Deklinacja

Nieznajomość prawa nie zwalnia z konieczności jego przestrzegania. Podobnie z gramatyką.
A było to tak...
Do Michała, powszechnie znanego Rusinka pewnego niekoniecznie pięknego dnia (wszak lato nas nie rozpieszcza) zadzwoniła pani lub panienka reprezentująca instytucję finansową.
Po którymś tam dzwonku, kiedy już wspomniany Michał R. ocknął się z zamyślenia i odebrał telefon, w słuchawce zaświergotał starannie wymodulowany i dobrze w technikach telemarketingu wyćwiczony głos;
- Dzień dobry - rzekła kobieta stanu cywilnego nieznanego - Czy mogę rozmawiać z panem Michałem Rusinek?

- Przy aparacie - odpowiedział tylko trochę zdziwiony, po czym dodał - Ale się deklinuję.
- A to przepraszam. Zadzwonię później. *)

Konotacja niekoniecznie pozytywna niektórych słów może wywołać konsternację, śmiech, często i niedowierzanie.
W pewnym sensie to dziwić się i nie dziwić panience  (bądź pani). Po pierwsze została wzięta z zaskoczenia i nie zdążyła przeanalizować podanych drogą telefoniczną informacji celem należytego rozeznania się w panującej sytuacji. Po drugie  jakby nie patrzeć to zarówno dekiel jak i klin budzi negatywne skojarzenia. No chyba że klin klinem. A po trzecie deklinować się publicznie? A fe! Wstydź się pan, panie Rusinek!
Ciekawe jak wyglądałaby dalsza cześć cytowanej wyżej rozmowy, gdyby deklinujący się Rusinek powiedział że się "odmienia"? Bardzo możliwe, że byłby wzięty za transwestytę;)

*) Anegdotka zaczerpnięta z fejsbukowego profilu Michała Rusinka.

źródło zdjęcia w sieci: http://patrz.pl/zdjecia/deklinacja-2