Rude

Osobista wpadła. Tym razem na pomysł. Jej zdaniem genialny, moim zupełnie beznadziejny.
Instrukcje otrzymane drogą esemesową były proste; "Jutro o 16 tam gdzie zawsze. Obecność obowiązkowa!"
Z uwagi na niepogodę wszechobecną, uzbrojona w parasol czarny w białe groszki na przystanek poczłapałam 10 minut po umówionym czasie. Dzieki temu czekałam zaledwie 4 minuty i kilka sekund.
Osobista zahamowała jak zwykle. Z piskiem opon.
- Wskakuj! -  ryknęła radośnie przekrzykując decybele wydobywające się z głośników. Fakt spóźnienia, jako oczywisty i przewidywalny, pominęła milczeniem i ruszyła. Dokładnie rak samo jak zahamowała. Z piskiem.
- Gdzie jedziemy? - zapytałam usilnie starając się przedrzeć między dźwiękami jakiejś irlandzkiej (chyba) muzyczki. Nie odpowiedziała. Rzuciła jedynie w moją stronę uśmiechem wprost z obrazu Leonarda. Tajemniczym i obiecującym.

Zaczęłam się bać. Mina Mona Lisy w wykonaniu Osobistej nigdy nie wróży niczego dobrego. Wręcz przeciwnie. Świadczy o tym, że gdzieś miedzy zwojami kory mózgowej szanownej Mona-Osobistej zaświtała myśl, którą to wyżej wymieniona natychmiast starała się wprowadzić w czyn.
- Nie to nie - mruknęłam w odpowiedzi na wielce zagadkowy uśmiech i zupełnie na serio, bez ściemy zaczęłam usiłować podziwiac przyrodę zaokienną. Niestety prędkość nie sprzyjała kontemplowaniu uroków biedronek człapiących i listków się rozwijających.
- Co tak zamilkłaś? - Osobista zaskrzeczała w rytmie upiornej muzyczki, która nadal rozrywała głośniki od środka.
- Bo rozmowa z kierowca w czasie jazdy zabroniona.
- No bez jaj! - ryknęła dodając gazu.
- Bez jaj to surowo - odpowiedziałam z mina niemalże śmiertelnie poważną.
- Ygyhym? - Osobista była niekwestionowana mistrzynią języka jaskiniowego. W tym narzeczu potrafiła powiedzieć dosłownie wszystko. I o dziwo wszyscy ja rozumieli.
- Że surowo zabroniona - wyjaśniłam królowej mowy ludów pierwotnych i nadal bezczelnie usiłowałam podglądać fascynujące zmiany w krajobrazie.

Na miejsce dotarłyśmy zupełnie niepostrzeżenie. Błoga cisza, która wypełniła klaustrofobiczną przestrzeń mini vana Osobistej wyrwała mnie z zamyślenia.
- Tadammmmmmmmmm! - wydarła się i otworzyła drzwi - Wysiadaj. Jesteśmy na miejscu.
Nigdy nie wiem, czy ona się tak cieszy z faktu że zaraz się dorwie do tego do czego tak gnała czy że udało się jej dotrzeć na miejsce w jednym kawałku.
- No ... - powiedziałąm niepewnie rozgladając sie po okolicy - I co dalej?
- No jak co? Umówiłam nas do fryzjera. Ja farbuję, a ty rób co chcesz. Moja firma stawia! - powiedziała jeszcze bardziej radośnie i raźnym żołnierskim prawa-lewa ruszyła w kierunku gościnnie uchylonych drzwi.
- STOP! - wrzasnęłam. O dziwo poskutkowało. Osobista zastygła w pozycji dziwnej.
- Jak farbujesz? Co farbujesz? - naiwnie miałam nadzieję, że może pomyliła farbowanie z malowaniem i że chodzi o paznokcie.
- Włosy głupolu! Znudziły mi się - odpowiedziała wzruszając ramionami.
- Po moim trupie! - wrzasnęłam po raz kolejny i zasłoniłam wejście do salonu piękności własną piersią. Odważną. Nie mogłam pozwolić na taką głupotę. Jak jej zdrowy rozsądek wróci to mi podziękuje. Osobista albowiem jest posiadaczka najcudniejszej burzy lśniących, nieposkromionych, niedających się ujarzmić nawet przy pomocy najdziwniejszych fryzjerskich wynalazków, naturalnie ognistorudych włosów.
- Bo? - zapytała nieco zbita z tropu. Już nie tak pewna genialności pomysłu zniszczenia tego co matka natura tak hojnie dała.
- Bo... Rude jest piękne! - powiedziałam z całym przekonaniem.
- Aha - Osobista najwyraźniej zupełnie uznała, że pomysł był cokolwiek chybiony. Zrobiła delikatne w tył zwrot i wsiadła do auta.
- ... mimo że wredne - dodałam zapinając pas bezpieczeństwa. Przezorny albowiem zawsze pasem zabezpieczony. Zwłaszcza jak za kierownicą siedzi rude, wredne i z temperamentem..

Źródło zdjęcia : http://www.pinger.pl/szukaj/po_tagu/p/2/?t=Sydney%20Chase