Randka

Dom spał snem sprawiedliwego. Należało mu się. Po całym dniu biegania, stukania i bezustannych wrzasków cisza jest bezcenna. Otulona błękitnym szlafroczkiem Zołza zasiadła przed komputerem. To był jej czas na buszowanie po odmętach sieci. Przeglądarka automatycznie otworzyła najczęściej używane internetowe ścieżki.
- Marta odpowiedziała na pytania dotyczące użytkownika Zołza - przeczytała wiadomość doręczoną przez wirtualnego listonosza.
Na fajsie pojawiła się ostatnio durnowata aplikacja z równie idiotycznymi pytaniami. Mniejsza o nią. O to czy głupia czy jak zwykle. Jedno pytanie w niej zawarte ; Czy ona poszłaby na randkę po to, by zrobić komuś przyjemność? - otworzyło zakurzoną szufladkę ze wspomnieniami.  Są takie dni i wydarzenia, które nie wiedzieć czemu zapadaj w pamięć.Wiją sobie w niej gniazdko i przypominają się w najmniej oczekiwanym momencie...

Działo się to w czasach kiedy to pewna Jowita szokowała nie tylko trudnym do wymówienia nazwiskiem (kiedyś język, dziś klawiaturę sobie można na nim połamać) Miondlikowska , ale i absolutnie odjechaną asymetryczną fryzurą.  Przedziwnym zbiegiem niekorzystnych okoliczności Zołza zszokowana nie była. Nic a nic. Na głowie miała coś mniej więcej podobnego. Z tą tylko różnica, że jej fryzura była dziełem absolutnego przypadku. A raczej braku rozwagi. Po raz pierwszy pokazała się światu z szokiem na głowie  na kilka tygodni przed tym jak fryz Jowity ujrzała cała wpatrzona w szklany ekran widownia,  pierwszej krajowej telenoweli "W labiryncie".
Zołza cała była zbudowana z wad. Nawet jeśli to nie była prawda, to lubiła tak o sobie myśleć.
- Ideały są takie nudne i przewidywalne - mawiała.
Największą wadą była punktualność. Ale nie taka normalna. Niejadowita i Ta jej była wręcz irytująca.  Raz tylko się spóźniła, ale to właściwie się nie liczyło, bo akurat była jakaś awaria. Stały wszystkie tramwaje i spóźnili się wszyscy. Po za tym, zawsze i wszędzie przychodziła na czas.
Zołza swoim zwyczajem nie miała najmniejszego zamiaru się pogrążać i przyznawać, że bałagan na głowie jest przypadkowy. Wręcz przeciwnie. Wszyscy myśleli, że efekt jest jak najbardziej zamierzony, a ona sama wielce z niego zadowolona.
Rozgrzane lipcowym słońcem powietrze niemal parzyło w nozdrza. Nawet najmniejszy wietrzyk nie burzył grzywki prosto od fryzjera niezdary. Światła na Marszałkowskiej wreszcie się zmieniły. Poirytowani kierowcy niechętnie zatrzymali auta co skwapliwie wykorzystała stojąca w palącym słońcu piechota, która leniwie sunęła na drugą stronę ulicy.  Oczywiście nie cała. Stołeczne elegantki skakały niczym pchełki. Wysokie obcasy ich lakierowanych szpilek z bazaru grzęzły w czarnej mazi.
- Jakie to szczęście, że mam "czeszki" - pomyślała widząc jedną z pchełek usiłująca wydobyć uwięzionego  w asfalcie buta. Wyglądało to bardzo groteskowo. Mało kto miał ochotę na pomaganie kobiecie w potrzebie. Kierowcy patrzyli z jeszcze większym poirytowaniem. Tak długo jak zawalidroga nie usunie się z traktu nie będą mogli ruszyć. Któryś nawet zatrąbił sobie w akcie bezsilności. Dźwięk klaksonu zmobilizował jakiegoś leciwego dżentelmena do udzielenia damie pierwszej pomocy. Ulice przekroczyli na trzech nogach. But co prawda został wydobyty z odmętów smoły ale ulepiony obcasik jasno wskazywał na to, że niestety czeka go zasłużoną emerytura w bucianym raju na pawlaczu. O ile będzie miał szczęście i nie trafi do pobliskiego kosza.
Upał był tak wielki, że człowiek zastanawiał się czy podnieść rękę. Każdy ruch groził spoceniem się. Zołza czem prędzej czmychnęła w poszukiwaniu cienia. Jako taki dawały Domy Towarowe Centrum. Kolorowy tłum przemieszczał się w różnych kierunkach. Zołza nawet nie próbowała zrozumieć gdzie i poco ci wszyscy ludzie tak się śpieszą. Ot po prostu stała i czekała. Umówiła się  z Martą, kumpelą z roku.. Miały iść na 16 do kina, ale wcześniej tamta chciał jeszcze zobaczyć jakieś spodnie czy inną sukienkę.
- Jasna dupa - mruknęła patrząc niecierpliwie  na zegarek - Trzy minuty spóźnienia.
Zarówno dupa jak i jasna wcale nie odnosiło się do kumpeli. Ot tak po prostu,  dla dodania sobie animuszu.  Zołza doskonale wiedziała, że  ludzie spóźnienia mają we krwi. Poza tym, ktoś kto nigdy nie mieszkał w Warszawie nie jest w stanie zrozumieć niektórych spraw. Takich jak chociażby przetransportowanie się z Mokotowa na Pragę w godzinach szczytu.
Rozejrzała się w poszukiwaniu wolnego miejsca. Ławek w Pasażu Śródmiejskim było sporo. Niestety wszystkie zajęte. Olbrzymie budynki stołecznych pedetów wabiły cieniem.
- Trudno. Będę tu stała aż zakwitnę - powiedziała potrząsając asymetryczną grzywką - Ale prędzej zwiędnę!
- Przepraszam... - najpierw usłyszała, a dopiero potem zobaczyła młodego człowieka, płci zdecydowanie męskiej, w wieku mniej więcej równym. Mężczyzna, dość przystojny brunet z nieco przydługą grzywą, ubrany był w najzwyklejszą białą koszulkę produkcji zaprzyjaźniaj republiki chińskiej i  spodnie marki teksasy udające markowe dżinsy. Na nosie miał okulary, co sygnalizowało, że oto mamy do czynienia z intelektualistą. Dodatkowym faktem o tym świadczącym była przeźroczysta reklamówka w której taszczył kilogram cukru, bułkę paryską, puszkę zawierającą najprawdopodobniej produkt wędlinopodobny, serek topiony tylżycki i kilka książek  starannie obłożonych szarym papierem. Najpewniej z biblioteki wydziałowej, bo widać też było kawałek rewersu.
- Tak? - Zołza niezwykle uprzejmie zapytała nieznajomego, który najwyraźniej oprócz krótkowzroczności cierpiał też na chroniczną nieśmiałość. Na przemian czerwienił się bladł.
- Nie poszłabyś ze mną na kawę ? - zapytał na wdechu.
- Ależ oczywiście że nie! - Zołza odpowiedziała zupełnie odruchowo, zgodnie z zasadami wpajanymi przez  matkę - rodzicielkę, że się z nieznajomymi na ulicy nie rozmawia, nie chodzi na randki ani nie przyjmuje prezentów typu cukierek. Jedyne na co można, a nawet należy odpowiedzieć to jak zapytają która godzina, albo jak dojechać na Ursynów.  Kawa z nieznajomym była absolutnie zakazana.
- Rozumiem - odpowiedział zawstydzony i zniknął z pola widzenia nadal nieco zaskoczonej propozycją Zołzy tak szybko na ile pozwalał kłębiący się w pasażu  tłum.
- No? Co masz taką minę jakbyś ducha zobaczyła? - cudem spóźniona zaledwie kwadrans kumpela zapytała Zołzę która wzrokiem i myślami krążyła za intelektualistą w chińskiej koszulce.
- A nic. Opowiem ci po drodze - Zołza niedbale machnęła ręką. Marta nie mogła wyjść z podziwu, że jej się upiekło. W normalnych warunkach czekała ją przemowa jeden do jednego. Minuta tyrady za każde 60 sekund spóźnienia.
***
- No i jak? - panna studentka Marta, rozchyliła kotary  ciasnej przebieralni i z gracją okręciła się dookoła własnej, mocno zgrabnej osi, prezentując  najnowszy krzyk mody krajowego przemysłu odzieżowego.
- Nieźle - Zołza odpowiedziała zgodnie z prawdą. W jej ustach to był komplement najwyższej klasy. Nieźle równało się bardzo dobrze. Zresztą Marcie we wszystkim było dobrze. Nawet w fartuchu woźnej wyglądała rewelacyjnie.
- Dobra. To biorę! - krzyknęła z za kotary - A swoją drogą to szkoda.
- Czego?
- No że nie poszłaś na tę kawę. Tak sobie myślę, że to musiało go wiele kosztować.
- Ta kawa? - upał najwyraźniej odbierał Zołzie zdolność logicznego myślenia.
- To że się odważył zapytać. Drugi raz może się nie zdecydować...

Dziś Zołza też tak myśli. I nawet trochę żałuje.

PeeS. Jestem niezwykle fotogeniczna. Świadczy o tym powyższe zdjęcie.  A źródło jest TUTAJ!