Łydki

Maria bardzo nie lubiła kiedy ktoś zdrabnia jej imię. Pół biedy jeśli była to Marysia. Mania, nawet na czczo wywoływała odruch wymiotny. Jakoś tak dziwnie jej się to kojarzyło. Wieśniacko. Nie wiejsko i nie sielsko i nie praśnie  tylko właśnie wieśniacko. To przez matkę. Zawsze ganiła ojca jak brał ją na kolana i czule mówił;
- Moja mała Manieczka.
Krzyczała wtedy, żeby nie robił z jej dziecka proletariuszki. A on, jakby na złość, zaczynał śpiewać piosenkę o Maniuśce. Głośno i wyraźnie. Matka zatykała uszy, chowała się w łazience, ale i tam prostackie dźwięki pseudoludowej przyśpiewki ją odnajdywały, osaczały i nie pozwalały zapomnieć o przeszłości. Urodziła się na wsi. Takiej prawdziwej, z krowami które śmierdziały i trzeba było je oporządzać, paść i doić, z kurami które łaziły po całym podwórku i z niekończącą się robotą. Ledwie kończyły się sianokosy zaczynały się żniwa, a potem wykopki. Nawet zimą było co robić.

- Maniuśka moja, Maniuśka, choć że ze mną spać do łóżka! - ojciec wyśpiewywał nieco fałszywie, a matce wyświetlał się film z przeszłości; stary dom, obowiązki przy obrządku i charakterystyczny znienawidzony zapach wsi.
Tak było zawsze. Ojciec drażnił matkę. Ona się potem gniewała. A Marysia była niczym innym jak piłeczką którą żonglowali.
***
To miała być jedna z tych rozmów której nikt nie chce przeprowadzać. O których każdy chce jak najszybciej zapomnieć, albo przynajmniej upchnąć ją w najdalszej szufladce w najodleglejszej części mózgu.
- No? To czego sobie życzysz Ma... - Jarzy zawahał się. Niemalże w ostatnim momencie ugryzł się w język. Przypominał sobie zimny wzrok stojącej przed nim kobiety kiedy wczoraj nieopatrznie użył znienawidzonej przez nią formy - Mario?
- Schabowego, pół litra i surówkę z kapusty. Może być z czerwonej.
- Ja pytam poważnie Marysiu - Jerzy ciężko usiadł na fotelu.
- A ja ci poważnie odpowiadam. Było pytanie jest odpowiedź. Życzę sobie schabowego, pół litra i surówkę z kapusty. Mam powtórzyć zamówienie? - przy wymienianiu  potraw kolejno zaginała palce z rozłożonej dłoni. Zupełnie jakby odhaczała to co już powiedziała i czekała na realizacje wypowiadanych życzeń.
- No? Na co czekasz? Podawaj! - prychnęła zupełnie jak ruda kotka, która wylegiwała się leniwie na fotelu.
Stojący przy oknie przystojny mężczyzna popatrzył na żonę z niedowierzaniem. Co się stało z jego Manią (w myślach tak właśnie ją nazywał)? Zawsze była chłodna, opanowana i zdystansowana. Nie była jednak opryskliwa. No przynajmniej nie do tego stopnia. Rozminęli się gdzieś po drodze. Więcej ich dzieli niż łączy. Każde ma swoje i tylko swoje sprawy. Tajemnicze spotkania, telefony i zahasłowane konta w komputerze. W zasadzie wspólne jest tylko mieszkanie. Nawet kołdry mają oddzielne.
- Jak to możliwe, że człowiek może się tak zmienić? - westchnął ciężko.
- Też się nad tym zastanawiam. Jak to możliwe?
Jerzy popatrzył  na siedzącą przed nim kobietę. Nie znał jej. Była mu obca mimo, że spędzili ze sobą kilka lat.  Jeśli miał wcześniej jakieś wątpliwości to właśnie się ich pozbył.
- Myślę, że powinniśmy się rozstać - powiedział  obojętnie. Zupełnie jakby informował, że spóźni się na obiad.
- Oczywiście - Maria przytaknęła równie obojętnie.
Jej reakcja mimo wszystko była zaskoczeniem. Nie urządziła sceny. Nie wrzeszczała, że zabrał jej młodość. Nie próbowała go zmusić do zmiany decyzji prośba, groźba ani szantażem, Nie darła teatralnie szat tylko grzecznie się zgodziła. Mogło to oznaczać tylko jedno; był jej tak samo obojętny jak ona jemu.
- Jeszcze jedno ci powiem! Zanim odejdę - Jerzy przełknął ślinę - W konkursie na Miss Polonie nie masz szans! Najmniejszych!
- Wiem - odpowiedziała spokojnie - Zawsze uważałeś, że mam za grube łydki. Szkoda tylko, że dopiero dziś odważyłeś się o tym powiedzieć.
Sarkazm w głosie Marii był ledwie zauważalny. Nie ćwiczyła tego. Po prostu wszedł jej w krew i był nieodłączną częścią jej życia. Tylko ktoś kto znał Marię wcześniej, zanim zaczęła gorzknieć dostrzegał różnicę.
- Jeśli myślisz, że chodzi o łydki to jesteś głupsza niż myślałem - patrzył na wciąż jeszcze żonę z wyraźną pogardą - Co ja w Tobie zobaczyłem?
- Nie wiem - znowu ten ledwie dostrzegalny sarkazm pod kołderką obojętności i rozbrajającej szczerości
- Ty głupia, tępa krowo! - Jerzy zebrał się w sobie. Nie chciał ale musiał to powiedzieć. Inaczej poczucie winy będzie go męczyć, nie pozwoli zasnąć, zapomnieć i ułożyć sobie potrzaskanego na drobne kawałeczki życia we względną całość - Mis Polonia musi się wykazać jakimś myśleniem. O literaturze albo muzyce. O czymkolwiek. Musi przynajmniej udawać że się troszczy o los niedźwiadka koala albo dzieci z Etiopii. A ty? Ty myślisz tylko o sobie... I swoich grubych łydkach.

Nawet nie trzasnął drzwiami wychodząc. Miarowe kroki zlewały się z turkotaniem kółek od walizki. W eleganckim apartamentowcu takie sceny nie zdarzały się często. Tu mieszkali sami kulturalni ludzie, którzy nawet pokłócić się wiarygodnie nie potrafili. Tak od serca. Przecież nikt nie mógł się dowiedzieć co się dzieje za drzwiami ich mieszkania. Kulturalni ludzie kłócą się kulturalnie. I rozstają bez zbędnego tłuczenia naczyń i darcia poduszki na dwoje. Wszystko zgodnie z zasadą, że brudy należy prac we własnym gronie.
Maria nigdy wcześnie nie czuła się tak strasznie nieważna.
- Jestem głupia. Głupia i naiwna. Już dawno powinnam pozbyć się nadziei że kiedyś dla kogoś będę wyjątkowa - powiedziała sama do siebie, wstała i pewnym krokiem opanowanej kobiety  poszła pod prysznic. Sama. Mimo, że  leżące  na podłodze części garderoby które zrzucała po drodze do łazienki mogły sugerować inny scenariusz...

PeeS. Początek już kiedyś był. Dawno, dawno temu. Dłuuuuuuuugo czekał:)