Sprawa się rypła

Z Nadwornym jest jak z ciotką. Tą przysłowiową. Bo gdyby ona miała wąsy to by była wujkiem, a gdyby Nadworny nie pierdutnął z rozmachem drzwiami przy wchodzeniu to by nie był sobą. Czasami mam wrażenie, owo pierdutnięcie euforyczne jest kwintesencją jego nadworności. Na szczęście wrażenie jest chwilowe i zdarza się niezwykle rzadko.

Szyby w oknach wyglądały na zadowolone. Z rozmachem zamknięte drzwi strząchnęły z nich resztki porannych łez. A skoro one, to i ja nie mam nic przeciwko. Wszak przyzwyczajona jestem. I do huku nawykła.
- Ty chyba masz jakiś problem - powiedziałam jak już dopełniliśmy rytuału powitania. Nadworny wytarł resztki szminki z policzka i w sposób wielce znaczący uniósł prawą brew ku górze. W tłumaczeniu na język ludzki miało to oznaczać ni mniej ni więcej tylko;
- Czego się czepiasz kobieto?
- Ja? Ależ ja się nie czepiam - odpowiedziałam na niezadane pytanie i sobie poszłam. Kawy wszak gościowi wypadało zaparzyć. Bo nie dość że zziębnięty to jeszcze z całą pewnością spragniony srodze.
- Oczywiście że się czepiasz - oparty o framugę niepierwszej świeżości drzwi wiodących na zaplecze Nadworny najwyraźniej szukał guza.
- Jesteś gościem to zachowuj się jak gość. Idź i siedź - usiłowałam doprowadzić go do porządku. Najgrzeczniej jak umiałam.
- Plączesz się w zeznaniach - powiedział jak gdyby nic obserwując jednocześnie groźnie zwisające nad jego głową płaty farby -  Mam iść czy siedzieć?
Nadworny najwyraźniej strugał wariata. W sumie to przecież inteligentny facet i wykonanie dwóch czynności po kolei nie sprawia mu trudności.
- Najlepiej gdybyś umiał zachowywać się jak człowiek. Taki normalny. Ja wiem, że to trudne i praktycznie w twoim przypadku niewykonalne, ale może spróbuj co? Wejdź jak człowiek, powiedz dzień dobry, jestem...
- Z kobry - przerwał mi bezczelnie.
- A ja ze Wsi Nadmorskiej! - odpowiedziałam zrezygnowana. Wszelkie próby zwrócenia tego osobnika ludzkości w stanie przynajmniej lekko naprawionym spalają na panewce. Nadworny jaki jest każdy widzi. A jest po prostu niereformowalny.
- Tak? - zdziwił się - A ja myślałem, że ty z pegeeru jesteś?
Zbladłam. Sprawa się rypła. Leżę i nawet kwiczeć nie mam siły.
- Noooo i na dodatek zapomniałaś o jednej ze swoich zasad kardynalnych - kontynuował bezlitośnie miażdżąc mnie wzrokiem - Która to zasada numer... ile?
- Fefenaście - mruknęłam podnosząc na chwilę nachyloną mocno w geście czarnej rozpaczy głowę.
- Tak właśnie, fefnaście brzmi; nigdy, przenigdy, nawet gdyby obiecywali wycieczkę na Alaskę i spotkanie z Krisem o poranku nie brać udziału w konkursach jeśli się absolutnie nie jest pewnym wygranej.
- Racja. Zapomniałam. To znaczy przypomniałam sobie po fakcie - oklapłam zupełnie. Obawiam się, że nawet kawa nie postawi mnie na nogi - I co teraz?
- Nic. Się powiedziało, a trzeba powiedzieć omega. Dwa esemeski już masz.
- Trzy - ponownie dałam  głos mrukopodobny -  Ze swojego już wysłałam.
Najważniejsze, że nie wrzeszczał. Resztę jakoś przeżyję...

PeeS. A wszystkim którzy również maja na zbyciu 1,23zł  z Vatem i zechcą je wydać na esemesa dziękuję:)