadanie? - I na kawę. Oczywiście - wysapał bez ceregieli sięgając po moją. Kawę. - Oczywiście... - warknęłam niemal wściekle. Niemal bo na Nadwornego gniewać się jakoś dziwnym zbiegiem okoliczności nie umiem, a i niczemu nie jest winny, że dzisiaj wyjątkowo nie miałam ochoty iść do pracy. No po prostu niechciej mnie dopadł.
Czytaj więcej

Bluszcz

-
Obraz
- W herbaciarni na rynku, za piętnaście minut? - Dobrze - rzuciłam w słuchawkę. Bratu się nie odmawia. Zwłaszcza jak ma głos ocierający się o rozpacz. Kiedy weszłam już tam był. Siedział pochylony nad stołem, obracając w ręku kieliszek koniaku. - Dla ciebie zamówiłem herbatę - powiedział wstając - Taką jak lubisz. Jaśminową. Mój brat. Porządny , zaradny i łebski facet. Mama zawsze powtarzała, że tej co go w końcu upoluje na męża, nawet ptasiego mleka nie zabraknie. Skończył porządne studia, porządnie zarabiał i w ogóle to porządny facet z niego. Jedno co mu w życiu nie bardzo wyszło to ona. Renata. Ale on się nie skarżył. Robił swoje. Zarabiał, budował, urządzał i kochał ją mimo wszystko. Była kobietą, która wybrał i matką jego synów. - Mam dość - powiedział i jeszcze bardziej się pochylił - Takie życie pół na pół, na dwa domy, jest nie dla mnie. Jeszcze rok temu pracował w Polsce, na miejscu. Od poniedziałku do soboty. Od siódmej rano do dwudziestej. Jak w kieracie. Do domu wracał zmę
Czytaj więcej