Konkursik

Był sobie raz zielony krzak. Dzikiej róży. Za krzakiem ławeczka, dobrze ukryta przed ciekawych wzrokiem,  a na niej ja. Złożyłam obolały po dłuuugim zakupobraniu tyłek.

Rzecz zaczęła się banalnie. Jak na dzisiejsze czasy oczywiście. Wielki krzak dzikiej róży doskonale skrywał ławeczkę na której złożyłam obolały po dłuuuuuugim maratonie zakupowym tyłek.
- Ja peirdolę! Ale pogoda! - zaskrzeczał niemal męskim głosem jakiś małolat (nazwijmy go Skrzeką)
- Noooo... - potwierdził Drugi. Ten już chyba przeszedł mutację. W każdym razie panowie byli w wieku ciut przedpoborowym i generalnie mieli w nosie. Oraz gwizdali. Nie tyle koncertowo co na przechodzące mimo, skąpo ubrane panienki.
- Konkursik? - małolat w trakcie zmiany głosu rzucił bardziej w przestrzeń niż do kumpla.
- Noooo... - odpowiedział Drugi  wykazując średnie zainteresowanie propozycją.
Ja za to zaciekawiłam się bardzo. W myślach ostawiałam zakłady z Niemcem.
- Jeden do pięciu że będą pluli na odległość - pomyślałam i skrzywiłam się z niesmakiem. Zakłady zakładami ale miło by było z ich strony gdyby zechciało im się mnie jakoś zaskoczyć. Ciekawie nastawiłam radary na odbiór.
- No to uważaj - gadatliwa Skrzeka zakomunikowała - Umiesz puszczać bąki?
- Bąki? - Drugi po raz pierwszy powiedział normalne słowo - Kaczki chyba?
- Jak mówię bąki to bąki - poirytowana Skrzeka nie dopuszczała do siebie krytyki - Wygrywa ten kto puści głośniejszego bąka. Czaisz?
- Znaczy się piardnie? -  byłam pod wrażeniem postępów jakie  robił  Drugi. Pełne zdanie!

Chyba musieli dojść do porozumienia co do zasad konkursu bo za chwilę Skrzeka wyskrzeczała pokornie nadwyrężając po raz kolejny mutujące się gardło.
- Wygrałeś, Twoje  głośniejsze.
- Nooo... - Drugi ponownie użył ulubionego słowa po czym szybko, jak oparzony wstał z ławki - Twoje za to bardziej śmierdzące!

Szczęściem siedziała od zawietrznej, poza polem rażenia i nie musiałam weryfikować czy aby na pewno Drugi ma rację....