Nowa (cz. 2)

Renata Frąckowiak z ulgą zzuła nieco przyciasne czółenka.
- Ciągle to samo - mruknęła masując obolałe stopy - I wszystko na własne życzenie.
Tak już miała; że jak poszła do sklepu ze spuchniętymi nogami, to potem buty spadały jej ze stóp. Jak odwrotnie to oczywiście okazywało się że są za ciasne i dowleczenie się w nich do domu było dużym, jeśli nie olbrzymim wyzwaniem.
- Co tam mruczysz kobieto? - siedzący w miękkim fotelu mąż zainteresował się. I nawet spojrzał zza gazety.

- Że mnie nogi bolą - odkrzyknęła  w stronę stołowego  i chwyciła za torby. Kolacja sama się nie przygotuje.
- Chce być damą z miasta tylko że nogi ma ze wsi -  Tomasz rzucił  tekstem który jego żona znała już na pamięć i to w różnych konfiguracjach, zarechotał wesoło i z zamiarem ponownego zatopienia się w lekturze plotkarskiego tygodnika skrył się za płachtą gazety.
- A bambosze? -  szepnęła pod nosem wypakowując zakupy. Kobieta niemalże czuła się rozczarowana brakiem propozycji zakupienia babcinych kapci, która zwykle w takich sytuacjach padała z mężowski ust.
- Bambosze sobie powinnaś kupić!
- Wolę kalosze. Bardziej praktyczne - odpowiedziała zadowolona, że jednak utarty schemat się sprawdził.
Chłodna podłoga mile łagodziła ból spuchniętych stóp. Poza tym, kto by tam miał czas na myślenie o nogach jak na głowie kolacja. I to proszona na dodatek.

***
Poszli. W domu panowała niemalże idealna cisza. Niemal, bo przecież coś takiego jak cisza idealna nie występuje w przyrodzie. A w bloku to już na pewno. Po pierwsze rury. Zawsze coś w nich gra. Jak to w mrówkowcu. Ludzie niby już  cicho, śpią grzecznie, a jednak jeszcze ktoś tam zamarudził w łazience, komuś innemu zachciało się herbaty, a ktoś inny dopiero wrócił do domu po drugiej zmianie w fabryce i przypomniało mu się że pranie trzeba wstawić. Tym sposobem, biedne rury muszą pracować w zasadzie bez nocnej przerwy na zasłużony jakby nie było odpoczynek.
Po drugie Tomasz. Jego rytmiczne pochrapywanie dochodzące zza zamkniętych drzwi sypialni świadczyło o tym, że cisza nocna trwa i że od teraz trzeba chodzić na palcach. Tomek nigdy nie był nocnym markiem. Nawet jak byli młodsi, wszelkie "obowiązkowe" wesela i sylwestry były dla niego katorgą. Teraz jest tak samo, jeśli nie gorzej. Każde, nawet najmniejsze odchylenie od normy, czyli godziny 21 minut zero zero, skutkuje wymownym ziewaniem w dniu następnym, względnie odsypianiem. Jutro jest niedziela, czyli będzie odsypiał te 15 minut obsuwy. Dzieci znając przyzwyczajenia protoplasty doskonale wiedziały kiedy się ewakuować. Punktualnie o 21 Renata zamknęła drzwi za ostatnimi gośćmi. Jej mąż w tym czasie, niecierpliwie  przestępował z nogi na nogę.
Zanim rozgadana zgraja dotarła do końca korytarza był już w łazience, a rury grały mu rzewną, metaliczną kołysankę.
Renata skończyła zmywanie. Z dumą rozejrzała się po kuchni. Była idealna. Nikt kto teraz wszedłby do mieszkania, nie uwierzyłby, że jeszcze półtorej godziny temu była tu gromada głodomorów.
W drodze do łazienki spojrzała na wielką pakę, prezent rocznicowy od dzieci. Już dawno temu ustalili, że młodzi są na dorobku i że mają się nie wykosztowywać na jakieś wymyślne podarki. Żeby im w tym pomóc zawsze, niezmiennie na pytanie co by chcieli dostać, odpowiadali ze śmiechem;
- Szklanki. Dzieci i szklanek nigdy za wiele.
W tym roku w wielkim pudle było dokładnie 30 delikatnych, dokładnie otulonych w kremową bibułkę szklanek i szklaneczek. Klasyczne do herbaty,  z wisienką do kompotu, małe z uchwytem do kawy i wysokie z uchem do tej dziwnej nowoczesnej kawy z dużą ilością mleka którą Renata tak bardzo lubiła.
- No i żebyście  byli zdrowi. I ciągle  tacy szczęśliwi jak do tej pory  - Tamara, synowa, z racji tego, że najbardziej wyszczekana zakończyła  przemowę w imieniu zgromadzonych dzieci i wnuków.
- A to jest prezent od nas wszystkich - nieśmiało mruknął Jędrek, ich pierworodny. Zaczerwienił się przy tym niczym sztubak. Skoro tylko potężny pakunek ozdobiony czerwonym papierem w kratkę i monstrualnej wielkości kokardę trafił do rąk wzruszonego ojca, wycofał się i ukrył w bezpiecznym cieniu rezolutnej żony.
- Sto lat! - krzyknęła chórem córka i z dzieciakami i (nie)mężem. 
- Dziękujemy kochani - Frąckowiakowa była nie tyle wzruszona co dumna. Kiedyś dawno temu obiecała sobie i swoim nienarodzonym jeszcze dzieciom, że będzie  dobrą matką, że jej mąż najlepszym ojcem na świecie, a ich małżeństwo będzie doskonałe. Tak, żeby dzieci miały się na czym wzorować.
Jędrek i owszem, ożenił się, ma dzieciaka i żyją sobie chyba całkiem nieźle. Gorzej z Martą. Uparła się jak osioł i kategorycznie odmówiła brania jakiegokolwiek ślubu, twierdząc,m że jej papierek nie jest potrzebny do szczęścia, a jeśli komuś, w tym przypadku Renacie jest, to niech sobie napisze, albo jeszcze raz się wyda za ojca. Nie rozpaczali. Bo i nie bardzo było nad czym. Gołym okiem widać było, że żyje im się dobrze i że się szanują. A tym co ludzie powiedzą też się jakoś nie przejmowali.

***
Dzwonek do drzwi zabrzęczał bynajmniej nie delikatnie kalecząc ciszę niedzielnego poranka. Zanim zdezorientowana Renata zdołała otrząsnąć się ze snu, jej od trzydziestu lat i jednego dnia małżonek złorzecząc pod nosem na cały świat i domokrążcę niedzielnego poszurał przydeptanymi kapciami do przedpokoju.
- Dzień dobry panu -  uśmiechnieta promiennie czarna wdowa zaświergotała skoro tylko puścił łańcuch - ostatnia trzymająca drzwi zapora - Jestem nową sąsiadką. Czy zastałam żonę?
Tomasz wyprostował się dumnie starając się postawą i miną nadrobić braki w garderobie. Pomięta piżama i przydeptane kapcie nie dodawały mu niestety uroku, ale ... starał się.
- Ależ oczywiście. Zapraszam - ukłonił się dwornie wskazując eleganckiej wdowie drogę do stołowego - Już wołam żonę. Renatko! Pani do ciebie!
- Renatko? - ledwie rozbudzona Frąckowiakowa w pierwszym momencie pomyślała, że chyba jednak śpi i że sen jest wyjątkowo mało realistyczny. Babo, kobieto w najlepszym przypadku żono ale Renatko? Po drugim równie czułym zawołaniu Renata zwlokła się  łóżka i zakładając szlafrok niechętnie poszła  w stronę  miejsca skąd dobiegł radosny głos męża.
Nowa rozglądała się czujnie po mieszkaniu sąsiadów. Nie podobało jej się. Wszystko było jakieś takie  z innej epoki. Owszem, zadbane, czyste ale to nie zmieniało faktu, że stare i zdecydowanie niemodne.  Sam sąsiad też nie był typem filmowego amanta...
                                                                                 CeDeeN...
Źródło zdjęcia; http://robiezdjecia.blogspot.com/