Chwała Ameryce!

-
... czyli kolejna odsłona (już jedenasta!) korespondencji ściśle jawnej między Mistrzem takim jednym i Grafomanką bliżej nieznaną;)
Rzecz jest o domowych sposobach na poniedziałkowe muchy w nosie i poradnikach wszelakich. Oraz o mokrej piosence. To tak w skrócie, a po szczegóły to już na Allarte zapraszam:)





PeeS. Miszczu uprzejmie doniósł, że na Allarte mają problem ze spamem. Dlatego komentarze ukazują się nieco później :)

Komentarze

  1. Mira2 lutego 2011 09:06

    Jeśli ptasie mleczko, to tylko wedlowskie w prawdziwej czekoladzie (to nie jest reklama), jeśli książka to też tylko "prawdziwa". Kasi Cich. czy Krzysztofa (czy może już Krzysia, cholera wie ile on dzisiaj ma lat) Ib. trudno nazwać pisarzami. Nawet autorami też jakoś nie bardzo. To jak PRL-owski wyrób czekoladopodobny, tylko papierek ma bardziej kolorowy i błyszczący. A z tym optymizmem, to masz rację. Siła autosugestii jest wielka. Pozdrawiam w piękny, słoneczny i ciepły dzień ;)

    OdpowiedzUsuń
  2. Nivejka2 lutego 2011 09:25

    Mira...
    Najlepsza reklamę zrobił do poradnika dla mam chcących zrzucić brzuszek wydawca, który powiedział w jakimś wywiadzie puścił farbę mówiąc:
    - Pani Kasia SAMA napisała jeden rozdział;)

    OdpowiedzUsuń
  3. Mira2 lutego 2011 10:37

    Tylko ten rozdział akurat "przez przypadek" nie wszedł do druku :))) Ależ ja złośliwa dziś jestem!

    OdpowiedzUsuń
  4. Aleksandra Stolarczyk2 lutego 2011 11:00

    to tak jakbym ja napisała poradnik o odmawianiu sobie czegokolwiek:)

    OdpowiedzUsuń
  5. Czarny(w)Pieprz2 lutego 2011 11:12

    Hmm...a ja szukam usilnie - "Jak przezyc jeszcze jeden tydzień i nie zwariować, nie mordować i nie skalpować?".

    OdpowiedzUsuń
  6. Stardust2 lutego 2011 14:37

    A Amerykanka wlasnie tanczy w deszczu:)) Nie doslownie, ale deszcz pada, a Amerykanka ma wszystko gdzies i potancowuje w chalupie:)))

    OdpowiedzUsuń
  7. Randal2 lutego 2011 16:31

    ciekawie :) pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
  8. Margarithes3 lutego 2011 08:27

    A ja piję kawę i jem czekoladę :)

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

O złamanej nodze

-
Obraz
... dzisiaj będzie. Nadworny wpadł. Jak zwykle, bez zapowiedzi. I nie było by w tym absolutnie nic dziwnego gdyby nie fakt, że zegar wskazywał ledwie siódmą z minutami. Barbarzyńska godzina. - Wpadłeś na śniadanie? - I na kawę. Oczywiście - wysapał bez ceregieli sięgając po moją. Kawę. - Oczywiście... - warknęłam niemal wściekle. Niemal bo na Nadwornego gniewać się jakoś dziwnym zbiegiem okoliczności nie umiem, a i niczemu nie jest winny, że dzisiaj wyjątkowo nie miałam ochoty iść do pracy. No po prostu niechciej mnie dopadł.
Czytaj więcej

Sprawa się rypła

-
Obraz
Z Nadwornym jest jak z ciotką. Tą przysłowiową. Bo gdyby ona miała wąsy to by była wujkiem, a gdyby Nadworny nie pierdutnął z rozmachem drzwiami przy wchodzeniu to by nie był sobą. Czasami mam wrażenie, owo pierdutnięcie euforyczne jest kwintesencją jego nadworności. Na szczęście wrażenie jest chwilowe i zdarza się niezwykle rzadko. Szyby w oknach wyglądały na zadowolone. Z rozmachem zamknięte drzwi strząchnęły z nich resztki porannych łez. A skoro one, to i ja nie mam nic przeciwko. Wszak przyzwyczajona jestem. I do huku nawykła. - Ty chyba masz jakiś problem - powiedziałam jak już dopełniliśmy rytuału powitania. Nadworny wytarł resztki szminki z policzka i w sposób wielce znaczący uniósł prawą brew ku górze. W tłumaczeniu na język ludzki miało to oznaczać ni mniej ni więcej tylko; - Czego się czepiasz kobieto? - Ja? Ależ ja się nie czepiam - odpowiedziałam na niezadane pytanie i sobie poszłam. Kawy wszak gościowi wypadało zaparzyć. Bo nie dość że zziębnięty to jeszcze z całą pe
Czytaj więcej

Bluszcz

-
Obraz
- W herbaciarni na rynku, za piętnaście minut? - Dobrze - rzuciłam w słuchawkę. Bratu się nie odmawia. Zwłaszcza jak ma głos ocierający się o rozpacz. Kiedy weszłam już tam był. Siedział pochylony nad stołem, obracając w ręku kieliszek koniaku. - Dla ciebie zamówiłem herbatę - powiedział wstając - Taką jak lubisz. Jaśminową. Mój brat. Porządny , zaradny i łebski facet. Mama zawsze powtarzała, że tej co go w końcu upoluje na męża, nawet ptasiego mleka nie zabraknie. Skończył porządne studia, porządnie zarabiał i w ogóle to porządny facet z niego. Jedno co mu w życiu nie bardzo wyszło to ona. Renata. Ale on się nie skarżył. Robił swoje. Zarabiał, budował, urządzał i kochał ją mimo wszystko. Była kobietą, która wybrał i matką jego synów. - Mam dość - powiedział i jeszcze bardziej się pochylił - Takie życie pół na pół, na dwa domy, jest nie dla mnie. Jeszcze rok temu pracował w Polsce, na miejscu. Od poniedziałku do soboty. Od siódmej rano do dwudziestej. Jak w kieracie. Do domu wracał zmę
Czytaj więcej