Para mieszana (5)

Najgorsza w takich sytuacjach jest niezręczna cisza. Nie ma jeszcze zamówionej kawy. Nie można udawać, że właśnie zainteresował cię wzór wygrawerowany na łyżeczce, albo kontemplować kształt filiżanki, czy też bez reszty skupić się na liczeniu kostek wsypywanego do filiżanki cukru. Wypada coś powiedzieć. Tylko co? O czym rozmawiać z kimś, kogo się nie zna? Kogo poznało się przez przypadek zatrzaśnięcia kluczyków? Pewnie, że tematów jest od groma. Można o pogodzie pogadać, że do bani, o Żydach, że wszystko przez nich, o sytuacji na bliskim wschodzie, o głodujących dzieciach w Etiopii, o polityce. Tylko, że ktoś musi zacząć. Skoro nikt się nie kwapi, to nie pozostaje nic innego, jak poczekać na kelnerkę, wypić szybko tę nieszczęsna kawę i ewakuować się każdy w swoim kierunku.
- Gadułą to ty nie jesteś - Tomek „odważnie” przerwał ciszę - E... to znaczy Pani nie jest, chciałem powiedzieć.
Guzik tam. Właśnie tak chciał powiedzieć. Tyle, że trzeba się trzymać czasami stereotypów. To ona, jako kobieta, powinna zaproponować żeby sobie mówili po imieniu. Powiedzmy więc, że  dał jej szansę.
- Ewa - powiedziała i wyciągnęła do niego rękę.
- Miło mi. Tomek.
Uścisk dłoni był krótki, ale mocny. No i nareszcie można było swobodniej rozmawiać. Choćby nawet o pogodzie.
Kelnerka podała kawę w mikroskopijnych filiżankach. Espresso. Mocne, tylko mało.
- Czym się zajmujesz?
- Chwilowo niczym. Szukam pracy. I jak nie znajdę jej szybko, to grozi mi śmierć głodowa.
- Nie wierzę, że jest aż tak źle - zaśmiała się.
- Jest gorzej niż źle, jeśli chcesz wiedzieć - powiedział cicho - Przebimbałem swoją szansę. Teraz zbieram tego owoce. Zgniłe owoce.
Ewa spojrzała na Tomka przenikliwie.
Tomek w myślach, wyzwał się od palantów. Po co jej to mówił? Nie dość, że jest życiowym nieudacznikiem, to jeszcze się do tego przyznaje. Nawet jeśli miał u niej jakieś szanse to właśnie własnymi słowami je pogrzebał.
- Nadal nie wierzę - głos Ewy brzmiał pewnie - każdy ma prawo do drugiej szansy.
- Każdy? Nawet ktoś kto marnował każdą dotychczasową?
- Każdy. - Ewa powiedziała to cicho, ale tak dobitnie, że uwierzył. Najnormalniej w świecie uwierzył! Świeżo poznanej siusiumajtce, która niewiele mogła jeszcze wiedzieć o życiu. Dlaczego nie wierzył matce, Monice, Jacuńskiej?
- Ile masz lat? - pytanie z gruntu niedyskretne i bardzo nie na miejscu, ale musiał to wiedzieć.
- 31 - odpowiedziała bez namysłu.
Tomek spojrzał z niedowierzaniem.
- Mam ci pokazać dowód? Wiem, że nie wyglądam, ale nie mam zamiaru w celu uwiarygodnienia metryki ufarbować się na siwo, czy dorobić sobie zmarszczkę.
Znowu zapadła cisza. Nie taka z gatunku krepujących, tylko taka na przemyślenia. On myślał o tym, że Ona ma rację. I że jej wierzy i że chce tej drugiej szansy, jak jeszcze nigdy w życiu niczego nie chciał. Ewa zastanawiała się, jakie grzeszki ma na sumieniu ten dość sympatycznie wyglądający facet.

- Muszę już jechać.
- Rozumiem. Daleka droga, te sprawy.
- Bardziej daleka droga, niż te sprawy. Chociaż, jak się dobrze zastanowić to sprawy też.
- Mąż? – Tomek zapytał. Brak obrączki o niczym nie świadczy.
- Nie, nie mąż. Coś znacznie bardziej absorbującego. Kotka. Jak nie dojadę do 22, to mi zamieni dywan w pobojowisko.
- Ale w sensie że teges…?
- Nie – Ewa zaśmiała się- Sonia jest dobrze wychowana.  Ona po prostu nie znosi samotności. Jest na nią uczulona. I wyżywa się na dywanie.
 - Rozumiem. Kot wzywa. Mus się śpieszyć.
Wstali niemal równocześnie. Ewa wyjęła z torby wizytówkę.
 - Zadzwoń. W razie co…
 - W razie co?
 - No nie wiem. Jakbyś był przypadkiem w Kołobrzegu, złapał gumę, albo zatrzasnął kluczyki, albo…
 - Albo?
 - Nie ważne. Po prostu zadzwoń.

 CeDeeN...