Bez tytułu (1)

Maria bardzo nie lubiła jak ktoś zdrabnia jej imię. Pół biedy jeśli była to Marysia. Mania, nawet na czczo wywoływała odruch wymiotny. Jakoś tak dziwnie jej się to kojarzyło. Wieśniacko. Nie wiejsko i nie sielsko  tylko właśnie wieśniacko. To przez matkę. Zawsze ganiła ojca jak brał ją na kolana i czule mówił
- Moja mała Manieczka.
Krzyczała wtedy, żeby nie robił z jej dziecka proletariuszki. A on, jakby na złość, zaczynał śpiewać piosenkę o Maniuśce. Głośno i wyraźnie. Matka zatykała uszy, chowała się w łazience, ale i tam prostackie dźwięki pseudoludowej przyśpiewki ją odnajdywały, osaczały i nie pozwalały zapomnieć o przeszłości. Urodziła się na wsi. Takiej prawdziwej, z krowami które śmierdziały i trzeba było je oporządzać, paść i doić, z kurami które łaziły po całym podwórku i z niekończącą się robotą. Ledwie kończyły się sianokosy zaczynały się żniwa, a potem wykopki. Nawet zimą było co robić.
- Maniuśka moja, Maniuśka, choć że ze mną spać do łóżka! - ojciec wyśpiewywał nieco fałszywie, a matce wyświetlał się film z przeszłości; stary dom, obowiązki przy obrządku i charakterystyczny znienawidzony zapach wsi.

***
- No? To czego sobie życzysz Ma... - Jarzy zawahał się. Niemalże w ostatnim momencie ugryzł się w język. Przypominał sobie zimny wzrok stojącej przed nim kobiety kiedy wczoraj nieopatrznie użył znienawidzonej przez nią formy - Mario?
- Schabowego, pół litra i surówkę z kapusty. Może być z czerwonej.
- Ja pytam poważnie Marysiu - Jerzy ciężko usiadł na fotelu.
- A ja ci poważnie odpowiadam. Było pytanie jest odpowiedź. Życzę sobie schabowego, pół litra i surówkę z kapusty. Mam powtórzyć zamówienie? - przy wymienianiu  potraw kolejno zaginała palce z rozłożonej dłoni. Zupełnie jakby odhaczała to co już powiedziała i czekała na realizacje wypowiadanych życzeń.
- No? Na co czekasz? Podawaj! - prychnęła zupełnie jak ruda kotka, która wylegiwała się leniwie na fotelu.
Jerzy popatrzył na żonę z niedowierzaniem. Co się stało z jego Manią (w myślach tak właśnie ją nazywał)? Zawsze była chłodna, opanowana i zdystansowana. Nie była jednak opryskliwa. No przynajmniej nie do tego stopnia. Rozminęli się gdzieś po drodze. Więcej ich dzieli niż łączy. Każde ma swoje i tylko swoje sprawy. Tajemnicze spotkania, telefony i zahasłowane konta w komputerze. W zasadzie wspólne jest tylko mieszkanie. Nawet kołdry mają oddzielne.
- Jak to możliwe, że człowiek może się tak zmienić? - westchnął ciężko.
- Też się nad tym zastanawiam. Jak to możliwe?

CeDeeN...

PeeS.... nie mniej ważny!

Widoczne powyżej wyróżnienie dostałam  od:

Eli - autorki bloga "Scenki",

Piotra - piszącego bloga pod tytułem "Fragmenciki",

Uli - podróżniczki pasjonatki znanej pod nickiem "W drodze",
i od Deii, która pisze bloga "Garden".

D Z I Ę K U J Ę!
Każda taka nagroda niezmiennie mnie cieszy:)

Świadoma tego, że mogę dostać w twarz pomidorem albo jajem wiejskim klasy s z supermarketu zaryzykuję! I się ogólnoblogowym trendom nie poddam ... I złamię po raz kolejny regulamin. I słoneczne wyróżnienie przekaże wszystkim spragnionym wiosny:)