Skarby

Ze specjalną dedykacja dla Stardust i jej zapasu jednorazowych majtek..

To było dawno, dawno temu, kiedy byłam, piękna, młoda niecałowana, i mieszkałam w mieście S (dla wtajemniczonych; gród nad Muchawką) w uroczym pudełku z wielkiej płyty, a miałam lat tyle, że można się było do tego przyznać bez obawy, że  potomkowie podsuną testament do podpisania. 

Mieszkanko – wiadomo ciasne i wcale nie głuche, bo w blokach ściany maja uszy. Ale co mnie to…

 W pokoiku na stoliku,  stało mleczko, a obok była wersalka zwana  skarbcem. W razie „W” wystarczyło powiedzieć magiczne „Wersaleczko otwórz się”, zanurkować i zawsze się coś znalazło… Mebel ów albowiem, oprócz funkcji  użytkowej do jakiej został przez producenta stworzona, służyła jeszcze do przechowywania różnych, najróżniejszych różności. Najczęściej były to rzeczy otrzymane w darze, jako prezent zupełnie nie trafiony w gust (niekoniecznie mój, bo skarby zbierałam od całej rodziny) … Były tam też rzeczy kupione cholerawiepoco i cholerawiedlaczego. Z perspektywy czasu oceniam, że nawet wspomniana cholera miałaby problemy z interpretacją moich zakupowych zachowań. Przynajmniej niektórych.
Często dopiero jak przynosiłam do domu „zdobycz” okazywało się, że jedyne miejsce, gdzie można to cudo umieścić to przepastne czeluści wersaleczki.
Kiedy nadchodziło wspomniane „W” wyciągałam „skarby”.
- Nie no co ty! Właśnie od niej dostałam te filiżanki – powiedziała mama , która akurat wybierała się na imieniny koleżanki z pracy. Filiżanki były koszmarnie odpustowe. Złote w złote szlaczki. Ani do użytku, ani do ozdoby. Bardzo możliwe, że też je od kogoś owa koleżanka dostała i żeby nie mieć więcej do czynienie z estetycznym koszmarkiem podała dalej.
- No to może to? – powiedziałam wyciągając obrzydliwie różową koszulę nocną. Całą upstrzoną koronkami, kokardkami i innym jarmarcznym badziewiem.
- Nie. To od Jolki. Ona też będzie.
- A co powiesz na to? Całkiem gustowne co?
- Oszalałaś. Przecież to prezent od ojca. Jakby się dowiedział, że oddałam bluzkę, jedyną jaką mi kupił, to by mnie chyba własnoręczne udusił. I ciebie też - dodała – Za udział w spisku.
- No to ja już nie wiem – bezradnie rozłożyłam ręce.
Zaczęłyśmy po kolei wyciągać na światło dzienne zawartość skarbca; budzik, tygodniowy zapas majtek na tyłek nastolatki z anoreksję, kaseta magnetofonowa z koncertem fortepianowym jakiegoś podrzędnego grajka, kubko-grzałka (chyba turystyczna), słoń z opuszczoną trąbą, obrazek-koszmarek z bursztynów, pudełko z durnostojkami wszelkiej maści, skrzyneczka z jednorazowymi śrubokrętami, breloczek z misiem, pokrowiec na pół litra czystej, turecki sweterek w rąby…

Dziś też mam skarbiec. Wystarczy otworzyć szafę i sięgnąć do wielkiego pudła. Na wierzchu leży wyrzut sumienia; eleganckie czarne pudełeczko ze złotymi napisami, cały czas w ochronnym celofanie. Kupiłam bo okazja się nadarzyła. A przecież nigdy nie wiadomo co się może przydać. Dobrze widoczny plakat kusił, wabił, zachęcał;

„ Druga paczka za 50%!” 

- To ja poproszę - powiedziałam do uśmiechniętej ekspedientki.
- A które? - mina pani sprzedawczyni świadczyła o zrozumieniu.
- Nie wiem. Może te czarne... - obok zielonego to mój ulubiony kolor.
- A drugie jakie? - zapytała nadal się uśmiechając.
Rozejrzałam się niepewnie. Zielonych nie było. Przynajmniej na promocyjnej półce.
- Miętowe! - przypomniałam sobie nagle, że lubię ten smak.

No co?! Promocja była! Jedną paczkę dałam sąsiadce. Akurat była w potrzebie. A druga leży. I czeka. Może nie na cholerę, ale na chorobę na pewno. Bo po co mi papierosy skoro nie palę?


PeeS. Autorem fotki jest Voluś - robiący zdjęcia. I co z tego że niewiele ma wspólnego z treścią? Bardzo mi się podoba. I już.