Woda

... jako źródło życia czyli powycieczkowych wspomnień część kolejna.

Przewodnik to ktoś kto w odróżnieniu od reszty ferajny wie gdzie idzie. Na ogół. Pan Zielonka wiedział zawsze, a przynajmniej takie sprawiał wrażenie. I słusznie. Wrażenie jest ważne. Zwłaszcza dobre.
- Jak się wdrapiemy na tę wydmową górę to za nią będzie morze - powiedział z nonszalancją i bryknął niczym kozica wysokowydmowa. Popatrzyliśmy na niego z mieszaniną nadziei i niedowierzania. Z jednej strony morze jawiło się jako raj niedawno utracony, a z drugiej żar pustynnej wydmy po prostu wysysał życie.

- Może - mruknęłam.
- Gdzie? - zapytał kolega w równie fatalnym stanie co ja.
- Podobno za ta górą. Ale tylko może. Jakoś mu nie wierzę - wyznałam
- No. Ja też zaczynam podejrzewać, że nas wrabia - teoria spiskowa zaczynała się rodzić. Nie tyle w bólach co w pocie obficie zraszającym umęczone ciała.
Mimo wszystko wędrowaliśmy dalej. Wszystko było lepsze od patelni na której się aktualnie smażyliśmy. Poza tym, że na pustyni nie ma wody wiadomo powszechnie. Niejaka Kozidrak Beata ogłosiła to całemu światu jakoś tak w połowie lat osiemdziesiątych i od tamtej pory nikt nie ma wątpliwości.
Zielonka nie mylił! Za olbrzymią górą piachu faktycznie było morze. Od życiodajnego chłodu dzielił nas tylko niewielki fragment pustej plaży. Nadzieja wstąpiła we wszystkich. Przeżyjemy! Ostatecznie gdzie woda tam życie.
- Szkoda tylko że morska i że nie nadaje się do picia - mruknęłam jak na typowego malkontenta przystało.
- A kto powiedział że się nie nadaje? - Pan przewodnik wyraźnie nie podzielał mojego zdania.- Oczywiście że się nadaje!
Na potwierdzenie słów właśnie wypowiedzianych wyżłopał w sposób wielce spektakularny pół butelki świeżo nabranej w butelkę po wybornej, czyściutkiej jak łza wodzie mineralnej prosto z gór.
- Pycha! Ktoś chce spróbować? - pan przewodnik zachęcał - U nas to nawet był taki jeden lekarz co ludzi wodą morską leczył. Podobno rybacy przywozili mu ją gdzieś ze środkowego Bałtyku, bo tam najlepsza.
- Podobno? - zapytałam częstując się malutkim łyczkiem  morskiego specjału.
- A bo widzi pani, podejrzewam, że po prostu nabierali wiaderkiem i tyle- Zielonka wzruszył ramionami i poszedł pomoczyć umęczone nóżki w zimnej wodzie.
- O patrzcie! Admirał. Leci sobie. Dziwne co nie?- powiedział stojąc po kolana w wodzie.
- Co dziwne? Że lata, czy że admirał? - jakoś nie bardzo nadążaliśmy za jego tokiem myślenia.
- No że lata  bo to taki jesienny motylek - odpowiedział rzeczowo ponownie sięgnął za butelczynę. Pociągnął zdrowo i zapytał - Kto wie dlaczego woda morska jest taka zdrowa? No?
Nie wiedziałam więc na wszelki wypadek milczałam. Podobnie mój kolega po fachu. Dzieciarnia jednak nie miała skrupułów. I strzelała pomysłami;
- Bo zimna?
- Bo słona?
- Bo brudna?
- Bo śmierdzi rybami?
- Bo...
Pan przewodnik niestety nie był zadowolony z żadnej odpowiedzi.
- A ja wiem - rezolutny młody człowiek pod tytułem Adaś z pogardą wydął wargi. I szybko nas oświecił. Pełnym zdaniem, co mu się rzecz jasna chwali  - Woda morska jest zdrowa dlatego że jest taka niedobra...

Tok rozumowania jak najbardziej słuszny. Weźmy taką czekoladę. Albo jeszcze lepiej chipsy i colę.

PeeS. A tak przy okazji czekolady. Dziś definitywnie oglądam. Czekoladę. Film znaczy się. Podobno świetny:)