Chustka

Mijam ją każdego dnia, w drodze do pracy. Jest elegancka. Zawsze doskonale ubrana. Stosownie do pory roku i dnia. Dziś miała na sobie wiosnę. Bladozielony, lekki sweterek, spódnicę sięgającą do połowy łydki w kolorze świeżych liści klonu. Skórzane, dość wysokie buty wiązane cieniutkimi rzemykami w kostce dodawały jej lekkości i szyku. Pod pachą, jak zwykle taszczyła dużą torbę. Też zieloną. Nawet chustka  była dobrana do całości.
Rzadko się uśmiecha. Zwykle idzie poważna, lekko zamyślona, jakby nieobecna. To tylko na pozór. Tak naprawdę chłonie. Stawia nogę za nogą, lekko, z gracją, a jednocześnie jakby niepewnie. I patrzy. Na ludzi, na drzewa, na niebo, na pędzące jezdnią auta. Czasami patrzy też na mnie. W jej wzroku nie ma smutku. Jest nadzieja.

Znamy się  z widzenia. Ja przejeżdżam, ona stoi. Rozgląda się niepewnie i usiłuje przejść na drugą stonę ruchliwej o tej porze dnia ulicy.  Albo maszeruje raźnym, miarowym krokiem.Raz dwa, raz dwa, raz dwa...Możliwe, że idzie do domu. Może wcześniej wstępuje do sklepiku na rogu po bułki i mleko. Albo idzie prosto do pracy.
Zastanawiam się co robi, czym się zajmuje jak już dotrze tam dokąd zmierza. Czy ma rodzinę; dzieci które trzeba zaprowadzić do szkoły, męża któremu musi uprasować koszulę. Albo kota. Tak, kot też jest dobry. Trzeba go przecież pogłaskać. Chociaż pies byłby lepszy. Z psiną trzeba wychodzić. Zmusić się do wstania. Najlepiej gdyby miała wszystko; i dzieci i męża i psa i kota, chomika, złote rybki...

Gdybym ja miała złota rybkę poprosiłabym eo zdrowie. Dla mnie i dla mojej rodziny. I o to żebym zawsze mogła ją mijać, albo chociaż żebyśmy się tak mijały jak najdłużej. I żeby odrosły jej włosy, bo ta chustka, mimo, że zielona i że pasuje do ubrania, jakoś mnie przeraża...