Rachunek

Tym razem to już Nadworny przesadził. I nie były to bynajmniej z deka uschnięte pelargonie, które bez powodzenia uprawiał na balkonie. Przesadził na całej, jeśli można się tak wyrazić linii. Oraz przegiął. I to tak, że bardziej się nie da. Ale daruję. Pani matka dobrodziejka uczyła, że osobnikom durniejszym należy wybaczać. Posłucham dobrych rad. Z tym, że nie tak natychmiast. Daruję jak dojrzeję. Ewentualnie jak napięcie ze mnie zejdzie, czyli za czas jakiś, bliżej nieokreślony, niemniej niezbyt odległy. I pod warunkiem że wyżej wymieniony osobnik płci męskiej mnie przeprosi odpowiednio przekonująco.

- Jestem genialny - z dumą obwieścił Nadworny wkraczając na terytorium wroga. Moje znaczy się. Oczywiście wtedy jeszcze nie byliśmy wrogami. Staliśmy się nimi dopiero jak wyłuszczył sprawę (cóż za nieprzyjemny czasownik!)

- Bo? - zapytałam zdaniem prostym nierozwiniętym. Do tego stopnia, że co poniektórzy skłonni byliby mnie posądzić o to, że jestem posiadaczką męskiego mózgu. Nic bardziej mylnego. Myślę albowiem o łachach, lakierach do paznokci i najnowszych  trendach w odchudzaniu. A myślenie o facetach zajmuje mi pół życia!
- Bo wymyśliłem! - duma nie pozwalała najwyraźniej Nadwornemu na rozwiniecie myśli. Rozpływał się w samozadowoleniu.
- Niemożliwe? - dyskretnie poddała w wątpliwość głoszone rewelacje - Tak sam? bez niczyjej pomocy?
- Phi - phiknąl Nadworny i gotów był się obrazić. Powstrzymała go przed tym tylko i wyłącznie przemożna chęć podzielenia się przed światem genialnym wytworem swoich zwojów mózgowych.
- Zakładam że prochu nie wynalazłeś - powiedziałam nieco obojętnie i  oddalając się w kierunku kuchni w celu wiadomym (Nadworny nie koń, działa na kawę) dałam mu czas na zebranie się w sobie. W końcu przyszedł tu po to żeby się pochwalić i mi powiedzieć co wynalazł. Moja rola najprawdopodobniej ma polegać na tym, że mam podziwiać kreatywność i bić brawo.

- No - zachęciłam subtelnie gościa.
Nadworny przerwał z ochotą delektowanie się kawą, zrobił minę pod tytułem ; "tadam, słuchaj ni podziwiaj" i obwieścił;
- Wyjeżdżamy!
- Super. A gdzie? - zapytała z zainteresowaniem godnym sprawy. W szufladce oznaczonej jako nadworny schowałam informację " że jednak nie proch, ani żadna jego pochodna".
- Jeszcze się nie zdecydowaliśmy. W grę wchodzi Chorwacja, Hiszpania albo Włochy. W każdym razie Europa.
- Nooooo... - sapnęłam z podziwem.
- No!
- A Potomek aby nie za mały? Małe dzieci źle znoszą takie podróże.
- Zniesie. Poza tym nie wyjeżdżamy już tylko jak załatwię formalności.
Pod hasłem formalności zrozumiałam; paszport i korzystną ofertę biura podróży. Poza tym coś mi się tu nie zgadzało...
- No bo to wiesz - kontynuował Nadworny - Trzeba dom znaleźć, tu sprzedać. I tak dalej...
- Jak sprzedać? To znaczy że co? - paskudne podejrzenie  przemknęło mi przez głowę.
- To znaczy, że na stałe, bo tu kurna zimno. A to co robię mogę robić gdziekolwiek indziej. Nawet w szałasie, byleby internet był. No  wiesz, robię, wysyłam, konsultuję, ewentualnie poprawiam...
Nadworny ma konstrukcje typowego faceta. najpierw działa, potem myśli.
- Dostałeś rachunek za gaz?
- No. Skąd wiesz? - zapytał i przyjrzał mi się ciekawie.
- A Ula co na to?
- Nic. Popukała się w głowę. Pewnie myśli że nie dam rady...  - odpowiedział już znacznie mniej pewnie.
- Rozumiem. A mnie masz przeprosić. Natychmiast. I jak nie będę miała nic innego do roboty to może ci wybaczę! - wrzasnęłam.
No bo jak nie wrzeszczeć jak cię przyjaciel chce opuścić? Niby nie na stałe, niby w Europie, ale ... I to  tylko dlatego że rachunek za gaz dostał?  Ja też dostaję. I się wściekam. I sobie myślę, że gdzieś tam ludzie nie muszą płacić za ciepło. Z drugiej strony takiej złotej jesieni nie ma nigdzie:)