Licytacja

-
...czyli kto da więcej proszę szanownego państwa!?

Jak pokazuje życie licytacji podlega dosłownie wszystko. Na aukcji można kopić konia albo komplet śrubek. Można sprzedać nietrafiony prezent. Niektórzy to nawet żony usiłują się w ten sposób pozbyć!
Pacjenci w przychodniach licytują się na ilość chorób. Wygrywa ten kto ma więcej schorzeń niekoniecznie udokumentowanych.W męskim światku liderem jest ten kto ma/miał najwięcej kochanek (względnie ten kto ma największą fantazję;), albo jest posiadaczem najbardziej wypasionego auta.  Panie licytują się na adoratorów, kiecki, torebki, buty... A dzieci?
Dzieci proszę szanownego towarzystwa licytują się na wszystko. Nawet na grzechy...

Rzecz zdarzyła się całkiem niedawno. W trakcie pierwszej spowiedzi. Atmosfera nerwów, skupienia i modlitwy. Czy aby na pewno...?
-Ile masz grzechów? - pyzata panienka odstrojona w czerwony płaszczyk i takież lakierki zapytała równie rezolutną, aczkolwiek mniej pyzatą koleżankę w zielonej kurteczce.
Zielona zerknęła do ściągi (ksiądz kazał spisać winy popełnione na kartce).
- Siedem - powiedziała z dumą
- Phi! - Pyzata z pogardą wydęła malutkie wargi - Ja mam osiem!
Panienka w zielonej kurteczce zamknęła oczy i zaczęła intensywnie myśleć. Po chwili na jej buźce zakwitł triumfalny uśmiech.
- Właściwie to ja też mam osiem. Bo ja Kaśkę to dwa razy sprałam!
No to kurde balans, remis...;)

Komentarze

  1. tkaitka11 kwietnia 2011 14:07

    Jakiś ten mój uśmiech trochę smutny.Ktoś uczył, uczył i co? - niedouczył? A może tym licytowaniem tak jesteśmy przesiąknięci, że nie ma odwrotu ani wyboru?

    OdpowiedzUsuń
  2. Mroczny11 kwietnia 2011 14:43

    I tak okazała miłosierdzie w stosunku do bliźniego, przecież mogła mieć ich dziewięć i wygrać. Remis jest sprawiedliwy.

    OdpowiedzUsuń
  3. w moim domku11 kwietnia 2011 14:52

    nic dodac nic ujac. ah te nasze dzieci kochane.moje cory tez sie licytowaly ktora ma wiecej dwoj.haha.zawsze wygrywala mlodsza .

    OdpowiedzUsuń
  4. Margarithes11 kwietnia 2011 16:27

    Oj tam, oj tam...

    OdpowiedzUsuń
  5. Nivejka11 kwietnia 2011 17:37

    Tkaitka...
    Elu, ja wiem, że to przykre...ale tak już niestety jest:)

    OdpowiedzUsuń
  6. Nivejka11 kwietnia 2011 17:38

    Voluś...
    Może i sprawiedliwy ten remis, ale satysfakcja ze tak powiem żadna;D

    OdpowiedzUsuń
  7. Nivejka11 kwietnia 2011 17:39

    Majowababcia...
    Rywalizacja tak! Niezdrowa nie!

    OdpowiedzUsuń
  8. Nivejka11 kwietnia 2011 17:40

    Margo...
    A tak, a tak;)

    OdpowiedzUsuń
  9. piotr lalik11 kwietnia 2011 17:52

    Mocne. A żal za grzechy? Co z licytowaniem się na siłę i energię jaka została pochłonięta w trakcie wzbudzania w sobie aktu żalu za grzechy???

    OdpowiedzUsuń
  10. Unknown11 kwietnia 2011 17:53

    :))

    OdpowiedzUsuń
  11. www.bellestudio.co.uk11 kwietnia 2011 18:15

    hue hue hue... ja sie nie licytowalam... ale pamietam STRACH.

    OdpowiedzUsuń
  12. Nivejka11 kwietnia 2011 18:28

    Piotr..
    Żal za grzechy to później. To była faza przygotowań;)

    OdpowiedzUsuń
  13. Nivejka11 kwietnia 2011 18:29

    Marzenka...
    Oj tak. Strach był;)

    OdpowiedzUsuń
  14. Anonimowy11 kwietnia 2011 19:02

    a jeśli skłamała przy wyliczaniu grzechów to i dziewięć ich miała ;-)

    OdpowiedzUsuń
  15. Anonimowy11 kwietnia 2011 20:26

    hahahaahha

    OdpowiedzUsuń
  16. zgaga11 kwietnia 2011 22:55

    Na szczęście część dzieci z wiekiem wyrasta z potrzeby licytacji. Choć nie wszystkie, nie wszystkie...

    OdpowiedzUsuń
  17. Nivejka11 kwietnia 2011 22:57

    Onibe...
    Pierwsza z reguły jest bardziej rzetelna. Kłamstwo raczej nie wchodzi w grę:)

    OdpowiedzUsuń
  18. Stardust11 kwietnia 2011 22:58

    A ja to nie mam zadnych grzechow;) ani jednego. O!! :)))

    OdpowiedzUsuń
  19. Nivejka11 kwietnia 2011 22:58

    Zgaga...
    No wiem. Niektórym to zostaje;D

    OdpowiedzUsuń
  20. Nivejka11 kwietnia 2011 23:00

    Stardust...
    A ja myślę, że spowiedź to najgorsza rzecz jaką człowiek wymyślił. No dobra... jedna z najgorszych

    OdpowiedzUsuń
  21. Elliza12 kwietnia 2011 03:44

    Tak ksiadz od maluchow to sie dopiero ciekawostek naslucha!
    Szkoda ze tego nie spisuja i nie publikuja.
    Serdecznosci.

    OdpowiedzUsuń
  22. KassWarz12 kwietnia 2011 09:11

    http://landruska.blogspot.com/2011/04/berek.html BEREK:) zajrzyj do mnie:)

    OdpowiedzUsuń
  23. aga_xy12 kwietnia 2011 15:11

    Spowiedź jest taka głupia :/, ale jak ktoś potrzebuje...
    Może to grzech pychy ale jak porównam swoje postępowanie z postępowaniem co niektórych katolików, to mi wychodzi 1:0 dla mnie:), a więc oni muszą.

    OdpowiedzUsuń
  24. Akwarelia12 kwietnia 2011 17:45

    Tjaa... A najzagorzalszymi licytantami są nastolatkowie. Wydawałoby się, że u takiego nastolatka poziom oleum w głowie powinien przyrastać wprost proporcjonalnie do zagęszczania się zarostu pod nosem, ale ileż to ja muszę się nalicytować, żeby przekonać progeniturę, że przy temperaturze +7 w kwietniowy dzionek należy mieć na grzbiecie cokolwiek więcej, niż tylko samą koszulkę?
    Bożesz Ty mój...
    :))
    Pozdrawiam.

    OdpowiedzUsuń
  25. Nivejka12 kwietnia 2011 20:25

    Eliza...
    Niestety:, tajemnica spowiedzi:D

    OdpowiedzUsuń
  26. Nivejka12 kwietnia 2011 20:25

    Kaś...
    Lecę:)

    OdpowiedzUsuń
  27. Nivejka12 kwietnia 2011 20:26

    Aga_xy...
    Racja. To strasznie głupie jest:D

    OdpowiedzUsuń
  28. Nivejka12 kwietnia 2011 20:27

    Akwarelia...
    Nikt nie jest tak dojrzały i tak dobrze przygotowany do życia jak nastolatek;)

    OdpowiedzUsuń
  29. pomylone garnki13 kwietnia 2011 09:08

    spowiedź.. brrr ;)

    OdpowiedzUsuń
  30. Czarny Ptak13 kwietnia 2011 09:37

    Rywalizacja musi być a jaka rzeczywistość taka rywalizacja. Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
  31. Nivejka13 kwietnia 2011 12:31

    Pomylone gary...
    Mam taki sam odruch:D

    OdpowiedzUsuń
  32. Nivejka13 kwietnia 2011 12:32

    Czarny...
    A że rzeczywistość ciekawa inaczej to...;)

    OdpowiedzUsuń
  33. iw14 kwietnia 2011 12:09

    Dzieci są w swoich pomysłach nie do przeskoczenia :)

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Sprawa się rypła

-
Obraz
Z Nadwornym jest jak z ciotką. Tą przysłowiową. Bo gdyby ona miała wąsy to by była wujkiem, a gdyby Nadworny nie pierdutnął z rozmachem drzwiami przy wchodzeniu to by nie był sobą. Czasami mam wrażenie, owo pierdutnięcie euforyczne jest kwintesencją jego nadworności. Na szczęście wrażenie jest chwilowe i zdarza się niezwykle rzadko. Szyby w oknach wyglądały na zadowolone. Z rozmachem zamknięte drzwi strząchnęły z nich resztki porannych łez. A skoro one, to i ja nie mam nic przeciwko. Wszak przyzwyczajona jestem. I do huku nawykła. - Ty chyba masz jakiś problem - powiedziałam jak już dopełniliśmy rytuału powitania. Nadworny wytarł resztki szminki z policzka i w sposób wielce znaczący uniósł prawą brew ku górze. W tłumaczeniu na język ludzki miało to oznaczać ni mniej ni więcej tylko; - Czego się czepiasz kobieto? - Ja? Ależ ja się nie czepiam - odpowiedziałam na niezadane pytanie i sobie poszłam. Kawy wszak gościowi wypadało zaparzyć. Bo nie dość że zziębnięty to jeszcze z całą pe
Czytaj więcej

O złamanej nodze

-
Obraz
... dzisiaj będzie. Nadworny wpadł. Jak zwykle, bez zapowiedzi. I nie było by w tym absolutnie nic dziwnego gdyby nie fakt, że zegar wskazywał ledwie siódmą z minutami. Barbarzyńska godzina. - Wpadłeś na śniadanie? - I na kawę. Oczywiście - wysapał bez ceregieli sięgając po moją. Kawę. - Oczywiście... - warknęłam niemal wściekle. Niemal bo na Nadwornego gniewać się jakoś dziwnym zbiegiem okoliczności nie umiem, a i niczemu nie jest winny, że dzisiaj wyjątkowo nie miałam ochoty iść do pracy. No po prostu niechciej mnie dopadł.
Czytaj więcej

Bluszcz

-
Obraz
- W herbaciarni na rynku, za piętnaście minut? - Dobrze - rzuciłam w słuchawkę. Bratu się nie odmawia. Zwłaszcza jak ma głos ocierający się o rozpacz. Kiedy weszłam już tam był. Siedział pochylony nad stołem, obracając w ręku kieliszek koniaku. - Dla ciebie zamówiłem herbatę - powiedział wstając - Taką jak lubisz. Jaśminową. Mój brat. Porządny , zaradny i łebski facet. Mama zawsze powtarzała, że tej co go w końcu upoluje na męża, nawet ptasiego mleka nie zabraknie. Skończył porządne studia, porządnie zarabiał i w ogóle to porządny facet z niego. Jedno co mu w życiu nie bardzo wyszło to ona. Renata. Ale on się nie skarżył. Robił swoje. Zarabiał, budował, urządzał i kochał ją mimo wszystko. Była kobietą, która wybrał i matką jego synów. - Mam dość - powiedział i jeszcze bardziej się pochylił - Takie życie pół na pół, na dwa domy, jest nie dla mnie. Jeszcze rok temu pracował w Polsce, na miejscu. Od poniedziałku do soboty. Od siódmej rano do dwudziestej. Jak w kieracie. Do domu wracał zmę
Czytaj więcej