Bój to nasz nie ostatni...

- A….. Ratunku! – mój sen został brutalnie przerwany. Napadły mnie  trzy uzbrojone potwory. Straszydła miały pełne magazynki amunicji. A ja bezbronna. Czekajcie wy! Zerwałam się z łóżka. Do pralni, gdzie miałam ukrytą broń, biegłam pod nieustającym ostrzałem.
- Tadaaaaaaaam! - krzyknęłam triumfalnie.Też mam karabin i to dwa razy większy niż ich. Uzbrojona po zęby wpadłam do salonu.
 - Ręce do góry łobuzy! To jest Napad!
Broń poszła w ruch. Salon pływał w wodzie. Potwory miały mokre piżamy. Ja też. Coś, co kiedyś może i było fryzurą… teraz przypomina kupkę mokrego siana.

 - Uwaga! Rozejm! - wydarłam się zanim zniszczeniu uległa sofa i dwa fotele służące za barykadę -  Ogłaszam czasowe zawieszenie broni!
Część druga boju o puchar strażaka roku odbyła się po śniadaniu. I na podwórku.

Bilans  stoczonych w pewnych odstępach czasu bitew przedstawia się następująco;
- 4 (słownie: cztery) mokre piżamy,
- jedna poduszka zalana na amen (próby przywrócenia jej wyglądu pierwotnego spaliły na panewce),
- kupka liści na mojej głowie rozwiała wątpliwości czy ewentualnie mogłabym startować w wyborach miss.
- zdeptana rabatka z bratkami (a tak ładnie kwitły),
- jedno rozbite kolano + dziura w spodniach.
To chyba wszystko…
W trakcie zużyto kilkanaście  litrów amunicji. Kuchnia polowa wydała dwa posiłki regeneracyjne; trzy litry soku pomarańczowego, 12 czekoladowych jajek, 7 babeczek i jedną kanapkę z masłem i jajem na twardo ugotowanym. Wszystko rzecz jasna,  dla podtrzymania nadwątlonych walką sił armii niesprzymierzonej. Wojna trwała do rozsypania się ostatniej sztuki broni palnej wyprodukowanej przez małe chińskie rączęta.

 I to by było na tyle...

PeeS. Na zdjęciu jest  cierpliwość... jaką na pewno wykazała się Ela  produkując to  wielkanocne zoo. Dzięki Elu:)