Coś

Trzeba było naprawdę dużo dobrej woli żeby w kupce śmierdzącego, ubranego w starą skarpetę, trzęsącego się nieszczęścia zobaczyć to "coś".
- Jeśli nawet gdzieś jest to bardzo mocno ukryte -  powiedział Książę Małżonek i z niesmakiem odwrócił się z zamiarem udania się na dalsze poszukiwania.
"Coś" zaskamlało żałośnie, bezczelnie polizało mnie po policzku i jeszcze mocniej wtuliło śmierdzące futerko w moją kurtkę. Trafiony - zatopiony.
- Bierzemy - powiedziałam do udającego brak zainteresowania "hodowcy".
- No nie wiem... - pan "Hodowca" popatrzył sceptycznie, że niby się zastanawia czy może oddać w moje niegodne ręce taki skarb.
- A czego pan niby nie wie? - pies już był mój i nie miałam zamiaru się go wyrzekać.
- Macie państwo domek? - zapytał ni z gruszki ni z pietruszki.
- Dla psa? - milczący dotąd Książę Małżonek też już poczuł się właścicielem.
- Mamy taki z karuzelą. Dla chomika -  wtrąciła córcia - Może być?
Jeśli nawet hodowca pomyślał, że ma do czynienia z rodziną wariatów to nie dał tego po sobie poznać.
- Taaaaaaaaaa... W bloku też można sobie poradzić z pieskiem - powiedział wyciągając papiery.
- A! - załapałam - Nie proszę pana, mamy dom i ogródek i będzie jej dobrze - zapewniłam. Zupełnie niepotrzebnie chyba, bo papiery już były przez pana podpisane i czekał tylko na kasę.

Chciałam - mam. Psa rasy obronno-zaczepnej. I kaktus mi prędzej na dłoni wyrośnie niż pozwolę jej polować na krety! Ona wszakże do innych, wyzszych celów stworzona!
A tak perzy okazji...
Gdyby ktoś z Was szukał Weny to niniejszym informuję, że jest u mnie. I je mi z ręki;)