Sezon

Spragniony i świeżo poślubiona przybyli w towarzystwie skowronków względnie innych ptasząt wesołych. Rozsiedli się na tarasie , popijali miętową wodę i robili dobra minę do jeszcze lepszej gry.
- Ech! Tu się oddycha - Nadworny mniej lub bardziej świadomie zacytował Kramera z Vabanku.
Dalsza konwersacja nie miała sensu. Nie dlatego że nikt nie miał nic do powiedzenia. Powodem było raczej totalne niechciejstwo i swoiste trójstronne porozumienie, że lepiej nie mówić nic niż gadać o niczym.
Milczeliśmy zgodnie uznając jednocześnie wyższość słuchania bąków złośników huczących basem w pobliskim ogródku kwiatowym nad bajdurzeniem. A poza tym to od poruszania zbyt ciężkich tematów można się spocić. A tego to byśmy sobie akurat nie życzyli.

Ciszę przerwał donośny głos Ktosia, który wrzasnął ile siły w wątłym ciele;
- Pani, a truskawek pani nie potrzebujesz?
- Ja? - zapytałam sennie, na wszelki wypadek czyniąc odpowiedni gest.
- No! Ta druga paniusia też może chcieć - łaskawie zezwolił i zwinnie zeskoczył z rowerka. Obwoźny sklepik w przyczepce przytwierdzonej do ruskiej damki pamiętającej znacznie lepsze czasy.
- Ulka, chcesz? Bo jakby co to możesz - zakpiłam.
- Raczej nie, dzięki - powiedziała i zamknęła oczy. Odpłynęła w krainę huczących bąków.
Trudna rada w tym sposobie, mus się pofatygować i jakoś człowieka spławić. Chociaż z drugiej strony truskaweczki to najlepsza rzecz pod słońcem nie tylko Toskanii ale i słonecznego wybrzeża również.
- A po ile? - pytanie z gatunku niepotrzebnych zadałam zanim zobaczyłam wykaligrafowane na papierowych torebkach ceny
- Te, pani dzisiejsze, to na piętnaście, a te wczorajsze, na dwanaście.
- Za łubiankę? - zawsze to lepiej się upewnić zanim się po portfel pogna.
- No co ty, pani, za kilo! - pan handlarz oburzył się święcie - Truskawka w tym toku droga.
- Nawet bardzo droga. To ja w takim razie podziękuję - z żalem popatrzyłam na dorodne owoce i już chciałam się udać w stronę gości rozpłaszczonych na tarasie, kiedy pan zakatował po raz kolejny
- To może ogórków pani chcesz. I koper mam. Nie ma to jak małosolniaczki do obiadu. Bierzesz pani ogórki, dodajesz...
-  A po ile? - przerwałam nawet dość grzecznie. Przepis na małosolne znam.
- Ogórki na sześć pięćdziesiąt, koper tańszy, tylko piątaka - powiedział z miną pewną że już sprzedał.
- Zdzierca! - wrzasnęłam i zostawiłam domokrążcę na drodze. Bez skrupułów.
- patrzcie ją! - rowerowy sklepikarz nie pozostawał mi dłużny - Nie dość że pod sam dom człowiek przywozi to ta jeszcze nosem kręci i łaskę robi że kupi. Bujaj się - dodał dociskając pedały.
- Że co? - Nadworny nieco się zaniepokoił. Wymiana zdań była zdecydowanie zbyt głośna i raczej nie przebiegała w atmosferze przyjaznej, że o wzajemnym zrozumieniu nawet nie było co marzyć.
- Że mam się bujać powiedział - poskarżyłam się z miną dziecka.
- Sam się bujaj! - obrońca niewiniątek wykrzyknął w ślad za odjeżdżającym.
- Ogórki po sześć pięćdziesiąt za kilo! - prychnęłam nadal oburzona bezczelnością handlarza.
- To dużo czy mało? - Nadworny zapytał Ulę. Jako  człowiek posiadający żonę robił jedynie za tragarza czynionych przez nią zakupów.  Na cenach nie znał się nic a nic.
- Dużo - pani Nadworna mruknęła cicho sięgając po szklankę z miętówką.
- Zdzierca! - Nadworny ryknął po raz kolejny - I spekulant!
Chwilę siedzieliśmy w milczeniu. Sielanka jednak znikła jako i bąki gdzieś się ulotniły.
- Coś bym zjadł - Nadworny zakręcił się niecierpliwie na leżaczku, aż ten podejrzanie i dość niebezpiecznie zatrzeszczał - Masz może ogórki?
- No właśnie wyszły...
Sezon ogórkowy w pełni...Nie ma się co pieklić i przeganiać;)