Brawo!

Osobista lubi bardzo wiele różnych rzeczy.  Na przykład? Lubi lato, jazdę na rowerze, mieć dobrze ostrzyżoną głowę, truskawki ze śmietaną, śledzie i zamieszanie. To ostatnie wręcz uwielbia. Zwłaszcza jeśli jest jego autorką i występuje w roli głównej.

Zaczęło się jak zwykle niewinnie. I kulturalnie. Wieczór był po prostu bajeczny; fantastyczna muzyka, koncertmistrz z zalotnym uśmiechem i dyrygent o jędrnych pośladkach. Poezja.
Tłum oszalał ledwie wybrzmiały ostatnie dźwięki. Owacje na stojąco, kwiaty, podziękowania i... dziki sprint do szatni. Bo?
- Bo kto ostatni ten frajer - mawiała zwykle osobista i niczym kozica górska skakała po krętych schodach. zajmowała kolejkę i to właśnie dzięki niej nie byłyśmy ostatnimi frajerkami.

Zwykle... taki wyraz w słowniku Osobistej nie istnieje...
- Nie ma go... - jęknęła i zbladła. Uszminkowane krwistoczerwoną pomadka usta ostro odcinały sie od kredowobiałej twarzy.
- Kogo? - zapytałam i rozejrzałam się po pustoszejącej sali.
- Czego - odpowiedziała i zbladła jeszcze bardziej.
- Nie chcesz to nie mów - prychnęłam.
- Był i zniknął. Nawet nie wiem kiedy. Ukradli? - Osobista najwyraźniej bredziła. Może się jaką ptasią grypa zaraziła albo innym wirusem? No w każdym razie zupełnie normalnie to ona się nie zachowywała.
- A tam, zaraz ukradli - uspokajałam jak mogłam - Może tylko gdzieś polazł. Albo miał wypadek...
- Pierścionek? - Osobista popatrzyła na mnie oczyma wielkimi jak spodki
- Jaki pierścionek? - teraz to ja doznałam nagłego wytrzeszczu.
- No mój. ten z tą sprężynką i listkiem i z cyrkonią.Chyba za mocno biłam brawo.
Widocznie musiał być nadwrażliwy. Albo miał alergie na oklaski.Już miałam zapytać czy pierścionki  słysząc brawa zbyt intensywne robią rząd i ewakuują się, ale nie chciałam dobijać już i tak nadmiernie pobladłej. Poszukiwania jak łątwo sie domyślić zdały się na nic. Znalazłyśmy ; 10groszy, trzy papierki po cukierkach, kilka nakrętek do butelek. Pierścionek ze sprężynką, z listkiem i cyrkonią wziął się i zdematerializował.
W drodze powrotnej Osobista knuła. Musiałą coś wymyślić. Bo co niby miała powiedzieć mężowi? Że emocje po koncertowe były tak wielkie, że pierścionek się zbuntował i poszedł szukać nowej właścicielki?
- To cześć - powiedziała smutno i powlokła się noga za nogą.

Telefon zadzwonił w chwili kiedy zmywałam z siebie resztki męczącego, tak niefortunnie zakończonego dnia.
- Cześć! - Osobista zaświergotała do słuchawki. Radość przebijała się przez cyfrowe łącze.
- Cześć... - odpowiedziałam z wyrecytowała i na taką ostrożnością. Pomyślałam, że to szok. Albo odreagowywanie po stracie.
- Znalazł się, wiesz?- Osobista tryskała radością.
- Tak?
- No. Leżał na umywalce. Zapomniałam go założyć. To cześć - rzuciła i rozłączyła się zanim zdążyłam powiedzieć jak bardzo się cieszę i jak mi ulżyło. I że kiedyś ja uduszę.

Szczęściarz z tego pierścionka. Mało brakowało a by się zgubił;)