Jedenaste; nie sikaj!

Z pamiętnika psa płci babskiej

Wielkie mi mecyje. Nie będę się odzywać ani merdać ogonkiem. Obraziłam się i będę się tak gniewać jeszcze z godzinę. Co najmniej.
Bo też jest o co awanturę robić...

- A co tu się dzieje? - pańcia zaraz w progu przybrała postać żony Lota. I nawet zaniemówiła. Szkoda, że tylko na chwilę. W pierwszym momencie myślałam, że to z podziwu, że tak ładnie sobie poradziłam. Że tak równiutko i drobniutko... Ale nie! Pańcia szybko otrząsnęła się z początkowego szoku i zaczęła nadawać. Czasami się dziwię, że w radio nie pracuje. Potrafi godzinami gadać o niczym.


- Czyś ty oszalała?! - wydarła się i zaczęła zbierać z podłogi moje dzieło. Nie zachwyciła się nic a nic. Mało tego wyglądała na wściekłą.
-  To nie było moje. Rozumiesz? Nie-mo-je! - darła się jak opętana jakaś. A wystarczyło przed wyjściem powiedzie - Nie ruszaj tego!
A ona tylko, paplała;
- Papa Wenusia, moja psinko kochana.
Zanim przekręciła klucz w zamku jeszcze zajrzała i rzuciła przykazaniem;
- I pamiętaj! Nie sikaj! - i tyle ją widzieli.

Po pierwsze nie sikłam. Grzecznie sobie bczekałam aż wreszcie podjedzie i mnie wypuści łaskawie. Po drugie, kazała mi się utożsamiać z rodziną. Co właśnie uczyniłam. A po trzecie to ja na serio nie wiedziałam, że nie można. O tym  że źle robię też nie miałam pojecia. Po prostu; leżało to wzięłam. Skąd mogłam wiedzieć, że to książka z biblioteki? Przecież nie umiem czytać. Ale Pańcia zdaje się tego nie rozumie... Poza tym, wcale nie była smaczna...