Pali się!

Szpital. W sensie, że mam w domu. W praktyce wygląda to tak; jestem uziemiona, a salon zamienił się w plac zabaw wszelakich. Krzesła z jadalni tymczasowo zostały zaadoptowane i robią za coś w rodzaju rusztowania. A może stelażu? W każdym razie nie można na nich siadać, bo muszą dźwigać na sobie sterty materiałów budowlanych. Szałaso-namioto-vigwam króluje w najlepsze na środku dywanu i służy nie tylko do zabawy. To tam się szprycujemy lekami, dokarmiamy i poimy.
Jakimś cudem, pod pretekstem, że prawdziwi mężczyźni chłodu się nie lękają, udało się wyperswadować obolałemu łowcy przygód przemożną chęć rozpalenia ogniska.
- No ale mamo... - Krzyś zrobił minę numer siedem pod tytułem " sknera z ciebie". Żeby mi bardziej "dokuczyć" dodał - Moglibyśmy sobie piec pianki na patykach...

W domiszczu, które jest absolutną samowolą budowlaną i chociażby z tego tytułu powinno być w trybie natychmiastowym rozebrane, atmosfera była gorąca. To istna jaskinia hazardu.
Wielki Szu rozdawał karty, a ja ledwie uszłam. Morale mi siadło (ile można przegrywać), a straty w   sferze materialnej tez były niebagatelne; lwia część zgromadzonych zapasów gumy typu mamba musiała zmienić właściciela. Rakiem, bokiem, po angielsku ewakuowałam się na tyły, a zwycięzca liczył łupy. Tak mi się przynajmniej wydawało...

Pies obronny zwany Weną, który z poświęceniem pilnował szałaso-namioto-vigwamu zamerdał ogonkiem i radosnym szczeknięciem zaanonsował wtargnięcie Wielkiego Szu na moje terytorium w chwili kiedy z gracją zawodnika sumo wrzucałam listek laurowy sztuk dwa do wielkiego gara z zupą.
- Mamo! - dramatyczne w wydźwięku wołanie nie popozostawiało większego wyboru. Rzuciłam w kąt obowiązki młodszej podkuchennej.
- Tak?
- Musimy iść do lekarza - ton syna jedynego pozwalał domniemywać że się stało, oj stało...
- Przecież byliśmy - powiedziała uspokajająco.
- Do innego musimy. Ten się nie zna!
- Zna się zna - powiedziała w obronie najlepszego z najlepszych lekarzy jakich znam (serio!)
- Tak? To co ja mam?
- Zapalenie ucha - powtórzyłam diagnozę postawioną przez medyczną siłę fachową.
- A widzisz! - Krzyś zawołał z tryumfem w głosie i w oku błyszczącym - Mnie się nic w uchy nie pali!