Dziura. Albo coś

Nadworny przed przybyciem gości miał zrobić drobne zakupy. Według listy. Niestety koło od czerwonej wyścigowy odmówiło współpracy i trochę mu się zeszło. Przy czym "trochę" jest pojęciem jak zwykle względnym. Goście, ja end company siedzieliśmy karnie na wściekle zielonej sofie i zabawialiśmy udręczoną przedłużająca się nieobecnością Nadwornego Ulę.
Dzieciaki rzecz jasna zabawiały dość krótko. Szybko sobie znalazły zajęcie zastępcze, znacznie bardziej fascynujące. Ostatecznie demolkę można robić wszędzie. I wcale nie jest do tego potrzebne pudło z zabawkami. Słodki ciężar konwersacji spoczął na mnie. Książę Małżonek też się wypiął. A właściwie to wlepił. Oczy w telewizor.

- Przesuń się - zażądałam. Po dobroci.
- Aha - odpowiedź padła natychmiastowo. Niby że słucha. Niestety czyny nie poszły w ślad za słowami. Dopiero delikatne wzięcie spraw w swoje ręce pomogło. Książątko zostało przemeblowane na drugi koniec kanapy bez straty cennych obrazów rodem z urządzenia z piekła rodem.
- To mówisz że ekri? - Ula  wydawała się zadowolona z tego że poparłam jej wybór.
- Zdecydowani! - wrzasnęłam w euforii - To znaczy moim skromnym zdaniem.
Zapał nie był wcale taki bezpodstawny. Wręcz przeciwnie. Przeciąż każdy lubi jak go doceniają. Po pleckach klepią i słodzą. Prawda? Nie jestem dziwolągiem ostatnim i też lubię. Dlatego tez poczułam się mocno doceniona jak mnie szanowna narzeczona niemniej szanownego Nadwornego poprosiła o konsultację w dziedzinie o której co prawda pojęcie mam blade, ale ze sroce spod ogona nie wypadłam to sobie poradzę. Ostatecznie jak zdołałam zrozumieć teorie kultury według niejakiej Margaret Mead to i z głupią modą ślubną sobie poradzę. Tym bardziej, że mam być tylko konsultantem i działać w oparciu o zgromadzone katalogi. Pryszcz!
Negocjacje przebiegały pokojowo. W atmosferze wzajemnego zrozumienia. Az dziwne, jeśli się weźmie pod uwagę to, ze nasze gusta jednak nieco się różnią. Moje beżobrązy i starocia wszechobecne nijak się mają do ultra kolorowych modernistycznych sprzętów Ulki. Mimo to, ustaliłyśmy prawie wszystko. Od serwetek począwszy a na skarpetkach pana młodego skończywszy. Jeden mały  zgrzyt dotyczył biżuterii ale dałam za wygraną. Nie znam się totalnie. Lubię mieć. Mam. Tyle że zapominam zapamiętać  żeby założyć.
- Wrócił! - wyimaginowane owsiki dały o sobie znać natychmiast jak usłyszały chrobotanie klucza w zamku. Radość w głosie i na bladym licu Uli była nie do ukrycia.
- No i jak? - nadworny zapytał od progu.
- W porządku! - odezwał się milczący jak dotąd Książę Małżonek - Sytuacja opanowana.
Jedno spojrzenie na zadowolone miny obu panów utwierdziło nas w przekonaniu że zostałyśmy wrobione!
- No co?! - Nadworny przyjął postawę zaczepno obronną - Ona chciała pomarańczową sukienkę do ślubu.
- Właśnie! - poparło go książątko, które niby nic nie wiedziało ani nie słyszało - Musieliśmy interweniować...
- Zakupy zrobione? - Ula zapytała spokojnie. Zupełnie jakby to co przed chwila usłyszał nie dotyczyło jej.
- Ups...  - Nadworny zbladł. Zaróżowiona mroźnym wiatrem twarz nagle  pobladła. Zupełnie jakby była pozbawiona życia.- To ja zaraz skoczę...
- Skocz - Ula nadal robiła za ocean spokojny - I przy okazji poproś panią w kiosku o ten katalog z modą który mi dziś polecała.
- A są tam jakieś seledynowe kiecki? - zapytałam wrednie (mogli mnie wtajemniczyć!) - Bo tak sobie myślę, że jednak w takiej byłoby ci do twarzy.
- A do tego czerwone buty! - Ula szła za ciosem. Na szczęście Nadworny już wyszedł...

Reasumując, opcje są dwie; dziura albo coś. Ściślej;  Nadworny ma w głowie dziurę albo coś. Raczej coś.  Że teza  dość ryzykowna i mało precyzyjna? Owszem ale z drugiej strony dziura przez, którą beztrosko wylatuje kilo cukru, chleb krojony, masło i fakt, że w materii kolorystycznej może na mnie liczyć musiałaby być widoczna gołym okiem.

PeeS. Zdjęcie gdzieś z odmętów sieci.