To jest napad!

-


Stare przysłowie pszczół nadmorskich mówi, że jak se pościelesz tak się wyśpisz. Spanie i ścielenie ma tu znaczenie poboczne, powiedziałabym nawet że scenograficzne. Bo tak naprawdę to chodzi o to jak se wychowasz tak masz...


Dzieci. mam przecudne. Proszę szanownego towarzystwa.W czasie choroby ledwie minionej, nie dawały mi spokoju prawie w ogóle. A wszystko było podyktowane najprawdziwszą jak mniemam troską...
- Mamo wzięłaś lekarstwa?
- Chcesz pić
- A może jeść?
- A lizaka chcesz? Nie? To ja zjem!
- Przykryć cię?
- Mogę się dziś nie myć?
- Mogę sobie pożyczyć twoje buty?
- Opowiedzieć ci bajkę?....

Bajkę? Czy on powiedział bajkę? Jasne, że chcę! - pomyślałam po czym mruknięciem wyraziłam chęć posłuchania.
- Dawno, dawno temu - zaczął klasycznie - Był sobie kotek i kogutek. No i ten kotek był grzeczny. A kogutek! Nic a nic. Ciągle spierniczał, to znaczy uciekał i się nie słuchał. No po prostu był obuzem. Jak Damian. A on to mnie dziś uderzył, wiesz? Ale i tak mu dałem radę! No i ten kogutek zawiał. Ale wcześniej napadła noc...

Jakby mnie ktoś napadł to też bym zwiewała. Dobrej nocy.

Źródło zdjęcia: http://klementynka7.w.interia.pl/ciekawestrony/noc.htm

Komentarze

  1. Mroczny24 marca 2011 22:18

    Czyli w czasie napadu najlepiej ziewać? A nie zwiewać?

    OdpowiedzUsuń
  2. tkaitka24 marca 2011 22:30

    No nie! Tego "zazdraszczam" Ci ile pary we mnie - dziecko opowiadające bajkę mamusi!Och! Żałuję, że takie doznania mnie ominęły!
    Ale to JEST właśnie miłość.Nawet z tym lizakiem.

    OdpowiedzUsuń
  3. Nivejka24 marca 2011 22:42

    Voluś ...
    Tak naprawdę to nie wiem, bo po "napadzie" napadł mnie śmiech :D Ale chyba jednak zwiewać ;)

    OdpowiedzUsuń
  4. Nivejka24 marca 2011 22:44

    Tkaitka...
    Zwłaszcza z lizakiem! Koto go nie zna te nie wie jakie to poświęcenie było. I jaka ulga że jednak nie chciałam :D

    OdpowiedzUsuń
  5. Viollet24 marca 2011 23:03

    :))))

    OdpowiedzUsuń
  6. zgaga24 marca 2011 23:21

    I takie chwile trzeba upamiętniać! Mój czteroletni wnuk aktualnie wymyśla własne dowcipy, których nikt nie rozumie ze względu na niezwykle wysoki poziom abstrakcji. Ale posłusznie się zarykujemy na śmierć...

    OdpowiedzUsuń
  7. Nivejka25 marca 2011 09:35

    Zgaga...
    Dowcipy tez już przerabiałam. Śmiałam się z tego że dzieciaki się śmiały:D

    OdpowiedzUsuń
  8. anabell25 marca 2011 09:52

    Cuuudne.Nie rozumiem tylko, dlaczego nie chciałaś lizaka - dobrze robi na gardło. I dziecięce zęby byś przyoszczędziła trochę.
    Miłego, ;)

    OdpowiedzUsuń
  9. iw25 marca 2011 10:41

    Śliczna bajka :)) Zdrowiej szybko! :)

    OdpowiedzUsuń
  10. Nivejka25 marca 2011 12:18

    Anabell...
    Ja chyba niczego tedy nie chciałam. Jedynie ta bajka mnie zainteresowała :D

    OdpowiedzUsuń
  11. Nivejka25 marca 2011 12:20

    Iw...
    Już ozdrowiałam. To takie wspomnienie "po" ;D

    OdpowiedzUsuń
  12. Margarithes25 marca 2011 12:25

    Lubię się przyglądać jak dojrzewają Twoje dzieci... bajeczka napadowa :)

    OdpowiedzUsuń
  13. Czarny Ptak25 marca 2011 14:15

    Skoro noc napadła to wszystko oki, gorzej by było jak by nie napadła, wtedy to ho ho :) Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
  14. piotr lalik25 marca 2011 14:15

    no jak jest taki napad to się tylko poddać;) cudne

    OdpowiedzUsuń
  15. Ewa P.25 marca 2011 14:36

    No to chyba nie ośmielisz się więcej chorować :))
    A w kwestii formalnej: czy nadmorskie pszczoły mają czarne podniebienia?

    OdpowiedzUsuń
  16. Beata25 marca 2011 14:51

    a swit ją odkopał:)

    OdpowiedzUsuń
  17. scenki25 marca 2011 15:33

    Pikna bajka! Taka napadająca noc to jest straszna rzecz ;)

    OdpowiedzUsuń
  18. Beatta25 marca 2011 15:45

    Ja mam takiego kotka jak ten kogutek. A dzieciaki? Toż to sól tej ziemi,cuda świata, skarby nieprzebrane i mądrość narodów w jednym! :)

    OdpowiedzUsuń
  19. Aleksandra Stolarczyk25 marca 2011 16:11

    po takiej bajce nastąpiło chyba cudowne ozdrowienie:)

    OdpowiedzUsuń
  20. iimajka25 marca 2011 16:26

    Zawiewać, zwiewać, ziewać... ileż możliwści ;)
    Dobranoc ;)

    OdpowiedzUsuń
  21. Mira25 marca 2011 16:52

    Najważniejsze chyba było to dobre zakończenie...no i że noc napadła ;)

    OdpowiedzUsuń
  22. Nivejka25 marca 2011 18:26

    Margo ...
    Po napadowej bajeczce, napad śmiechu murowany:D

    OdpowiedzUsuń
  23. Nivejka25 marca 2011 18:27

    Czarny...
    Racja. Bez napadu to by dopiero było ho-ho, albo i gorzej;D

    OdpowiedzUsuń
  24. Nivejka25 marca 2011 18:28

    Piotr...
    Ale tak zupełnie się poddać? Bez walki?;D

    OdpowiedzUsuń
  25. Nivejka25 marca 2011 18:28

    Magenta...
    Tak. I włosy miedzy zębami;D

    OdpowiedzUsuń
  26. Nivejka25 marca 2011 18:29

    Beata...
    Odkopał ja taki mały pstryczek. W ścianie;D

    OdpowiedzUsuń
  27. Nivejka25 marca 2011 18:30

    Scenki...
    Każdy napad straszny. A nocny chyba najstraszniejszy:D

    OdpowiedzUsuń
  28. Nivejka25 marca 2011 18:31

    Beatta...
    Kot o osobowości koguta? Interesujące:D

    OdpowiedzUsuń
  29. Nivejka25 marca 2011 18:32

    OLQA...
    Cudowne. Dosłownie i w przenośni;D

    OdpowiedzUsuń
  30. Nivejka25 marca 2011 18:34

    Iimajka....
    Już? O tej porze dobranoc?;)

    OdpowiedzUsuń
  31. Nivejka25 marca 2011 18:35

    Mira...
    Zawsze najważniejsze jest dobre zakończenie:)

    OdpowiedzUsuń
  32. Beti44425 marca 2011 19:01

    Kogutek zawiał - boskie:)
    A ja mam taką żabę, jak Nadworny. Nie działa ni cholery, może dlatego, że - co zauważyłam po roku noszenia płaza w portfelu - ma tylko 3 łapki, wybrak znaczy:)

    OdpowiedzUsuń
  33. Mijka25 marca 2011 19:01

    napadła nocą banda nocy!

    swoją drogą,bosski jest:)))))))

    OdpowiedzUsuń
  34. Nivejka25 marca 2011 19:09

    Beti444...
    No nie dziwne. Jak napadają trzeba zawiewać:D

    OdpowiedzUsuń
  35. Nivejka25 marca 2011 19:14

    Mijka...
    Dokładnie tak! Bosssssssssssssssski!!!

    OdpowiedzUsuń
  36. Dzidka25 marca 2011 20:36

    masz czadowe dzieci, wiem co mówię - znam je troszkę

    OdpowiedzUsuń
  37. Nivejka25 marca 2011 22:24

    Dzidka...
    Nawet nie troszkę;) Pozdrowienia od Krzysia:D

    OdpowiedzUsuń
  38. BrakNicka26 marca 2011 08:02

    Rozczulające...rzeczywiście dzieciaczki przecudne. I wrażliwe na chorobę mamusi :). Bajka bombowa :D

    OdpowiedzUsuń
  39. Ania26 marca 2011 17:31

    Wiesz co? na prawdę masz super dzieci:))) I talent do pisania:)))

    OdpowiedzUsuń
  40. Nivejka26 marca 2011 17:54

    Antares...
    Ech bajka... Wszystko przez to, że nie umie ich opowiadać;D

    OdpowiedzUsuń
  41. Nivejka26 marca 2011 17:55

    Ania...
    Dzięki w imieniu własnym i dzieci. oraz Księcia Małżonka który też jakoś tam się przyłożył do efektu;D

    OdpowiedzUsuń
  42. Syso28 marca 2011 01:28

    tak dzieci są cudne :) miałem podobną sytuację jak byłem chory... może coś przynieść? może chcesz to a może tamto itd... :)

    OdpowiedzUsuń
  43. Nivejka28 marca 2011 10:25

    Syso...
    Szkoda, że z tych cudownych dzieci wyrastają potem zupełnie przeciętni dorośli:)

    OdpowiedzUsuń
  44. aga_xy28 marca 2011 23:53

    Nivejko nie zrozum mnie źle, uwielbiam Twoje dzieciaki :)))

    OdpowiedzUsuń
  45. Stardust30 marca 2011 23:01

    boska bajka:)))

    OdpowiedzUsuń
  46. Gosia31 marca 2011 12:46

    Z zazdrości chyba sama się pochoruję, bo na razie to tylko ja doglądam (na szczęście nie za często) chorowitków.
    Twój Krzyś jest REWELACYJNY

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Sprawa się rypła

-
Obraz
Z Nadwornym jest jak z ciotką. Tą przysłowiową. Bo gdyby ona miała wąsy to by była wujkiem, a gdyby Nadworny nie pierdutnął z rozmachem drzwiami przy wchodzeniu to by nie był sobą. Czasami mam wrażenie, owo pierdutnięcie euforyczne jest kwintesencją jego nadworności. Na szczęście wrażenie jest chwilowe i zdarza się niezwykle rzadko. Szyby w oknach wyglądały na zadowolone. Z rozmachem zamknięte drzwi strząchnęły z nich resztki porannych łez. A skoro one, to i ja nie mam nic przeciwko. Wszak przyzwyczajona jestem. I do huku nawykła. - Ty chyba masz jakiś problem - powiedziałam jak już dopełniliśmy rytuału powitania. Nadworny wytarł resztki szminki z policzka i w sposób wielce znaczący uniósł prawą brew ku górze. W tłumaczeniu na język ludzki miało to oznaczać ni mniej ni więcej tylko; - Czego się czepiasz kobieto? - Ja? Ależ ja się nie czepiam - odpowiedziałam na niezadane pytanie i sobie poszłam. Kawy wszak gościowi wypadało zaparzyć. Bo nie dość że zziębnięty to jeszcze z całą pe
Czytaj więcej

O złamanej nodze

-
Obraz
... dzisiaj będzie. Nadworny wpadł. Jak zwykle, bez zapowiedzi. I nie było by w tym absolutnie nic dziwnego gdyby nie fakt, że zegar wskazywał ledwie siódmą z minutami. Barbarzyńska godzina. - Wpadłeś na śniadanie? - I na kawę. Oczywiście - wysapał bez ceregieli sięgając po moją. Kawę. - Oczywiście... - warknęłam niemal wściekle. Niemal bo na Nadwornego gniewać się jakoś dziwnym zbiegiem okoliczności nie umiem, a i niczemu nie jest winny, że dzisiaj wyjątkowo nie miałam ochoty iść do pracy. No po prostu niechciej mnie dopadł.
Czytaj więcej

Bluszcz

-
Obraz
- W herbaciarni na rynku, za piętnaście minut? - Dobrze - rzuciłam w słuchawkę. Bratu się nie odmawia. Zwłaszcza jak ma głos ocierający się o rozpacz. Kiedy weszłam już tam był. Siedział pochylony nad stołem, obracając w ręku kieliszek koniaku. - Dla ciebie zamówiłem herbatę - powiedział wstając - Taką jak lubisz. Jaśminową. Mój brat. Porządny , zaradny i łebski facet. Mama zawsze powtarzała, że tej co go w końcu upoluje na męża, nawet ptasiego mleka nie zabraknie. Skończył porządne studia, porządnie zarabiał i w ogóle to porządny facet z niego. Jedno co mu w życiu nie bardzo wyszło to ona. Renata. Ale on się nie skarżył. Robił swoje. Zarabiał, budował, urządzał i kochał ją mimo wszystko. Była kobietą, która wybrał i matką jego synów. - Mam dość - powiedział i jeszcze bardziej się pochylił - Takie życie pół na pół, na dwa domy, jest nie dla mnie. Jeszcze rok temu pracował w Polsce, na miejscu. Od poniedziałku do soboty. Od siódmej rano do dwudziestej. Jak w kieracie. Do domu wracał zmę
Czytaj więcej