Piramida

Jak głosi złota zasada niejakiego Murphyego; zasady określa ten kto ma złoto...

Nadworny zachował się trochę jak mój pies rasy obronno-zaczepnej. Po pierwsze zamiast wejść jak człowiek to się wturlał.Otrząsnął się. Krople kwietniowego deszczu rozprysły się na moje funkiel nówka biureczko, to po drugie. A po trzecie; fuknął. Trochę jak pies trochę jak baba. Jedyne co zrobił zupełnie po nadwornemu i co nie pozwalało na wątpliwości z kim mam do czynienie to absolutnie niepodrabialne zamknięcie za sobą drzwi. Tak pierdutnąć żeby szyby zadźwięczały, a jednocześnie nie wypadły z ram nie pierwszej nowości, to tylko on potrafi.

- Czego? - odwdzięczyłam się pięknym za nadobne.
Spojrzał na mnie spod mokrej grzywki.Niedowierzanie, że mogłam go tak potraktować mieszało się z chęcią klapnięcia na byle czym.
- W sensie, że czego fukasz? Coś ci zrobiłam? - złagodniałam. Ale tylko trochę. Nie będzie tu na
mnie fukał. Nadworny jeden.
- Ty? - zapytał z miną niewiniątka - No co ty kobieto. W głowie ci się poprzewracało z...
Tu Nadworny przerwał i się zapatrzył. Nie na mnie bynajmniej . Ani na moją nową bluzeczkę. Wbił oczy w biurko i zaniemówił.
- Z dobrobytu? - zadałam pytanie z gatunku pomocnicze.
- Co? - mruknął z wzrokiem nadal cielęco zachwyconym meblem, by po chwili wrzasnąć - Skąd to masz?!
- Ukradłam - na głupie pytanie odpowiedź może być tylko jeszcze głupsza.
- Taaaaaaa - Nadworny niezwykle wymownie poddał w wątpliwość moją wersję wydarzeń.
- No dobra. Powiem ci. Bo to było tak. Idę sobie ulicą idę, idę i idę i....
- Doszłaś! - brutalnie przerwał mi spacer.
- No. I patrzę i oczom nie wierzę. Biurko stoi. To se wzięłam. I mam. - zakończyłam opowieść i troskliwie starłam z blatu pozostałości po psiej (kto by pomyślał) naturze Nadwornego.
- A tak naprawdę? - nadal mi nie wierzył.
- Pomyśl chwilę Nadworny. Skup się i na pewno coś wykombinujesz.
- Pewnie jak zwykle. Skamlałaś, skamlałaś aż wyskamlałaś - powiedział rozsiadając się niczym lord jakiś.
O żesz ty! W kostkę kopany. Ja skamlę? Miałam się obrazić ale po chwili (tak krótkiej, że niemal niezauważalnej) postanowiłam tego nie robić. Po co? Słońce właśnie wylazło zza deszczowej chmury. Jeszcze się schowa na znak protestu i wszystko będzie na mnie.
- Słyszałeś ty kiedyś Nadworny o piramidzie...? - zapytałam niby od niechcenia.
- No masz! Nawet zwiedziłem - pochwalił się nie czując podstępu.
- Masłowa - dokończyłam - Piramida Masłowa. Mówi ci to coś?
- Nie - przyznał z rozbrajającą szczerością.
- No widzisz. A mojej szefowej mówi. I dlatego mam - powiedziałam podsuwając mu pod nos schemat wyżej wymienionej (piramidy, nie szefowej) Studiował go z zainteresowaniem.
- A jest tam coś o kawie?
- Kawa to potrzeba fizjologiczna. Sama podstawa piramidy!
- No właśnie... Nie byłabyś tak uprzejma? I  nie zaspokoiła?

Źródło zdjęcia: http://www.olimpiada.edu.pl/5,testy_edycja_8/20