Już nie moja...

...Nasza Klasa

W dniu którego z daty nie raczyłam zapamiętać, w godzinach średnio-wczesno-porannych jednym, nawet  nie szczególnie zamaszystym, kliknięciem usunęłam swój profil z portalu Nasza Klasa. Bo? Albowiem wiszenie tam dla samego bycie mnie nie bawi. Frekwencja żadna, nikt nie sprawdza listy obecności, nie pisze, nie odzywa się nawet półsłówkiem. No to po co?
Inna sprawa, ze nie bardzo mam się czym chwalić. Nie dorobiłam się super fury ani willi z basenem. Wakacje spędzam raczej bliżej niż dalej. Nie mogę zamieścić zdjęcia pod palmą, a te z leżenia pod swojską gruszą nikogo nie rajcują, nie wzbudzają żadnych, nawet najmniejszych emocji. Raz, dla podratowania "reputacji", próbowałam strzelić sobie fotę przy wypasionym porszaku turysty z grubym portfelem ale przegonił mnie piesek typu kanapowego z kokardką. Złotą. Musiała spasować. I tym sposobem ze szpanowania nici.
Portal, który z założenia miał łączyć, pomagać w nawiązywaniu utraconych więzi bardzo szybko zatracił swoje pierwotne znaczenie.

Onegdaj...
Posiadanie konta na naszej klasie było czymś tak naturalnym jak dowód osobisty. Kto żyw i w miarę z komputerem obstukany zakładał konto. I łaknął. Kontaktu z kumplami ze szkolnej ławy.
Szybko okazało się, że nie wszyscy którzy konto założyli wychodzą z tego samego założenia. Portal zmienił się w targowisko. Pomijając zdjęcia spod palemki od patrzenia na ky6tóre niektórzy przybierali mało twarzowy kolor liści widocznych na zdjęciu, bardzo łatwo można było paść łupem łowców danych osobowych.
Żarło, żarło...
Wielkie bum powoli ucichło, przeszło w stagnację żeby w końcu zdechnąć. Co w zasadzie było do przewidzenia. Przecież nic nie trwa wiecznie. Ludzie się pocieszyli, pobawili, na lica nieco pomarszczone popatrzyli i stwierdzili, że dość, że już im się nie chce.
Swojej gębie jesteśmy w stanie wybaczyć wszystko. Codziennie ją widujemy w lustrze, a nowe zmarszczki dostrzegamy dopiero jak się utrwalą. Co innego z twarzami kolegów zapamiętanych przez klisze analogowych fotografii. Trudno czasami uwierzyć, że ten łysiejący starszy pan z brzuszkiem to ten sam uroczy niebieskooki blondynek z loczkami nad czołem. I że ta dostojna matrona  to ta sama Hanka z drugiej ławki pod oknem.

Uznawszy, że tak ze mną jak i beze mnie zrobiłam wspomniany klik. Wcześniej posprzątałam po sobie, zabrałam wszystkie zabawki spuściłam wodę i poszłam w wirtualną dal.
I co? Meile od "zrozpaczonych" z powodu mojego zniknięcia znajomych się posypały. Jedna, ta chyba najbardziej cierpiąca to nawet esemesa przysłała z dramatycznym w wydźwięku "Dlaczego?"
- Bo tak! - chciałoby się odpowiedzieć i wypiąć język. Wypadało jednak napisać;
- Ze względów osobistych.
Co oczywiście jest zgodne z prawdą najprawdziwszą. Poniekąd. Wszak, to moja osobista sprawa gdzie "wiszę" i w jakim celu. Oraz czy mnie to bawi.
Nagle się okazało, że jestem potrzebna i niezbędna? Taaaaaaa... dla celów statystycznych chyba. Wszak lista znajomych powinna być długa, co najmniej trzycyfrowa. A każdy ludź na wagę  naszo-klasowej reputacji.

I żeby nie było; portal nic mi nie zrobił złego. Ot po prostu; przestał mnie bawić. A może po prostu przestałam być kobieta z klasą;)