Cud!

Cuda, panie! Cuda najprawdziwsze się działy! W Krakowie, mieście bądź co bądź nie byle jakim. Otoczonym niegdyś fosą,  licznymi legendami i czymś  ulotnym ale bardzo istotnym - niepowtarzalną atmosferą. Pędzą więc tam tłumnie turyści z kraju i z zagranicy. Rozwrzeszczany różnokolorowy tłum na starówce mówi niemal wszystkimi językami świata i zgodnie zajada obwarzanki czy inne precle.
  Nic więc dziwnego, że do cudu dopchać się było trudniej niż na Wieżę Mariacką, albo dajmy na to do pustostanu niegdyś zamieszkiwanego przez niejakiego Wawelskiego.
To  wszystko już było. I to tak dawno, że w zasadzie nie do końca wiadomo czy to prawda. Kto może z ręką na sercu powiedzieć, że  na pewno Smok żywił się dziewicami?  Czy ktoś jest w stanie zagwarantować że cudak pod tytułem Lajkonik nie jest wymysłem krakowskich kwiaciarek? A już to , że Wanda nie chciała Niemca to ewidentna  ściema! No chyba, że kiedyś kobiety były mniej interesowne;)
Toteż cud, jak już wspomniałam, przyciągnął tłumy. Nie ma dziwne; był niemalże namacalny. I na dodatek na kiju...

Cud siedział sobie  na skraju rynku. Mimo, że nie był stary podpierał się laską. Był zupełnie nieruchomy. Jak posąg. Spokojnie pozował do zdjęć. Nawet błyskająca fleszami japońska wycieczka nie wyprowadziła go z równowagi (bycie cudem zobowiązuje!)
Raz tylko dał głos.
- Słuchaj Stary - odezwał się pewien młody człowiek z fryzury bardzo podobny do Cuda -  To ja idę. Za godzinę cię zmienię.
- Dobra - wymruczał Cud zza zasłaniającej pól twarzy kolorowej szmatki i dostojnie, jak na zjawisko nadprzyrodzone przystało skinął głową.

Siedzący na murku po turecku  "Cichociemny"  to właśnie Kumpel;)